آتیرایو، استان
آتیرائو، استان (Atyrau)
| آتیرایو، استان | |
|---|---|
| نام فارسی | آتیرایو |
| نام های دیگر | گوریف |
| نام لاتین | Atyrau |
| کشور | قزاقستان |
| موقعیت | غرب قزاقستان |
| مرکز | آتیراو |
| شهرهای مهم | کولساری |
| جمعیت | ۳۵۲هزار نفر (۱۹۹۶) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۱۱۷هزار |
| تولیدات و صنایع مهم | ذخایر نفت و گاز طبیعی |
(نام سابق: گوریِف[۱]، ۱۶۴۵ـ۱۹۹۱) واقع در غرب قزاقستان[۲]، با ۱۱۷هزار کیلومتر مربع مساحت و ۳۵۲هزار نفر جمعیت (۱۹۹۶). مهم‌ترین شهرهای آن عبارت‌اند از آتیراو (مرکز) و کولساری[۳]. در ساحل شمال شرقی دریای خزر[۴] قرار دارد و بخش بزرگی از جلگۀ پست خزر[۵] به‌شمار می‌رود؛ ارتفاعاتی در جنوب غربی و فلات اوست‌اورت[۶] در جنوب شرقی آن واقع است. اورال و اِمبا رودهای مهم آن را تشکیل می‌دهند. بخش عمدۀ این استان بیابانی یا نیمه‌بیابانی، با آب‌وهوای سخت قاره‌ای[۷] است. ذخایر نفت و گاز طبیعی آن بسیار وسیع است، و استخراج و پالایش آن‌ها مهم‌ترین صنعت منطقه را تشکیل می‌دهد. شمال استان آتیرائو بخشی از دروازۀ قدیمی اقوام صحرانشین آسیای مرکزی به اروپا را تشکیل می‌داد. در قرون ۱۳ـ۱۵م این ناحیه به اردوی زرّین مغول[۸]، سپس به خان‌نشین ناگای[۹] تعلّق داشت. در قرن ۱۶، قزاق‌های روس[۱۰] از ولگا[۱۱] در کرانه[۱۲]های رود اورال[۱۳] ساکن شدند. استخراج نفت نخستین‌بار در ۱۹۱۱ نزدیک رود اِمبا[۱۴] صورت گرفت.