بورکیت، دنیس پارسونز (۱۹۱۱ـ۱۹۹۳)
بورکیت، دِنیس پارْسونْز (۱۹۱۱ـ۱۹۹۳)(Burkitt, Denis Parsons)
جراح اهل ایرلند شمالی. برای نخستین‌بار نوعی تومور دوران کودکی را توصیف کرد که بعداً به نام او، لنفوم بورکیت[۱]، نام‌گذاری شد. این تومور بدخیم در گره‌های لنفاوی[۲] پدید می‌آید. همچنین از پیش‌گامان گرایش به رژیم‌های غذایی پرفیبر[۳] بود. بورکیت در انیسکیلن[۴] زاده شد و در دوبلین[۵] و ادینبورگ[۶] درس خواند. در ۱۹۴۶، به سرویس مستعمراتی[۷] پیوست و در کامپالا[۸]ی اوگاندا برای وزارت بهداشت کار می‌کرد. در ۱۹۵۷، دریافت که بچههای خردسالی که به‌سبب تومورهای صورت مراجعه می‌کردند، ساکن بخش خاصی از کشورند. او بر آن شد که دریابد این موارد در کجا رخ می‌دهند و با این هدف، به همراه دو پزشک دیگر ۱۵هزار کیلومتر در افریقا سفر کرد. شواهد حاصل مؤید وجود ناحیه‌ای کمربندی از شیوع لنفوم در افریقا بود. لنفوم بورکیت فقط در بخش‌های گرمسیر و مرطوب افریقا یافت می‌شد که در آن‌جا مالاریا نیز شایع بود. بنابراین، بچههای مبتلا احتمالاً دستگاه ایمنی ضعیفی داشتند. با استفاده از موادی که بورکیت فراهم کرد، تونی اپستاین[۹] ویروس عامل بیماری لنفوم بورکیت را کشف کرد. این ویروس که در حالت عادی موجب تب غده‌ای[۱۰] می‌شود، یاخته‌های لنفوییدی بیماران جوان مبتلا به مالاریا را بدخیم می‌ساخت. جراحی برای درمان این بیماری کارا نبود و از این‌رو، بورکیت به شیمی‌درمانی پرداخت و طی یک دورۀ درمان توانست لنفوم را درمان کند. هنگامی که بورکیت در لندن کار می‌کرد، می‌دانست که تعدادی از بیماران افریقایی به التهاب آپاندیس[۱۱]، بواسیر[۱۲]، سنگ‌های صفراوی[۱۳] یا بیماری‌های رایج غرب مبتلایند. همچنین، می‌دانست که غذای مردم در نواحی روستایی افریقا پرفیبر است. او بررسی گسترده‌ای در نواحی روستایی جهان سوم صورت داد و دریافت هرکجا که قند و آرد سفید مصرف می‌شود، بیماری‌های شایع در غرب نیز رواج می‌یابند. این مشاهده بورکیت را متقاعد ساخت که غذای غنی از فیبر از بسیاری از بیماری‌ها جلوگیری می‌کند.