نمایش مبدأ برای ابن رومی، علی (بغداد ۲۲۱ ـ ۲۸۳ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=علی بن رومی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوالحسن علی بن عباس بن جُرَیج یا جورجس|نام مستعار=ابن رومی|لقب=|زادروز=بغداد ۲۲۱ق|تاریخ مرگ=۲۸۳ق|دوره زندگی=|ملیت=عرب|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=شاعر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=قصیدۀ میمیه‌اش، قصیدۀ بائیه|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=ادبیات عرب|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابن رومی، علی (بغداد ۲۲۱ ـ ۲۸۳ق)<br>
<p>(ابوالحسن علی بن عباس بن جُرَیج یا جورجس، معروف به ابن رومی) شاعر عرب عهد [[عباسیان]]. پدری یونانی و مادری ایرانی (حسنه، دختر عبدالله نامی از [[سجستان]]) داشت. پدرش بندۀ آزاد‌شده‌ای بود که به دین اسلام درآمد. ابن رومی پیوسته در جست‌وجوی حامیان دولت‌مند بود. دشمنان بسیار داشت و به سبب اعتقادات شیعی و معتزلی، راهی به دربار نمی‌یافت و الموفق تنها حاکم عباسی بود که به او التفات کرد. گویند به تحریک قاسم بن عُبیدالله، از طایفۀ بَنو وَهب، مسموم شد و درگذشت. سیره‌نویسان او را متکبر و زودخشم و دارندۀ صفات نامطبوع و بی‌اندازه خرافه‌پرست خوانده‌اند؛ لیکن در فن شاعری استاد بود و قصاید غرّای چندصد بیتی او به مراتب بلندتر از شعر هم‌عصرانش، [[ابوتمام، حبیب بن اوس (ح ۱۸۹ـ ح ۲۳۲ق)|ابوتَمّام]] و [[بحتری، ولید بن عبید (سوریه ۲۰۶ـ۲۸۴ق)|بُحُتری]]، بوده و هنرش در خلق غرایب در شعر، تحسین سخن‌سنجان را برانگیخته است. قصیدۀ'' میمیه‌اش''، در ویرانی [[بصره]]، در قیام زنج (۲۵۷ق) آوازه‌ای بلند دارد. از خصوصیات شعر او، درآمیختن عناصر و عواطف شخصی با قصاید رسمی است؛ مثلاً، قصیدۀ ''بائیه''‌اش در مدح احمد بن ثَوابه. ''دیوان'' پرحجم ابن رومی را، پس از مرگ او، کسانی چون [[صولی، ابوبکر محمد ( ـ ۳۳۶/۳۳۵ق)|ابوبکر صولی]] مدون کرده‌اند.</p>
<br><!--11032500-->
[[رده:ادبیات عرب]]
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]]