دومیه، اونوره (۱۸۰۸ـ۱۸۷۹)
| اونوره دومیه Honoré Daumier | |
|---|---|
| زادروز |
والموندو ۱۸۰۸م |
| درگذشت | ۱۸۷۹م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| مکتب | باربیزون |
| آثار | بیش از ۴هزار چاپنقش سنگی و نقاشی هجوآمیز و گویا (بیشتر پس از ۱۸۶۰) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
دومیِه، اونوره (۱۸۰۸ـ۱۸۷۹م)(Daumier, Honoré)
نقاش فرانسوی. با کاریکاتورهای طنزآمیز و بسیار احساسی‌اش، جامعۀ پاریسی را تشریح کرده است. بیش از ۴هزار چاپنقش سنگی[۱] و نقاشی هجوآمیز و گویا (بیشتر پس از ۱۸۶۰م) پدید آورد که در عصر خویش توجه چندانی را برنیانگیخت. دومیه برای نشریه‌های ادواری لا کاریکاتور[۲] و شاری‌واری[۳] و دیگر نشریات طراحی کرد. تصاویر کلیشه‌ای خیالی از شخصیت‌های معاصرش می‌ساخت؛ یک‌بار به‌سبب انتقاد از پادشاه لوئی فیلیپ[۴]زندانی شد. نقاشی‌هایش نشان‌دهندۀ سبک روان و پالت تک‌رنگ اویند. از کاریکاتورهایش، مجسمه نیز می‌ساخت، ازجمله مجسمۀ مفرغی[۵] راتاپویل[۶] (ح ۱۸۵۰م؛ لوور[۷]، پاریس). دومیه در کاریکاتورسازی‌هایش بینش مجسمه‌سازی داشت، و پیکره‌های گِلی کوچکی می‌ساخت و سپس آن‌ها را با چاپنقش‌های سنگی‌اش انطباق می‌داد، و تضادهای تاریک‌وروشن مجسمه‌وار را در آثارش حفظ می‌کرد. با این همه در ۴۰سالگی، احتمالاً به توصیۀ دوستان نقاشِ خود در مکتب باربیزون[۸]، به نقاشی پرداخت؛ در این مسیر با ساده‌سازی احساس‌برانگیز و تمرکز بر رنگ‌سایه‌ها، به مراحل اعلایی دست یافت. دومیه به استثنای نقاشی‌های خیالی‌اش از موضوع دون کیشوت[۹] ـ که به آن بسیار علاقه‌مند بود ـ در مضمون، نقاشی واقع‌گرا[۱۰] شمرده می‌شود که صحنه‌های زندگی روزمره را می‌کشید و اغلب در مقابل سالن‌های تئاتر و ایستگاه‌های راه‌آهن به طراحی می‌پرداخت؛ چندین اثرش از قطار درجۀ سه[۱۱]، تمایل او را در به‌تصویرکشیدن اجتماع و انزوای فردیِ مکنون در آن، بازمی‌تاباند. دومیه آثار رامبرانت[۱۲] را در موزۀ لوور مطالعه و بررسی کرده بود، لیکن در شیوۀ هنری‌اش، با آخرین نقاشی‌های گویا[۱۳] قرابت بیشتری دارد، و این ویژگی در کارهای گرافیکی‌اش مشهود است. دومیه در اواخر عمر، دچار ضعف بینایی شد و در هنگام مرگ تقریباً نابینا بود، و در خانۀ محقری در والموندوا[۱۴]، سِن ـ اِ ـ اوآز[۱۵]، که دوستش کورو[۱۶]برایش مهیا کرده بود، درگذشت.