فروهر
فَرَوَهَر
(در اوستایی: فَرَوَشی) به‌‌معنی باور نخستین، نیروی نگهبانِ آفریده‌های نیک‌ایزدی در آیین زردشتی. فروهرها صورت‌های مثالی نامیرا، ازلی و ابدی موجودات خاکی‌اند و گوهر دگرگونی‌ناپذیر همۀ باشندگان دیدنی و نادیدنی. حتی خود هستی و هستی‌بخشیدن نیز فروهر دارد. به‌واقع هر آنچه در تصور بگنجد گوهری فروهری دارد. در فروردین یشت، فروهرها برای سرکشی از بازماندگان مادی خود در پایان هر سال به زمین فرود می‌آیند. این است که جشن نوروز را که جشن آغاز سال است، فروردینگان یا جشن فروهرها و جشن فروردین نامیده‌اند. همین باور سبب شده است که ایرانیان باستان و زردشتیان، هر سال پنج روز پیش از پایان سال، و پنج روز پس از پایان سال، روی هم رفته دَه روز، با شیر و پوشاک میزبان فروهرهای خاندان خود باشند. آن‌ها با برپاکردن آتش و ایجاد تنورۀ دود بر بام‌ها، فروهرها را به خانه‌ها و دودمان‌های خویش راهنمایی می‌کنند. طولانی‌ترین یشت اوستا (یشت‌ها)، فروردین یشت، ویژۀ فروهر است.