آتل
آتِل (splint)
در پزشکی، وسیله‌ای برای بی‌حرکت‌کردن عضو شکسته یا بیمار. این وسیله ممکن است از مواد گوناگونی مثل چوب، چرم، روی، آلومینیوم یا پرسپکس باشد. در کمک‌های اولیه، عضو شکسته را با آتل بادی پلاستیکی بی‌حرکت می‌کنند تا بعداً آتل دایم کم‌حجم‌تر و متناسب با شکل اندام، مثلاً با باندهای گچی، تهیه شود. در این حالت، باند گچی را خیس می‌کنند و دور اندام می‌پیچند تا سفت شود. آتل‌های دایم گاه از جنس باندهای فایبرگلاس‌اند. این آتل‌ها سبک‌تر و در برابر آب مقاوم‌ترند. آتل‌های دیگری برای اصلاح بدشکلی[۱]ها و اندام‌های بیمار به‌کار می‌روند. از آتل‌های متحرک[۲] غالباً برای بازگرداندن عملکرد دست استفاده می‌کنند، زیرا این آتل‌ها در عین حفاظت از عضو، امکان حرکت در خلاف جهت اعمال نیروی فنر را نیز فراهم می‌کنند. آتل‌های بالشتک‌دار[۳] برای کودکان مبتلا به دررفتگی[۴] مادرزادی مفصل بالای ران به‌کار می‌روند تا پاهای کودک در حالتی قرار گیرد که مفصل بالای ران به‌صورت طبیعی تکامل یابد.