بگین ها و بگارها
بِگین‌ها و بِگارها (Beguines and Beghards)
اعضای انجمن‌هایی از جامعۀ کاتولیک رومی برای زنان (بگین‌ها) و مردان (بگارها) در شمال غرب اروپا در قرون ۱۲ تا ۱۴م. تفاوت اینان با راهبان[۱] و راهبگان[۲] در این بود که نذر و عهدشان همیشگی نبود و فقط تعهد می‌کردند که نیکوکاری کنند و تا وقتی در این سلک‌اند نکاح نکنند. نخستین جوامع بگین‌ها را کشیش[۳] لامبرلوبگ[۴] ظاهراً در حدود ۱۱۷۰م در لیِژ[۵] بلژیک سازمان داد و در زمان کوتاهی در بخش وسیعی از غرب اروپا گسترش یافت. بگارها اندکی بعد، احتمالاً در اوایل قرن ۱۳م، با الگوگیری از بگین‌ها پدید آمدند. پیدایش این گروه‌ها منعکس‌کنندۀ رونق دین در میان مردم عادی در شهرهای شمال اروپا در اواخر قرون وسطا بود. جوامع بگین‌ها همچنین پناهگاه‌هایی، برای زنانی که براثر شرکت عدۀ زیادی از مردان در جنگ‌های صلیبی بیوه می‌شدند یا بی‌شوهر می‌ماندند، به‌شمار می‌رفتند. اعضا بیشتر در واحدهای مسکونی جداگانه‌ای در بخش مجزا و محصوری از شهر به نام بگیناژ[۶] زندگی می‌کردند. لباس‌های مشخصی می‌پوشیدند و روزگار به عبادت، تحصیل علم، مراقبت از بیماران، و کارهایی از قبیل بافندگی می‌گذراندند. در ابتدا، بگیناژها زنان همۀ طبقات را می‌پذیرفتند، اما رفته‌رفته بسیاری از آن‌ها تبدیل به نوانخانه‌هایی برای دختران و بیوه‌زنان تنگدست شد. در این میان گروهی از بگارها نیز جوامع خود را رها کردند و به گدایی روی‌آوردند. در اواخر قرن ۱۳م بسیاری از بگارها بیشتر به‌سبب ارتباطشان با فرانسیسیان افراطی[۷]، که کلیسا محکومشان کرده بود، در مظان بدعت‌گرایی بودند. از این‌رو گروه‌هایی از آن‌ها را در قرن ۱۴م برچیدند، بسیاری از آنان را در آتش سوزاندند، و بدین‌سان منحلشان کردند. اما از بگین‌ها گروهی در فرقه‌های دیگر جذب شدند و اندک‌شماری از آنان هنوز در بلژیک وجود دارند.