مایرهوف، اوتو فریتس (۱۸۸۴ـ۱۹۵۱)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

مایِرْهوف، اوتو فریتْس (۱۸۸۴ـ۱۹۵۱)(Meyerhof, Otto Fritz)

مايِرْهوف، اوتو فريتْس
اوتو فریتس مایرهوف
Otto Fritz Meyerhof
زادروز ۱۸۸۴م
درگذشت ۱۹۵۱م
محل زندگی آلمان- امریکا
ملیت آلمانی
شغل و تخصص اصلی زیست شـیمی دان
گروه مقاله شیمی و بیوشیمی
جوایز و افتخارات نوبل پزشکی (۱۹۲۲)

زیست‌شـیمی‌دان امریکایی آلمانی‌تبار. به‌سبب تحقیق در زمینۀ تعیین رابطۀ بین مصرف اکسیژن و سوخت‌وساز اسیدلاکتیک در ماهیچه به جایزه نوبل پزشکی ۱۹۲۲ دست یافت. مایرهوف[۱] در هانوور[۲] زاده شد و در دانشگاه‌های آلمان تحصیل کرد. از ۱۹۱۲، در دانشگاه کیل[۳] شاغل بود و در ۱۹۱۸، به مقام استادی رسید. از ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۹ رئیس بخشی شد که در انستیتوی زیست‌شناسی کایزر (قیصر) ویلهلم[۴] برلین مخصوص او تأسیس شد و سپس به هایدلبرگ[۵] رفت. مایرهوف با به‌قدرت‌رسیدن هیتلر در دهۀ ۱۹۳۰، آلمان را به قصد پاریس در ۱۹۳۸ ترک کرد و در آن‌جا مدیر پژوهش انستیتوی زیست‌شناسی شیمی‌فیزیک[۶] شد. در ۱۹۴۰، زمانی که فرانسه در اوایل جنگ جهانی دوم درگیر جنگ با آلمان شد، به امریکا رفت و استاد دانشگاه پنسیلوانیا شد. در ۱۹۲۰، نشان داد که در شرایط بی‌هوازی میزان گلیکوژن مصرف‌شده و اسیدلاکتیک تولیدشده در یک ماهیچۀ در حال انقباض با کشش ماهیچه متناسب است. همچنین، نشان داد ۲۰ تا ۲۵ درصد اسیدلاکتیک هنگام بازگشت ماهیچه به حالت استراحت اکسیده می‌شود و انرژی حاصل از این اکسیداسیون صرف تبدیل اسید لاکتیک باقی‌مانده به گلیکوژن می‌شود. مایرهوف برای توصیف تجزیۀ بی‌هوازی گلیکوژن به اسید لاکتیک واژۀ گلیکولیز[۷] را وضع کرد و ماهیت چرخه‌ای تغییر انرژی را در یاخته‌های زنده نشان داد. مسیر کامل سوخت‌وساز گلیکولیز را به افتخار مایرهوف و گوستاو جورج امبدن (۱۸۷۴ـ۱۹۳۳) مسیر امبدن‌ـ مایرهوف[۸] می‌نامند.  


  1. Meyerhof
  2. Hannover
  3. Kiel
  4. Kaiser Wilhelm Institute for Biology
  5. Heidelberg
  6. Institut de Biologie physicochimique
  7. Glycolysis
  8. Embden-Meyerhof Pathway