کریکت
کریکِت (cricket)
نوعی بازی تیمی با توپ و چوب بین دو تیم یازده نفره در زمینی گرد یا بیضی‌شکل. توپ آن کوچک و توپر است و چوب آن دراز با سر پهن. در زمین دو ایستگاه وجود دارد که پرتاب‌کنندگان و زنندگان توپ‌ها در آن‌ها مستقر می‌شوند. هدف بازی این است که هر تیم بتواند دورهای بیشتری از تیم مقابل به‌دست آورد. امتیازهای بازی به این‌صورت کسب می‌شود توپ‌زنی از یک تیم پس از زدن توپ ایستگاه را ترک می‌کند و جای خود را در انتها با یکی از یاران خود عوض می‌کند. او باید این کار را قبل از برگشت توپ توسط تیم مقابل انجام دهد. یک توپ‌زن در هر ایستگاه (ویکت[۱]) معمولاً شش‌بار فرصت پیدا می‌کند که توپ پرتابی توسط تیم مقابل را بزند. کاپیتان خوب در زمین می‌تواند با درنظر‌گرفتن نقاط قوت تیم حریف مهره‌های تیم خود را در میدان آرایش دهد. بازی کریکت، دو داور دارد که یکی در پشت ویکت غیر توپ‌زن می‌ایستد و داوری در مورد دریافت توپ را انجام می‌دهد. داور دیگر در نقطه‌ای می‌ایستد که بتواند در مورد گریز[۲]ها و سوختن[۳] بازیکنان داوری کند. در مسابقات بین‌المللی معمولاً داورها را کشور میزبان تعیین می‌کند، ولی با اعتراضاتی که در این مورد شده است تلاش برای انتخاب داور بی‌طرف ادامه دارد. کریکت در اواخر قرن ۱۸ در انگلستان متداول شد. مقررات آن در ۱۷۷۴ وضع شد و اصلاحاتی در ۱۷۸۴ در آن‌ها اعمال شد. وضعیت آماتوری بازی در ۱۹۶۳ پایان یافت و از همان سال بازی‌هایی با حمایت مالی به صورت یک روزه انجام گرفت. از ۱۹۶۷ به دو بازیکن غیرانگلیسی اجازه داده شد که در تیم‌های انگلیسی بازی کنند؛ ولی در دهۀ ۱۹۸۰ این تعداد به یک بازیکن تقلیل یافت. در‌حال‌حاضر رقابت‌های کریکت با حضور بازیکنان بزرگ به صورت بازی‌های بین‌المللی بین کشورهای عضو مشترک‌المنافع برگزار می‌شود. تاریخ دقیق شکل‌گیری کریکت روشن نیست؛ اما بی‌گمان به قرن ۱۶ برمی‌گردد. تصور می‌شود که نام کریکت از واژۀ آنگلوساکسون «کریک[۴]» به معنی چوبدستی چوپان مشتق شده باشد. اولین بازیکنان کریکت چوپان‌های جنوب شرقی انگلستان بودند که از چوبدستی‌های خود برای بازی استفاده می‌کردند.