مانچینگ

مانْچینْگ (Manching)

اُپیدوم (آبادی برج و بارودار) بزرگ سلتی متعلق به قبیلۀ ویندلیکی، در هشت‌کیلومتری جنوب شرقی اینگولشتات، باواریا. این آبادی متعلق به عصر آهن و دارای دیوار دفاعی به طول هفت کیلومتر است که احتمالاً (ح ۱۰۰پ‌م) ساخته شده‌ است. تا ۱۵پ‌م، که ضمیمۀ روم شد، مرکز تجاری و شهرکی نوپا بود. کاوش‌های گسترده در آن از ۱۹۵۵ به کشف خیابان‌هایی با خانه‌های ساخته‌شده از تیرهای چوبی انجامید که شامل مسکن بزرگان با محوطه‌های پرچین‌دار، و کارگاه‌ها و مغازه‌‌هایی است که نشان می‌دهند در آن‌ها با آهن و چرم کار می‌کرده‌اند و سکه ضرب کرده‌اند؛ و همچنین مقادیر فراوانی زباله‌های خانگی و صنعتی، به‌دست آمد. اهمیت این آبادی برای مطالعات باستان‌شناختی عصر آهن اروپای شمالی به دلیل انبوه یافته‌های آن است. آن‌ها را چون می‌توان به یک دورۀ تاریخی شناخته‌شده ربط داد، گاه‌نگار مناسبی برای بسیاری از محل‌های دیگر محسوب می‌شود. اُپیدوم‌ها از غرب فرانسه تا سیبری پراکنده‌اند، و اغلب مراکز داد و ستد با بعضی ویژگی‌های شهرنشینی بوده‌اند؛ و سکه نیز در این محل‌ها ضرب می‌شد. بازرگانان رومی در قرن ۲پ‌م برای تجارت با نوریکوم در شرق آلپ به ماگِدلِنزبورگ، یک اُپیدوم محلی، می‌رفتند که بندر مبادلۀ کالا بین دنیای روم و دنیای بربرها بود.

 

---