وقف و ابتدا
وقْف و ابتدا
دو اصطلاح در تجوید. وقف (در لغت به‌معنی ایستادن) عبارت است از «قطع صوت بر حرف آخر کلمه، با فاصلۀ لازم برای تنفّس و ادامۀ قرائت» و اگر با لحن فرود بر آخر کلمه‌ای به‌قصد پایان قرائت باشد، آن را «قطع» گویند. وقف ممکن است در وسط یا آخر آیه انجام پذیرد؛ ولی در اواسط کلمه یا در جاهایی که در رسم‌الخط به‌صورت متصل نگاشته شده، صحیح نیست. وقف بر دو نوع است: ۱. وقف اضطراری، وقفی است که قاری به‌سبب کم‌آوردن نفس، ناتوانی در خواندن یا دچار عطسه‌شدن انجام می‌دهد؛ ۲. وقف اختیاری، وقفی است که قاری باتوجه به معنی و ربط جمله‌ها و کامل‌بودن آن از نظر لفظ و معنی آگاهانه و از روی اراده انجام می‌دهد. چون برای قاری با یک نفس خواندن یک سوره یا آیه دشوار یا حتی غیرممکن است، ناچار از شناخت کامل محل وقوف و حسنِ ابتداست.