میش مست
میش‌مَست
از طوایف قدیمی عربِ خراسان، ساکن شهرستان‌های قائنات و کاشمر. از میش‌مست‌ها ضمن حوادث ۱۰۰۷ق و در جنگ‌های شاه‌عباس صفوی با ازبکان در خراسان سخن به میان آمده است. اینان در ۱۱۰۶ق بخشی از سپاه خراسان بودند و در جنگ با بلوچانِ مهاجم شرکت داشتند. امیرخان میش‌مست، توپچی‌باشی دورۀ سلطنت کوتاه‌مدت علی‌شاه افشار و از حامیان سلطنت شاه‌سلیمان دوم بود. عبدالعلی‌خان و میر محمدخان میش‌مست، پس از قتل نادرشاه افشار به علی‌مردان‌خان بختیاری پیوستند. حکومت کاشمر (ترشیز) پس از قتل نادرشاه تا سال‌های اول سلطنت فتحعلی‌شاه قاجار، با خوانین میش‌مست بود و مصطفی‌قلی‌خان میش مست، آخرین حاکم موروثی کاشمر بود. چندصد خانوار میش‌مست‌ها در دورۀ قاجاریه به ورامین کوچانده شدند. میش‌مست‌های ورامین بیشتر در مسیله و سیاهکوه بودند و به پرورش شتر و گوسفند اشتغال داشتند و بسیاری از آنان یکجانشین شدند. بالغ بر ۶۸ خانوار چادرنشین از میش‌مست‌های ورامین باقی مانده‌اند و مسیر کوچ و گله‌گردانی را از ورامین و جنوب تهران، به استان‌های مرکزی و زنجان تغییر داده‌اند.