کنگو برازاویل
| کنگو برازاویل | |
|---|---|
| نام فارسی | کُنْگو بِرازاویل |
| نام لاتین | Brazzavile Congo |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر |
| موقعیت | افریقای غربی |
| پایتخت | برازاویل |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۱۲ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۷ |
| شهرهای اصلی | برازاویل، مادینگو، پوئنت‌نوآر، لوبومو، کینکالا |
| زبان | فرانسوی |
| گروه‌های قومی | اقوام افریقایی و پیگمه‌ها |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۳۴۲هزار |
کُنْگو بِرازاویل (Brazzavile Congo)
موقعیت. کشور کنگو در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جای دارد. کشورهای کامرون و جمهوری افریقای مرکزی از شمال، کنگو کینشاسا از شرق و جنوب، ایالت کابیندا (کشور آنگولا)، و اقیانوس اطلس از جنوب غربی، و کشور گابون از غرب آن را در میان گرفته‌اند. مساحت این سرزمین ۳۴۲هزار کیلومتر مربع است و شهر برازاویل[۱] پایتخت آن است.
سیمای طبیعی. کشور کنگو به سه ناحیۀ جغرافیایی تقسیم می‌شود: ۱. جلگۀ پست ساحلی با درازای ۱۶۰ کیلومتر که از مرز کشور گابون تا مرز ایالت کابیندا[۲] گسترده است و رودخانۀ کوئیلو[۳] از میان آن می‌گذرد. ۲. رشته‌کوه‌های مایومبه[۴] (کریستال) با ارتفاع متوسط ۸۰۰ متر که به‌وسیلۀ درّۀ رود کوئیلو قطع می‌شود و جلگۀ ساحلی را از درون‌بوم کشور جدا می‌کند. ۳. ناحیۀ درون‌بومی[۵] کشور که با درّۀ حاصل‌خیز رود نیئاری[۶] در جنوب و ارتفاعات باتِکِه[۷] و درّۀ لوئسه[۸] در شمال آغاز می‌شود و رو‌به شمال و شرق، حوضۀ ریزابه‌های رود کنگو و رود اوبانگی[۹] و اراضی وسیع پوشیده از باتلاق‌های متعدد شرقی را دربر‌می‌گیرد. کوه لِکِتی[۱۰] با بلندی ۱,۰۴۰ متر در این ناحیه و در مرز کشور گابون قرار دارد و رودخانه‌های لِفینی[۱۱]، اِنکِنی[۱۲]، آلیما[۱۳]، مامبیلی[۱۴]، سانگا[۱۵]، لیکوآلا[۱۶] و بسیاری رودهای دیگر، که همگی ریزابه‌های رود کنگو به‌شمار می‌روند، در این ناحیه جریان دارند. رودخانۀ اِنگوکو[۱۷]، که یکی از ریزابه‌های رودخانۀ سانگا است، بخشی از مرز کشور کامرون را تشکیل می‌دهد و رودخانه‌های اوبانگی و کنگو این سرزمین را از کشور کنگو کینشاسا جدا می‌کنند. کنگو از نظر اداری به دَه ناحیه تقسیم می‌شود و شهرهای مهم آن عبارت‌اند از برازاویل، مادینگو[۱۸]، پوئنت‌نوآر[۱۹]، لوبومو[۲۰]، و کینکالا[۲۱]. اقلیم کنگو سراسر مدارگانی[۲۲] و گرم است. بارندگی ارتفاعات جنوب غربی نسبتاً سنگین و فصل خشک و آفتابی آن از اردیبهشت تا مهر به درازا می‌کشد و حوضۀ رود کنگو از رطوبت و بارندگی بیشتری برخوردار است. میانگین دمای شهر برازاویل در دی‌ماه ۲۵.۶ درجۀ سانتی‌گراد و در تیرماه ۲۲.۸ درجۀ سانتی‌گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱.۴۷۳ میلی‌متر می‌رسد. تقریباً ۶۰ درصد از مساحت کنگو را جنگل‌های انبوه بارانی فراگرفته که غالباً از نوع درختان ماهون و سخت‌چوب‌اند و نواحی شمال شرقی را علفزارهای ساوانایی پوشانده است و بز کوهی، زرافه، ببر چیتا، تمساح، بوفالو، گوریل و انواع پرنده و مارهای بوآ و کبرا و غیره حیات وحش آن را تشکیل می‌دهند.
