پیمان سعدآباد
پیمان سعدآباد
عهدنامۀ عدم تعرض میان ایران، افغانستان، ترکیه و عراق. این پیمان پس از خاتمۀ جنگ جهانی اول در 8 ژوئیۀ 1936/17 تیر 1316ش در کاخ سَعدآباد تهران توسط زمامداران انگلیس به‌منظور جلوگیری از نفوذ و توسعۀ شوروی در خلیج فارس و دستیابی به چاه‌های نفت خاورمیانه برای پنج سال منعقد شد. انگلیس می‌کوشید تا به اختلافات میان دولت‌های دست‌نشاندۀ خود پایان دهد و پیمانی دفاعی با آن کشورها منعقد کند. به‌موجب این قرارداد، چهار دولت منطقه‌ای متعهد شدند افزون بر اتحاد در سیاست منطقه‌ای، به مرزهای یکدیگر تعرض نکنند و کمک‌های تسلیحاتی در اختیار کشورهای عضو پیمان قرار دهند که مورد حملۀ دشمن قرار می‌گیرند. همچنین دولت‌های عضو متعهد شدند که در امور داخلی یکدیگر مداخله نکنند و از فعالیت گروه‌های مسلح علیه کشورهای عضو مانع شوند.