کاوشگر پایونیر

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۷ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۳۴ توسط Nazanin (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

کاوشگر پایونیر (Pioneer probe)

کاوشگر پايونير

هر یک از کاوشگرهای فضاییِ منظومۀ خورشیدی که ایالات متحدۀ امریکا، از ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۸، به فضا پرتاب کرد. پایونیرهای ۱ تا ۳، که در ۱۹۵۸ پرتاب شدند، به کاوش ماه اختصاص داشتند. پرتاب پایونیر ۲ با شکست مواجه شد و پایونیرهای ۱ و ۳ هم به هدف نرسیدند، ولی کمربندهای تابشی وان ‌آلن[۱] را اندازه‌گیری کردند. پایونیر ۴، بعد از گذر از کنار ماه، شروع به مدارپیمایی بر گرد خورشید کرد. پایونیر ۵ (۱۹۶۰) نخستین کاوشگر از این مجموعه بود که باد خورشیدی[۲] بین سیاره‌ها را بررسی کرد. پایونیرهای ۶ (۱۹۶۵)، ۷ (۱۹۶۶)، ۸ (۱۹۶۷)، و ۹ (۱۹۶۸) به مدارهایی بر گرد خورشید فرستاده شدند و به دیدبانی فعالیت خورشیدی پرداختند. پایونیر ۱۰، که در مارس ۱۹۷۲ پرتاب شد، نخستین کاوشگری بود که در دسامبر ۱۹۷۳ به مشتری[۳] رسید و در ۱۹۸۳، منظومۀ خورشیدی[۴] را ترک کرد. پایونیر ۱۱، پرتاب‌شده در آوریل ۱۹۷۳، در دسامبر ۱۹۷۳ به مشتری، و برای نخستین‌بار در ۱۹۷۹ به زحل[۵] رسید. سازمان ملی هوافضا (ناسا)[۶] در آوریل ۱۹۹۷ به کار پایونیر ۱۰ پایان داد. فعالیت این کاوشگر برای ۲۵ سال ادامه داشت و تا فاصلۀ ۱۰میلیارد کیلومتری خورشید پیش رفته بود. کار پایونیر ۱۱ در ۱۹۹۵ خاتمه یافت. پایونیرهای ۱۰ و ۱۱ حامل لوح پیام‌هایی از زمین برای سایر تمدن‌هایی‌اند که احتمال می‌رود در ستارگان دیگر پدید آمده باشند. کاوشگرهای پایونیر زهره[۷] در ماه‌های مه و اوت ۱۹۷۸ پرتاب شدند. یکی از آن‌ها به دور زهره مدارپیمایی کرد و دیگری سه کاونده را‌ به سطح این سیاره فرستاد. پایونیر مدارپیما سرانجام در ۱۹۹۲ در جوّ زهره سوخت.



  1. Van Allen radiation belts
  2. solar wind
  3. Jupiter
  4. Solar System
  5. Saturn
  6. (National Aeronautics and Space Administration (NASA
  7. Venus