کیتس، جان (۱۷۹۵ـ۱۸۲۱)
کیتْس، جان (۱۷۹۵ـ۱۸۲۱)(Keats, John)
شاعر رمانتیک انگلیسی. قبل از مرگش در ۲۵سالگی، آثاری نویدبخش و درخشان تصنیف کرد.اشعار[۱] (۱۸۱۷)،اندومیون (۱۸۱۸)، قصاید بزرگ‌اش (به‌خصوص «قصیده برای بلبل[۲]» و «قصیده در وصف گلدان یونانی[۳]»، تصنیف در ۱۸۱۹ و انتشار در ۱۸۲۰)، و منظومه‌های روایی «ایزابلا یا ظرف ریحان[۴]»، «لامیا[۵]»، و «شامگاه اگنس قدیس[۶]»، همه حاکی از غنای شعری و استعداد او برای بهره‌گیری از اسطوره‌های کلاسیک، افسانه‌ها، و روایات قرون وسطایی است. کیتس در لندن متولد شد، از ۱۸۱۵ تا ۱۸۱۷ در بیمارستان گای[۷] به تحصیل پرداخت، اما درس پزشکی را ترک گفت و به شاعری روی آورد. در ۱۸۱۹ عاشق فنی براون[۸] (۱۸۰۲ـ۱۸۶۵) شد. کیتس، که به مرض سل مبتلا بود، در ۱۸۲۰ برای بازیافتن سلامتی خود با کشتی به ایتالیا سفر کرد، امّا در رم درگذشت. انتشار نامه‌ها[۹]ی او در ۱۸۴۸ ابزار ارزنده‌ای برای بررسی تحولات شعری او به‌دست منتقدین داد. شعر او عمدتاً به رابطۀ عشق و مرگ و زیبایی و زوال می‌پردازد. قصیده‌های وی توصیف عواطف شاعر در مرگ برادر و اخلاقیات انسانی است. «قصیده برای بلبل» نماد غلبۀ زیبایی بر مرگ است، مضمونی که در «قصیده در وصف گلدان یونانی» نیز تکرار شده است. در این قصیده نقوش روی گلدان مظاهر حقیقتی جاودانه‌اند، در حالی‌که «قصیده در وصف پاییز[۱۰]» تأکیدی بر باروری و پختگی کامل است.