منحطان
مُنْحَطّان (Decadents)
گروهی از نویسندگان جوان فرانسوی، که از ۱۸۸۰ تا حدود ۱۸۹۰ فعال بودند. نهضت «روح انحطاط[۱]» را مرحلۀ اولیۀ نمادگرایی[۲] (سمبولیسم) به‌شمار می‌آورند. از ویژگی‌های منحطان انکار ارزش‌های قراردادی و تلاش بی‌وقفه برای بیان احساسات جدید و عمیق‌تر از هر نوعی است. این نهضت در انگلستان بر نویسندگانی همچون اسکار وایلد[۳] و آرتور سیمونز[۴] تأثیر گذاشت و در بعضی شباهت‌ها با جنبش زیباشناختی[۵] سهیم بود. روح این نهضت در دسیئنتس[۶]، شخصیت اصلی رمانوارونه[۷] (۱۸۸۴)، اثر ژ ک هویسمانس[۸]، کاملاً تصویر شده است. پل ورلن[۹] از نخستین نویسندگان مکتب انحطاط و شارل بودلر[۱۰] و استفان مالارمه[۱۱] از دیگر اصحاب آن به‌شمار می‌روند. منحطان در ادبیات و هنر شیفتۀ آزادی از هر نفوذی بودند. آن‌ها بر اندیشۀ هنر برای هنر تأکید می‌ورزیدند و هنر را مستقل و مخالف با طبیعت و دل‌مشغولی‌های مادی‌گرایانه جامعۀ صنعتی می‌دانستند. از ویژگی‌های آثارشان بی‌تناسبی، ناهماهنگی، و توجه به چیزهای شگفت، عجیب، و ساختگی بود. انحطاط اساساً با شعر همراه بوده، هرچند مبنای روان‌شناختی آن در رمان وارونه و نیز در رمان سه‌گانۀپرستش خویشتن[۱۲]، اثر موریس بارس[۱۳]، ترسیم شده است. از نظر منحطان وظیفۀ شعر حفظ لحظات پراحساس است و این ویژگی‌ها را همراه با تجربه در قالب اوزان غیر معمول بیان می‌کردند. ژول لافورگ[۱۴] بهترین مفسّر شعر منحطان است، که نشریۀ له د کادن[۱۵] را در ۱۸۸۶ دایر کرد.