لی رمیک (1935 - 1991): تفاوت میان نسخه‌ها

رابین وود (Robin Wood) منتقد نامدار کانادایی، از دیدگاهی ستایش‌آمیز معتقد بود که دلیل محوری حضور جذاب و پیچیدۀ رمیک جلوی دوربین حسی از گرمای جسمانیتی کتمان‌ناپذیر است که قابلیت انعطاف مختلفی، بسته به میزان آزادی عمل یا سرکوب‌شدگی این جسمانیت دارد. دوتا از بهترین نقش‌های او در فاصلۀ یک‌سال از هم، در ''تشریح یک قتل'' و ''رود وحشـی''، مثال‌های وود برای تبیین نکتۀ مورد نظرش هستند. اولی بر مبنای چشم و گوش باز، اغواگری و بوالهوسی شخصیت رمیک بنا شده است و دومی بر مبنای محرومیت‌های این شخصیت و بیدار شدن مجدد امیالش. اتو پرمینجر (Otto Ludwig Preminger) این ویژگی رمیک را برای تشدید حس ابهام کلی فیلم به کار می‌گیرد: زنی که حاضر است جاذبۀ خود را مورد بهره‌برداری قرار دهد، بدون این‌که دیگران به ریاکاری احتمالی او ظـن ببرند. بازی او به این جسمانیت بی‌محابا که معمولاً در هالیوود به عنوان یک ویژگی فاسد و تباه معرفی می‌شود، جنبه‌ای تاثیرگذار و عمیق می‌بخشد که ذهن تماشاگر را درگیر کشف ریشه‌های آن می‌کند. در ''رود وحشی''، بازی رمیک در نقش مادر بیوه شـدۀ جـوان و درس ناخوانده، سهم مهمی در موفقیت فیلم و در امان ماندن داستان از گزند ادعاهای متظاهرانۀ معمول الیا کازان دارد. او ابتدا مظهر قابلیت و حس حیاتی است که به دلیل محرومیت و فاجعه عقیم مانده است. سپس فیلم به زیبایی، تجدید حیات جسمی و روحی او را نشان می‌دهد که کاملش تماس با یک مرد است. مردی که با بازی مونتگمری کلیفت دور از تجسم ارزش‌های مردانۀ افراطی و قدرت‌طلبانه، معرف نوعی حساسیت، ملایمت و درونگرایی است که با کیفیت‌هایی مشابه نزد رمیک همآوردی می‌کند. وود تقابلی مشابه را در دو فیلمی که رمیک برای بلیک ادواردز بازی کرد کشف می‌کند. شخصیت او در ''تجربۀ وحشت'' اگرچه نسبتاً قراردادی به نظر می‌رسد، ولی براساس ضرورت تسلط بر خویش عمل می‌کند. در ''روزهای شراب و گل سرخ'' برعکس عمل می‌کند و سرانجام جسمانیت مفرط و چشمگیر ''تشریح یک قتل'' را ترسیم می‌کند. تسلیم شدن رمیک در این فیلم به فراموشی‌های نوشخواری، گریزی است از تنش‌ها و محدودیت‌های زندگی روزمرۀ شهری. رمیک از دهۀ ۱۹۷۰ به بعد در یافتن نقش‌هایی این‌چنین که بتوانند به خوبی از ویژگی‌های ظاهری و روحی این شخصیت بهره‌برداری کنند، موفق نبود. نتیجه‌اش نقش‌های بی‌اهمیتی در فیلم‌هایی معمولی مثل ''طالع نحس'' یا ''تلفن'' است. او در این فیلم‌ها بازیگری غیرقابل تشخیص به نظر می‌رسد، ولی در هرحال ظرافت و وقاری که او حتی به این حقیرترین نقش‌ها می‌بخشد نیز قابل چشم‌پوشی نیست.