دالاپیکولا، لوئیجی (۱۹۰۴ـ۱۹۷۵م)
دالّاپیکّولا، لوئیجی (۱۹۰۴ـ۱۹۷۵م)(Dallapiccola, Luigi)
| لوئیجی دالاپیکولا Luigi Dallapiccola | |
|---|---|
| زادروز |
پیزینو، ایستریا ۱۹۰۴م |
| درگذشت | ۱۹۷۵م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کنسرواتوار فلورانس |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| سبک | نئوکلاسیک |
| آثار | زندانی (۱۹۴۴ـ۱۹۴۸)، اولیس (۱۹۶۰ـ۱۹۶۸) |
| گروه مقاله | موسیقی |
آهنگ‌ساز ایتالیایی. در آغاز پیرو سبک نئوکلاسیک بود، اما از ۱۹۴۵ به سبک دوازده تنی تغزلی گرایش پیدا کرد. آثار او عبارت‌اند از اپراهای زندانی[۱] (۱۹۴۴ـ۱۹۴۸) و اولیس[۲] (۱۹۶۰ـ۱۹۶۸)، و نیز ساخته‌های آوازی و سازی بسیار. دالاّپیکّولا در پیزینو[۳]، ایستریا[۴]، به‌دنیا آمد. در ۱۹۱۷ خانواده‌اش به‌دلایل سیاسی به گراتس[۵] در اتریش نقل‌مکان کردند، و او در آن‌جا نخستین ارتباط‌های مشخص خود را با موسیقی (به‌خصوص اپرا) برقرار کرد. خانواده‌اش در ۱۹۲۱ به ایتالیا بازگشتند، و او در کنسرواتوار فلورانس[۶] تحصیل کرد و در ۱۹۳۱ به‌مقام استادی رسید. در ۱۹۵۶ استاد کالج کوئینز[۷] نیویورک شد. آثار دوران پختگی کار او، در عین بهره‌گیری از تکنیک‌های سریال‌سازی، آن‌ها را دستخوش تغییر می‌کردند تا سبکی تغزلی‌تر از معمول پدید آید، که از ارجاع‌های تونال، ساختارهای تِماتیک، و روندهای پیشروی هارمونیک دوری نکند. دالاّپیکّولا نخستین‌بار در جشنواره‌های پیش از ۱۹۳۹ انجمن بین‌المللی موسیقی معاصر[۸] (ای اس سی ام) توجه جهانی را به خود جلب کرد. قوانین نژادپرستانۀ فاشیستی ۱۹۳۸، ترانه‌های اسارت[۹] او را توقیف کردند، که بیان موسیقایی اسارت فکری و جسمی بود. این «موسیقی اعتراض»، که مضمون آن شکنجۀ فکری و روانی بود، در اپرای بعدی وی، زندانی (از روی شکنجۀ امید و انتظار[۱۰] اثر ویلیه دو لیل آدام[۱۱]) و کُرال ترانه‌های آزادی[۱۲] (۱۹۵۱ـ۱۹۵۵) نیز ادامه یافت. نخستین اپرای او، پرواز شبانه[۱۳] (۱۹۳۷ـ۱۹۳۹ به‌شیوۀ آنتوان دو سنت اِگزوپری[۱۴])، استفادۀ تجربی از تکنیک‌های سریالی را نشان می‌دهد که بعدها در قالب شیوۀ بسیار شخصی و شاعرانه‌اش در گروه غزل‌های یونانی[۱۵] (۱۹۴۲ـ۱۹۴۵) به‌ثمر رسیدند. در دهۀ ۱۹۵۰ بسیار تحت تأثیر آنتون وبرن[۱۶] قرار گرفت و سبک شخصی خود را تبدیل به بیانی کمتر شاعرانه و بیشتر اندیشمندانه کرد. با این‌حال برتری او در آهنگ‌سازی آوازی همچنان در اوراتوریوی بزرگ ایوب[۱۷] (۱۹۵۰) و رکویسکانت[۱۸] (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸)، و آثار کوچکی همچون ترانه‌های گوته[۱۹] (۱۹۵۳)، پنج ترانه[۲۰] (۱۹۵۶)، نیایش[۲۱] (۱۹۶۲)، و گفتار پولیس قدیس[۲۲] (۱۹۶۴) حفظ شد. اپرای بزرگ او، اولیس، ثمرۀ تلاشی دَه ساله، نشان از بازگشت به سبک شاعرانۀ قبلی وی دارد. دالاپیکولا با وجود مهارت بسیارش در ارکستراسیون، در کار سازبندی موفق نبود. بر ایتالیای پس از جنگ تأثیر فراوانی گذاشت، و نقش عمده‌ای در نوزایی فرهنگی این کشور ایفا کرد.
- ↑ Il Prigioniero/The Prisoner
- ↑ Ulisse/Ulysses
- ↑ Pisino
- ↑ Istria
- ↑ Graz
- ↑ Florence Conservatory
- ↑ Queen’s College
- ↑ International Society for Contemporary Music ISCM
- ↑ Canti di Prigionia/Songs of Captivity
- ↑ La Torture par L’esperance
- ↑ Villiers de l’Isle Adam
- ↑ Canti di liberazione/Songs of liberty
- ↑ Volo di notte
- ↑ Antoine de Saint Exupéry
- ↑ Liriche greche/Greek Lyrics
- ↑ Anton Webern
- ↑ Job
- ↑ Requiescant
- ↑ Goethe Lieder
- ↑ Cinque Canti
- ↑ Preghiere
- ↑ Parole di San Paolo