طایع عباسی
طائِع عباسی (۳۱۷ـ۳۹۳ق)
عبدالکریم ابوبکر بن مطیع، ملقب به الطائع لامرالله، بیست‌‌وچهارمین خلیفۀ عباسی (۳۶۳ـ۳۸۱ق). پس از استعفای پدرش به خلافت رسید. عضدالدولۀ دیلمی در ۳۶۴ق به‌‌منظور از‌میان بردن اختیارات ناچیز خلیفه، بغداد را مقر خود ساخت و دختر خود، شاه زنان، را به عقد طائع درآورد. برخی گمان برده‌اند که مقصود عضدالدوله از این ازدواج آن بود که نوۀ او ولیعهد شود و درنتیجه پادشاهی و خلافت هر دو به دیلمیان انتقال یابد، اما این آرزو تحقق نیافت. در ۳۸۱ق بهاءالدولۀ دیلمی طائع را از خلافت برانداخت و دستور غارت دارالخلافه را داد. پس از وی قادر به خلافت نشست.