نمایش مبدأ برای واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)

{{جعبه زندگینامه
|عنوان =ریشارد واگنر
|نام =Richard Wagner
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=۱۸۱۳م
|تاریخ مرگ=۱۸۸۳م
|دوره زندگی=
|ملیت=آلمانی 
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=مدرسه سن توماس به تحصیل هارمونی و کنترپوآن
| شغل و تخصص اصلی =آهنگ ساز اپرا
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =مدیر تیاتر ماگد بورگ، رهبر ارکستر اپرای درسدن از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۸
|جوایز و افتخارات =تاسیس فستیوال تیاتر در شهر بایرویت در ۱۸۷۲ 
|آثار = تانهویزر (۱۸۴۵)؛ لوهنگرین (۱۸۴۸)؛ تریستان و ایزولده (۱۸۶۵)؛ حلقه نیبلونگ؛ پارسیفال
|خویشاوندان سرشناس =مینا پلانر (همسر)
|گروه مقاله =موسیقی
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}
واگنر، ریشارد (۱۸۱۳ـ۱۸۸۳)(Wagner, Richard)<br /> [[File:40027900.jpg|thumb|واگْنِر، ريشارْد]]

آهنگ‌ساز آلمانی اپرا. مفهوم اپرا در قرن ۱۹ را از بنیاد دگرگون ساخت، و آن را همچون یک قالب هنری کاملاً نوین تصویر کرد که در آن عناصر موسیقایی، شعری، و صحنه‌ای باید از طریق ابزارهایی همچون لایت‌موتیف با هم یکی‌ شوند. از‌جمله اپراهای اوست: ''تانهویزر''<ref>''Tannhäuser''
</ref> (۱۸۴۵)، ''لوهنگرین''<ref>''Lohengrin'' 
</ref> (۱۸۴۸)، و ''تریستان و ایزولده''<ref>''Tristan und Isolde'' </ref> (۱۸۶۵). در ۱۸۷۲ فستیوال تئاتر<ref>Festival Theatre </ref> را در شهر [[بایرویت]]<ref>Bayreuth</ref> تأسیس کرد؛ شاهکار او، ''حلقۀ نیبلونگ''<ref>''Der Ring des Nibelungen/The Ring of the Nibelung''</ref>، که شامل چهار اپرای متوالی است، نخستین‌بار در ۱۸۷۶ در همین محل به‌اجرا درآمد. آخرین اثر او، ''پارسیفال''<ref>''Parsifal'' </ref>، در ۱۸۸۲ به روی صحنه رفت. اولین شغل او مدیریت تئاتر ماگد‌بورگ<ref>Magdeburg Theatre </ref> بود، که در آن‌جا نخستین اپرای خود، ''عشق ممنوع''<ref>''Das liebesverbot/Forbidden Love'' </ref> (۱۸۳۶)، را به‌اجرا درآورد، بی‌آن‌که موفقیتی به‌دست آید. از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۸ رهبری ارکستر اپرای [[درسدن]]<ref>Dresden Opera House </ref> را برعهده گرفت. برای فرار از دستگیری به‌سبب شرکت در انقلاب ۱۸۴۸ به آلمان گریخت، اما در ۱۸۶۱ به او اجازۀ بازگشت دادند. سنّت بایرویت را همسرش [[واگنر، کوزیما (۱۸۳۷ـ۱۹۳۰)|کوزیما]]<ref>Cosima</ref> (۱۸۳۷ـ۱۹۳۰)، دختر لیست<ref> Liszt </ref>، و بعد پسرش زیگفرید واگنر<ref>Siegfried Wagner </ref> (۱۸۶۹ـ۱۹۳۰)، آهنگ‌ساز اپراهایی همچون ''تن‌پرور''<ref>''Der Bärenhäuter'' </ref>، و نسل‌های بعد از او ادامه دادند. پدر واگنر از کارمندان ادارۀ پلیس شهر [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref> بود؛ و شش ماه پس از تولد او فوت کرد؛ مادرش در ۱۸۲۱ درگذشت. واگنر تعلیم پیانو می‌گرفت اما به‌جای تمرین سعی می‌کرد پارتیتورهای آوازی اپراها را نت‌خوانی کند؛ دانش اپرا را نیز از دو خواهر بزرگ‌تر خود آموخت که هردو خوانندۀ اپرا بودند. در ۱۸۳۰ هاینریش دورن<ref>Heinrich Dorn</ref> اوورتور ''کلمبوس''<ref>''Columbus''</ref> واگنر را در تئاتر خود رهبری کرد، اما این اثر به‌منزلۀ کاری بسیار خشن و زمخت با تحقیر روبه‌رو شد. پس از آن واگنر نزد کریستیان واینلیگ<ref> Christian Weinlig</ref> در مدرسۀ سن توماس<ref> St Thomas’s School </ref> به تحصیل هارمونی و کنترپوآن پرداخت. در ۱۹سالگی ساخت اپرایی به‌نام ''عروسی''<ref>''Die Hochzeit'' </ref> را آغاز کرد، اما به‌توصیۀ خواهرش آن را کنار گذاشت و اپرای ''پریان''<ref>''Die Feen''</ref> را کار کرد. واگنر در ۱۸۳۳ سرپرست کُر تئاتر [[وورتسبورگ]]<ref> Würzburg </ref> و رهبر ارکستر تئاتری تابستانی در لاوخشتات<ref>Lauchstädt </ref> شد. مینا پلانر<ref>Minna Planer </ref> (۱۸۰۹ـ۱۸۶۶) از بازیگران این گروه با واگنر ازدواج کرد. واگنر در تابستان ۱۸۳۷ در ریگا<ref>''Riga'' </ref> رهبر ارکستر شد؛ او در اوقات فراغت دو اپرای''رینتسی''<ref>''Rienzi'' </ref> و ''هلندی سرگردان''<ref>''Der Fliegende Holländer'' </ref> را کامل کرد؛ اولی را اپرای درسدن در ۱۸۴۲ به‌اجرا درآورد که نخستین موفقیت بزرگ او نیز برشمرده می‌شد. واگنر در ۱۸۵۳ کار آهنگ‌سازی پیش‌درآمد ''طلای راین''<ref>''Das Rheingold'' </ref> را شروع کرد. ساخت ''حلقه'' در پردۀ دوم اپرای ''زیگفرید''<ref>''Siegfried'' </ref> برای کار بر روی ''تریستان و ایزولده'' متوقف شد که تحت تأثیر ماتیلده وزندونک<ref>Mathilde Wesendonck </ref>، ساخته شد. ''تریستان'' در ۱۸۵۹ در [[لوسرن، شهر|لوسرن]]<ref>Lucerne </ref> به‌پایان رسید که به حق اثری بزرگ و ماندگار در موسیقی برشمرده می‌شود. نقیض ''تریستان'' را در ''مایسترزینگرهای نورنبرگ''<ref>''Die Meistersinger'' </ref> می‌توان یافت، کمدی‌ای که تا حدی جنبۀ زندگی‌نامۀ خودنوشت هنرمند را دارد و قهرمان احساساتی آن با یک شاعر خلاق، پرکار و جوان برای شکست دشمنان فضل‌فروش خود دست به دست هم می‌دهند. رگه‌های موسیقایی و اخلاقی بسیار پیچیدۀ ''حلقه'' در اپرای آخر، ''شامگاه خدایان''<ref>''Götterdämmerung'' </ref>، گرد هم آمدند. وصیت‌نامۀ هنری واگنر را در ''پارسیفال'' می‌توان دید که در آن برداشت او از ''اثر جامع هنری''<ref>''(Gesamtkunstwerk (complete art work''</ref> به‌کلی پالایش‌یافته‌تر ظاهر می‌شود. واگنر هنگام مرگ در ۱۸۸۳ سراسر جهان موسیقی را تحت تأثیر قرار داده؛ ایمانش به نمایش موسیقی به‌شکل ترکیبی از تمامی هنرها، نمایانگر اوج فلسفۀ رُمانتیک او بود.

&nbsp;

----

[[Category:موسیقی]] 
[[Category:کلاسیک جهان]]
<references />