اقتصاد. آب فراوان و استعداد و حاصل‌خیزی زمین، کشاورزی را رکن اصلی اقتصاد کنگو قرار داده و حدود ۴۵هزار هکتار از اراضی این کشور را به کشاورزی اختصاص داده است و ۵۲ درصد نیروی کار را در این بخش به خود مشغول داشته است. کاساوا که غذای اصلی مردم است و نیشکر و قهوه که جزو اقلام صادراتی هستند، همراه با موز، سیب‌زمینی، بادام زمینی، نخل روغن، سیب‌زمینی هندی، آناناس، کاکائو و کائوچو ازجمله محصولات مهم کشاورزی این سرزمین محسوب می‌شوند. ۱۹.۵میلیون هکتار از اراضی کنگو پوشیده از جنگل است و تولید سالانۀ چوب و الوار آن به ۳.۲ میلیون متر مکعب می‌رسد و همراه با منابع نفت در دهۀ ۱۹۶۰ در این سرزمین کشف شده، این کشور را در ردیف یکی از صادرکنندگان چوب و سوخت، قرار داده است. موضوع صنعت نیز در سال‌های اخیر مورد توجه قرار داشته و تولید مواد غذایی، منسوجات، سیمان، مصنوعات فلزی، مواد شیمیایی و پالایش نفت ازجمله فعالیت‌های صنعتی این کشور محسوب می‌شوند.
حکومت و سیاست. کنگو دارای نظام جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری است. مجلس ملی آن ۱۳۷ عضو و مجلس سنای آن ۶۶ عضو دارد که مردم آنان را برای مدت شش سال انتخاب می‌کنند. رئیس‌جمهور نیز با آرای مردم و برای یک دورۀ پنج‌سالۀ تمدیدپذیر برگزیده می‌شود. در انتخابات مارس ۲۰۰۲، دِنیس ساسو اِنگوئِسو[۲۳] برای بار دوم به ریاست جمهوری کشور برگزیده شده است.
مردم و تاریخ. جمعیت کنگو حدود ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۲ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور ۲.۷ درصد است و اکثریت قومی آن را اقوام افریقایی و پیگمه‌ها[۲۴] تشکیل می‌دهند. ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی‌اند و ۵۲ درصدشان در شهرها زندگی می‌کنند و زبان رسمی آنان فرانسه است. میانگین امید به زندگی در این کشور ۵۱ سال است و ۷۹ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. نخستین ساکنان کنگو پیگمه‌ها بودند. آنان بعدها به‌مرور به‌وسیلۀ اقوام کنگو جایگزین شدند. کنگویی‌ها دولتی تشکیل دادند و با سوداگران اروپایی به تجارت برده پرداختند. فرانسوی‌ها در قرن ۱۹ پویش کنگو را آغاز کردند و در ۱۸۸۲ آن‌جا را به یکی از مستعمرات خود به نام کنگوی فرانسه تبدیل کردند و در جنگ جهانی دوم شهر برازاویل را به پایتختی فرانسۀ آزاد برگزیدند. پس از پایان جنگ مردم سر به شورش برداشتند و خواستار استقلال کنگو شدند و در ۱۹۶۰ به استقلال دست یافتند. کودتای ژانویۀ ۱۹۶۹ به سرنگونی دولت قانونی کنگو انجامید و نظام کمونیستی بر کشور حاکم شد. سرگرد ماریان نگوآبی، رهبر جمهوری خلق کنگو، در ۱۹۷۷ کشته شد و سرهنگ اوپانگو قدرت را در دست گرفت. با فروپاشی دولت اتحاد جماهیر شوروی، حکومت کمونیستی کنگو نیز برافتاد و جمهوری چندحزبی جای آن را گرفت.