راماکریشنا
راماکِریشْنا (۱۸۳۶ـ۱۸۸۶)(Ramakrishna)
(نام اصلی: گددهر چاترجی) از بزرگ‌ترین عارفان هندو. در روستای کاماپوکر در نواحی کلکته و در خانواده‌ای از کاست برهمنان زاده شد. پس از مرگ پدر در معبد دکشینشور، که برادر بزرگ‌ترش مدیریت آن را برعهده داشت، اقامت گزید. در آغاز به طریقت بهگتی یا عشق و ولاء و در پایان این طریقت به تسلیم و رضا رسید؛ یعنی از نوزده سدهی (حالات یا کیفیات) گذر کرد. در ۱۸۵۸ به طریقت تانترا پیوست و سه سال در شهرک دکشن ایشور زیر نظر زنی به نام بهیروی برهمن آموزش دید. سپس با راهنمایی استادی در طریقۀ یوگا با نام توتاپوری، سلوک با ریاضت‌های جسمی، فکری، و روحی را پی گرفت تا به سمادهی یا چهارمین و آخرین درجه (دهیان) فکر و مراقبه رسید و تجربه‌های شهودی او به کمال گرایید. راماکریشنا تجربۀ عرفانی اتحاد با خدا یا درک مستقیم بارگاه الهی را غایت دین می‌دانست و همۀ دین‌های راهبر بدین غایت را به یک اندازه معتبر می‌شمرد. سوامی ویوِکَنانده[۱] (۱۸۶۳ـ۱۹۰۲) در ۱۸۹۷ «جامعۀ راماکریشنا» را پی‌افکند، که امروزه دارای مراکز تحصیلی، خدماتی، و آموزشی دینی در هند و کشورهای دیگر است.
- ↑ Swami Vivekananda