ریکاردو، دیوید (۱۷۷۲ـ۱۸۲۳)
ریکارْدو، دِیْوید (۱۷۷۲ـ۱۸۲۳)(Ricardo, David)
اقتصاددان انگلیسی. ابداعات او عبارت بودند از اصل مزیت نسبی[۱] (که بر طبق آن، کشورها در کالاهایی تخصص می‌یابند که در تولید آن‌ها کارآیی دارند و آن‌ها را برای خرید سایر کالاها در سطح بین‌المللی مبادله می‌کنند) و قانون بازده نزولی[۲] (که بر طبق آن، افزایش مداوم سرمایه و کاری که در مقدار معینی زمین به‌کار می‌رود، سرانجام به نرخ کاهنده‌ای در زمینۀ افزایش محصول خواهد رسید). کتاب اصول اقتصاد سیاسی[۳] (۱۸۱۷) اثر برجستۀ اوست. ریکاردو در این کتاب سعی می‌کند قوانینی برای تنظیم توزیع منابع میان طبقات مختلف زمین‌داران، کارگران و سرمایه‌داران عرضه کند. دیدگاه او در این زمینه تنظیم یک قالب نظری بود که پیچیدگی‌های اقتصاد در جهان واقعی را دربر گیرد. اقتصاد مورد نظر ریکاردو، اقتصادی بود که بخش کشاورزی نقش مسلط در آن دارد. به عقیدۀ او همراه با افزایش جمعیت، تقاضا برای محصولات کشاورزی نیز افزایش می‌یابد، در این حالت، از یک طرف همراه با گذشت ایام سطح حداقل معیشت بایستی ترقی کند و از طرف دیگر، با رشد جمعیت و تقاضا مقادیر بیشتر و بیشتری از زمین‌های کمتر بارور و حاصل‌خیز به زیر کشت خواهد رفت. این روند کماکان ادامه خواهد داشت تا این‌که زمین اضافی قابل کشت سودآوری باقی نماند. به هر حال، بایسته است که هزینه‌ها و سودهای کشت بر روی زمین یکسان باشد. هزینۀ نیروی کار در هر کجا استفاده شود، یکسان است. اگر سود در نقطه‌ای بیش از نقاط دیگر باشد، موجب می‌شود سرمایه‌‌ها به نقطه‌ای انتقال پیدا کنند که بازده بیشتر است، این عمل آن‌قدر ادامه خواهد یافت تا در روند نزولی بودن بازده، سود کاهش یابد و معادل سود در سایر نقاط شود. بنابراین، از آن‌جا که سود و هزینۀ تولید در کلیۀ نقاط یکسان است، مازادی از کشت زمین‌های مرغوب‌تر به‌دست خواهد آمد که ریکاردو آن را بهرۀ مالکانه یا اجاره (رانت[۴]) خواند.