یونکر، هاینریش (۱۸۸۹ـ۱۹۷۰)

یونْکِر، هایْنْریش (۱۸۸۹ـ۱۹۷۰)(Junker, Heinrich)

خاورشناس آلمانی. در شهرهای گیسن، استراسبورگ و هایدلبرگ درس خواند و زبان‌های اوستایی، سانسکریت، پهلوی، سغدی و یغنابی را آموخت. با نوشتن رساله‌ای دربارۀ زبان پهلوی از دانشگاه‌ هایدلبرگ دانشنامۀ دکتری گرفت. متخصص در زبان‌شناسی ایرانی و هندواروپایی بود. در ۱۹۱۳ به آسیای مرکزی سفر کرد و به مطالعۀ زبان یغنابی در شمال شرقی کوه‌های پامیر پرداخت. استاد زبان‌شناسی دانشگاه‌های هامبورگ (از ۱۹۱۹) و لاپیزیگ (از ۱۹۲۶)، مدیر مجلّۀ آرشیو آواشناسی (۱۹۳۷ـ۱۹۴۵) و از بنیادگذاران موسسۀ زبان‌های ایرانی در دانشگاه هومبولت بود. از آثارش: فرهنگ فارسی‌ـ‌آلمانی با همکاری بزرگ علوی (لایپزیگ ۱۹۶۵)؛ قرائت فلسفۀ زبان (۱۹۴۸)؛ فرهنگ پهلوی به ترتیب علائم (۱۹۵۵)؛ مطالعات قرآنی (۱۹۵۵)؛ فهرست نسخه‌های خطی دانشگاه کپنهاگ (۱۹۱۲).