بهار، مهرداد (تهران ۱۳۰۸ـ ۱۳۷۳ش)
بهار، مهرداد (تهران ۱۳۰۸ـ ۱۳۷۳ش)
ادیب، اسطوره‌شناس و از پیشروان پژوهش‌های علمی در اسطوره‌های ایرانی. فرزند ملک‌الشعرا بهار بود. در ۱۳۳۶ش، دورۀ دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران را به پایان رساند و برای ادامۀ تحصیل به دانشگاه لندن رفت. از مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی گروه مطالعات ایرانی، پس از چهار سال تحصیل، دانشنامۀ فوق‌لیسانس دریافت کرد. در بازگشت به ایران پس از یک‌سال، با گذراندن رسالۀ دکتری، دانشنامۀ دکتری گرفت، اما به‌علل سیاسی از استخدام رسمی محروم ماند. با نظر پرویز ناتل خانلری به همکاری با بنیاد فرهنگ ایران و فرهنگستان ادب و هنر دعوت شد و به‌عنوان پژوهشگر مدعو، مدیریتِ گروه اساطیر فرهنگستان را به‌عهده داشت. از ۱۳۵۱ش، در فرهنگستان زبان ایران به فعالیت پرداخت و پژوهشکدۀ زبان‌های ایرانی میانه و باستان را شکل داد. نخستین شخصیتی بود که در قطعۀ نویسندگان و هنرمندان بهشت زهرا (شمارۀ ۸۸) به‌خاک سپرده شد. از آثارش: پژوهشی در اساطیر ایران (۱۳۶۰ش)؛ واژه‌نامۀ بندهش (۱۳۴۵ش)؛ ترجمۀ متن پهلوی بندهش؛ ادیان آسیایی (۱۳۷۵ش)؛ از اسطوره تا تاریخ (۱۳۷۶ش)؛ تصحیح دیوان اشعار محمدتقی بهار (۱۳۶۸ش)؛ جستاری چند در فرهنگ ایران (۱۳۷۴ش).