وجود و زمان
وجود و زمان (Sein und Zeit)
کتابی فلسفی، از مارتین هایدگر، منتشر شده به آلمانی در ۱۹۲۷ در سالنامۀ فلسفه و مطالعات پدیده‌شناختی. مسئله بنیادی برای هایدگر در این اثر، مسئلۀ وجود (در کل خود و همان‌طور که هست) است، اما تازگی قضیه در مسئلۀ طرح‌شده نیست بلکه در شیوۀ طرح آن و روش‌های به‌کار گرفته شده برای حل آن است. در این کتاب با یک فلسفۀ وجود روبه‌رو نیستیم، بلکه وجود فقط وسیله‌ای ضروری برای نیل به وجود فی‌نفسه در نظر گرفته شده است. هایدگر در وجود و زمان اصطلاح تحلیل «اگزیستانسیال» را در مقابل اصطلاح «اگزیستانسیل» که معنایی دیگر دارد، به‌کار برده است. برای هایدگر مسئلۀ وجود پیش از هر چیز در مسئلۀ ماهیّت حقیقت نمودار می‌شود؛ به عبارتی، یک پرده‌برداری که براثر آن خود را در یک واقعیت آشکار شده می‌یابیم، واقعیتی که جز واقعیت انسانی نیست. از این منظر، مسئلۀ حقیقت دیگر متعلق به قلمرو نظریۀ شناخت نیست، زیرا شناخت فقط یکی از شیوه‌های تصاحب حقیقت است. پرده‌برداری دیگر، پدیدۀ ادراک وجود است، پدیده‌ای که به واقعیت انسان تعلق دارد. هایدگر در این اثر برای واقعیت انسانی حد و پایانی جز مرگ متصور نیست. وجود و زمان اگرچه بخش‌هایی از مجموعه‌ای ناتمام است، در میان آثار هایدگر مشهور و از اهمیت خاصی برخوردار است. وجود و زمان اثری پُرمایه، اما به‌غایت دشوار است و خوانندۀ ناآشنا با اندیشۀ هایدگر ممکن است به‌سبب خصلت مسائل طرح شده و غموض واژگانی اثر که بخشی از آن‌ها برساخته یا دارای معانی جدید است، دچار سردرگمی شود.