محمود غزنوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>(ابوالقاسم محمود بن سَبُکْتَگین ملقب به سیف‌الدّوله، یمین‌الدوله، امین‌المِله و غازی) پادشاه ایران (حک: ۳۸۹ـ۴۲۱ق) از سلسلۀ غزنویان. بعد از مرگ پدر، با برادرش، اسماعیل، بر سر حکومت نزاع کرد و پس از شکست او تمامی قلمرو غزنویان را تحت تصرف درآورد (۳۸۹ق) و در همان سال رسماً خلیفۀ عباسی به وی لقب «یمین‌الدوله و امین‌المله» داد و در ۳۹۳ق با تصرف قطعی سیستان، امیر صفاری را دستگیر کرد و به قتل رساند. سلطان محمود قدرتمندترین پادشاه غزنوی بود. شهرت او بیشتر به‌سبب جنگ‌هایش در هندوستان است. از ۳۹۲ تا ۴۱۶ق هفده بار به هندوستان لشکر کشید که آخرین و بزرگ‌ترین این لشکرکشی‌ها در ولایت گُجْرات انجام گرفت که به فتح معبد سومنات منجر شد. پس از آن، معبد ویران شد و اموال آن به غارت رفت و هزاران نفر هندی به اسارت گرفته شدند. محمود در ۴۲۰ق مجدالدولۀ دیلمی را در ری دستگیر و دولت دیالمۀ ری را منقرض کرد. در این شهر عالمان شیعی بسیاری کشت و کتاب‌های فراوانی از آنان را آتش زد. سلطان محمود ادیبان و شاعران را گرامی می‌داشت. گویند در دربار او ۴۰۰ شاعر و عالم بودند. اگرچه با شاعری چون فردوسی و دانشمندی چون ابوریحان بیرونی رفتار خوبی نداشت، در دورۀ او، علم و هنر و ادب فارسی شکوفا شد.</p> | }}<p>(ابوالقاسم محمود بن سَبُکْتَگین ملقب به سیف‌الدّوله، یمین‌الدوله، امین‌المِله و غازی) پادشاه ایران (حک: ۳۸۹ـ۴۲۱ق) از سلسلۀ [[غزنویان]]. بعد از مرگ پدر، با برادرش، اسماعیل، بر سر حکومت نزاع کرد و پس از شکست او تمامی قلمرو غزنویان را تحت تصرف درآورد (۳۸۹ق) و در همان سال رسماً خلیفۀ عباسی به وی لقب «یمین‌الدوله و امین‌المله» داد و در ۳۹۳ق با تصرف قطعی سیستان، امیر صفاری را دستگیر کرد و به قتل رساند. سلطان محمود قدرتمندترین پادشاه غزنوی بود. شهرت او بیشتر به‌سبب جنگ‌هایش در هندوستان است. از ۳۹۲ تا ۴۱۶ق هفده بار به هندوستان لشکر کشید که آخرین و بزرگ‌ترین این لشکرکشی‌ها در ولایت گُجْرات انجام گرفت که به فتح معبد سومنات منجر شد. پس از آن، معبد ویران شد و اموال آن به غارت رفت و هزاران نفر هندی به اسارت گرفته شدند. محمود در ۴۲۰ق [[مجدالدوله دیلمی ( ـ۴۲۰ق)|مجدالدولۀ دیلمی]] را در ری دستگیر و دولت دیالمۀ ری را منقرض کرد. در این شهر عالمان شیعی بسیاری کشت و کتاب‌های فراوانی از آنان را آتش زد. سلطان محمود ادیبان و شاعران را گرامی می‌داشت. گویند در دربار او ۴۰۰ شاعر و عالم بودند. اگرچه با شاعری چون [[فردوسی طوسی، ابوالقاسم (طوس ۳۲۹ـ ۴۱۷/۴۱۱ق)|فردوسی]] و دانشمندی چون [[بیرونی، ابوریحان|ابوریحان بیرونی]] رفتار خوبی نداشت، در دورۀ او، علم و هنر و ادب فارسی شکوفا شد.</p> | ||
<br><!--38190700--> | <br><!--38190700--> | ||
[[رده:تاریخ ایران]] | [[رده:تاریخ ایران]] | ||
[[رده:ایران از حکومت غزنویان تا حمله مغول]] | [[رده:ایران از حکومت غزنویان تا حمله مغول]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۱
محمود غَزنَوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق)
| محمود غزنوی | |
|---|---|
| زادروز |
۳۶۰ق |
| درگذشت | ۴۲۱ق |
| محل زندگی | ایران |
| ملیت | ترک |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروای غزنوی |
| لقب | سیف الدوله، یمین الدوله، امین المله و غازی |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
| خویشاوندان سرشناس | اسماعیل غزنوی (برادر) |
(ابوالقاسم محمود بن سَبُکْتَگین ملقب به سیف‌الدّوله، یمین‌الدوله، امین‌المِله و غازی) پادشاه ایران (حک: ۳۸۹ـ۴۲۱ق) از سلسلۀ غزنویان. بعد از مرگ پدر، با برادرش، اسماعیل، بر سر حکومت نزاع کرد و پس از شکست او تمامی قلمرو غزنویان را تحت تصرف درآورد (۳۸۹ق) و در همان سال رسماً خلیفۀ عباسی به وی لقب «یمین‌الدوله و امین‌المله» داد و در ۳۹۳ق با تصرف قطعی سیستان، امیر صفاری را دستگیر کرد و به قتل رساند. سلطان محمود قدرتمندترین پادشاه غزنوی بود. شهرت او بیشتر به‌سبب جنگ‌هایش در هندوستان است. از ۳۹۲ تا ۴۱۶ق هفده بار به هندوستان لشکر کشید که آخرین و بزرگ‌ترین این لشکرکشی‌ها در ولایت گُجْرات انجام گرفت که به فتح معبد سومنات منجر شد. پس از آن، معبد ویران شد و اموال آن به غارت رفت و هزاران نفر هندی به اسارت گرفته شدند. محمود در ۴۲۰ق مجدالدولۀ دیلمی را در ری دستگیر و دولت دیالمۀ ری را منقرض کرد. در این شهر عالمان شیعی بسیاری کشت و کتاب‌های فراوانی از آنان را آتش زد. سلطان محمود ادیبان و شاعران را گرامی می‌داشت. گویند در دربار او ۴۰۰ شاعر و عالم بودند. اگرچه با شاعری چون فردوسی و دانشمندی چون ابوریحان بیرونی رفتار خوبی نداشت، در دورۀ او، علم و هنر و ادب فارسی شکوفا شد.