ملکوت (قرآن)

(در لغت به معنای پادشاهی، بزرگی، چیرگی) اصطلاحی در قرآن و علوم و فرهنگ اسلامی به معنای عالم فرشتگان و محل قدیسین در آسمان. در اصطلاح صوفیان به معنای عالم ارواح و عالم غیب می‌باشد و در عرف تصوف یکی از معانی ملکوت، مقام عبادت فرشتگان است. عالم ملکوت، عالم صفات است به‌طور مطلق. در اصطلاح فلسفی عالم مجردات را به‌‌طور مطلق عالم ملکوت گویند. در قرآن این واژه چهاربار به‌کار رفته است (انعام: 75؛ ابراهیم: 185؛ مؤمنون: 88؛ یس: 83). برخی از محققان و فلاسفه برآن‌اند که هر شیء از اشیاء سه وجه دارد: 1. ظاهر که ملک خوانند. 2. باطن که ملکوت نامند. 3. جبروت که حد فاصل است. و تنها خداست که از باطن و ملکوت همه چیز آگاه است.