فدیه
فِدْیه
(در لغت به‌معنای بَدَل) اصطلاحی قرآنی که انسان با دادن آن از تبعات امری مکروه رهایی یابد. در اصطلاح فقه به عوض دَم گویند که بعضی از اسراء را با گرفتن مال از خودشان یا اقوام‌شان آزاد و از قتل‌شان صرف‌نظر می‌کردند (بقره، ۸۵؛ محمد، ۴؛ حدید، ۱۵). معنای دیگر آن مُدّ طعامی است که در قبال ترک روزه در بعضی موارد یا تأخیر آن تا رمضان آتی می‌دهند (بقره، ۱۸۴). کفاره نیز، که هنگام ترک عبادت، واجب می‌شود، در واقع فدیه‌ای است که صورت مجازات شرعی دارد.