آنتیگوا و باربودا: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
|نام لاتین = Antigua & Barbuda | |نام لاتین = Antigua & Barbuda | ||
|موقعیت = شرق دریای کارائیب | |موقعیت = شرق دریای کارائیب در مجمع‌الجزایر هند غربی | ||
| جمعیت = ۸۹,۰۰۰ نفر | | جمعیت = ۸۹,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰م) | ||
|تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع)= | |تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع)= | ||
|رشد سالانه (درصد) = | |رشد سالانه (درصد) = | ||
|مساحت = ۴۴۲ | |مساحت = ۴۴۲ کیلومتر مربع | ||
|پایتخت = سنت جانز | |پایتخت = سنت جانز | ||
| شهرهای اصلی = | | شهرهای اصلی = | ||
| نظام سیاسی = فرمانداری با دو مجلس قانون‌گذاری | | نظام سیاسی = فرمانداری کل با دو مجلس قانون‌گذاری | ||
| شهرستان = | | شهرستان = | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
آنْتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda)<br /> [[File:10242700-2.jpg|thumb|آنْتيگوا و باربودا]]'''موقعیت.''' کشوری جزیره‌ای در | آنْتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda)<br /> [[File:10242700-2.jpg|thumb|آنْتيگوا و باربودا]]'''موقعیت.''' کشوری جزیره‌ای در [[آنتیل، جزایر|آنتیل]]<nowiki/>های کوچک است و در مجمع‌الجزایر [[هند غربی]] و بخشی از جزایر لیوارد<ref>Leeward</ref> و در شرق [[کاراییب، دریای|دریای کارائیب]]<ref>Caribbean Sea</ref> جای دارد. مساحت آن ۴۴۲ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر [[سنت جانز (آنتیگوا)|سنت جانز]]<ref>Saint John\'s</ref> است. | ||
'''سیمای طبیعی.''' این کشور از سه جزیرۀ آنتیگوا با مساحت ۲۸۰ کیلومتر مربع، باربودا، با مساحت ۱۶۱ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک ریداندا<ref>Redonda</ref> تشکیل یافته است. با وجود این‌که بیشتر جنگل‌های جزیرۀ آنتیگوا زدوده شده و جابسنگ زیبا و شنزارهای پهناور، همراه با خلیج‌ها و خلیجک‌های بسیار، آن را از دیگر جزایر دریای کارائیب متمایز کرده‌اند. آتشفشان کوچک [[بوگی]]<ref>Boggy</ref>، با ارتفاع، ۴۰۲ متر در حاشیۀ جنوب غربی این سرزمین خودنمایی می‌کند. جزیرۀ مرجانی باربودا، در ۴۰کیلومتری شمال جزیرۀ آنتیگوا، جزیره‌ای تقریباً هموار و مسطح است و پوشش جنگلی غنی دارد و مرداب نسبتاً پهناوری در کرانۀ غربی آن دیده می‌شود. ریداندا جزیرۀ سنگی کوچک و خالی از سکنه‌ای است که در دوراب‌های جنوب غربی جزیرۀ آنتیگوا قرار دارد و منطقۀ حفاظت‌شده‌ای برای جانوران و گیاهان بومی به شمار می‌آید. این کشور اقلیم گرمِ مرطوب و پرباران دارد و آب شیرین آن اندک است. فصل گرم آن از خرداد تا آبان است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۰۰۰ میلی‌متر می‌رسد و توفندهای سهمگین فصلی دریای کارائیب آن را تهدید می‌کنند. | '''سیمای طبیعی.''' این کشور از سه جزیرۀ آنتیگوا با مساحت ۲۸۰ کیلومتر مربع، باربودا، با مساحت ۱۶۱ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک ریداندا<ref>Redonda</ref> تشکیل یافته است. با وجود این‌که بیشتر جنگل‌های جزیرۀ آنتیگوا زدوده شده و جابسنگ زیبا و شنزارهای پهناور، همراه با خلیج‌ها و خلیجک‌های بسیار، آن را از دیگر جزایر دریای کارائیب متمایز کرده‌اند. آتشفشان کوچک [[بوگی]]<ref>Boggy</ref>، با ارتفاع، ۴۰۲ متر در حاشیۀ جنوب غربی این سرزمین خودنمایی می‌کند. جزیرۀ مرجانی باربودا، در ۴۰کیلومتری شمال جزیرۀ آنتیگوا، جزیره‌ای تقریباً هموار و مسطح است و پوشش جنگلی غنی دارد و مرداب نسبتاً پهناوری در کرانۀ غربی آن دیده می‌شود. ریداندا جزیرۀ سنگی کوچک و خالی از سکنه‌ای است که در دوراب‌های جنوب غربی جزیرۀ آنتیگوا قرار دارد و منطقۀ حفاظت‌شده‌ای برای جانوران و گیاهان بومی به شمار می‌آید. این کشور اقلیم گرمِ مرطوب و پرباران دارد و آب شیرین آن اندک است. فصل گرم آن از خرداد تا آبان است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۰۰۰ میلی‌متر می‌رسد و توفندهای سهمگین فصلی دریای کارائیب آن را تهدید می‌کنند. | ||
'''اقتصاد.''' گردشگری منبع عمدۀ درآمد این سامان را تشکیل می‌دهد. پلاژهای زیبا، کازینوهای متعدد، بناهای تاریخی مربوط به قرن | '''اقتصاد.''' گردشگری منبع عمدۀ درآمد این سامان را تشکیل می‌دهد. پلاژهای زیبا، کازینوهای متعدد، بناهای تاریخی مربوط به قرن ۱۸م و نیز کلیسای جامع بسیار زیبا، به سبک گوتیک، امکانات تفریحی و رفاهی، و بالابودن سطح سواد و فرهنگ مردم زمینه‌ساز جلب گردشگران و بالارفتن درآمدهای ارزی آن است. کشت نیشکر و تولید شکر نیز از دیگر منابع مالی آن به‌شمار می‌آید. افزون بر آن، تولید و فرآوری غذاهای دریایی و پالایش نفت نیز بخش دیگری از فعالیت‌های اقتصادی این کشور محسوب می‌شود. | ||
'''حکومت و سیاست.''' این کشور، که زمانی از مستعمرات بریتانیا بود، به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شود و فرماندار کل آن را ملکۀ انگلستان تعیین و منصوب می‌کند. کشور مزبور دارای دو مجلس قانون‌گذاری است؛ مجلس سنای آن هفده عضو دارد که فرماندار کل، آنان را منصوب می‌کند و نمایندگان مجلس عوام را که آن نیز از هفده عضو تشکیل شده است، مردم برای دوره‌های پنج‌ساله انتخاب می‌کنند. فرماندار کل نخست‌وزیر را انتخاب می‌کند و هیئت دولت با هماهنگی و مشورت آن دو تعیین می‌شود. | '''حکومت و سیاست.''' این کشور، که زمانی از مستعمرات [[بریتانیا]] بود، به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شود و فرماندار کل آن را ملکۀ انگلستان تعیین و منصوب می‌کند. کشور مزبور دارای دو مجلس قانون‌گذاری است؛ مجلس سنای آن هفده عضو دارد که فرماندار کل، آنان را منصوب می‌کند و نمایندگان مجلس عوام را که آن نیز از هفده عضو تشکیل شده است، مردم برای دوره‌های پنج‌ساله انتخاب می‌کنند. فرماندار کل نخست‌وزیر را انتخاب می‌کند و هیئت دولت با هماهنگی و مشورت آن دو تعیین می‌شود. | ||
'''مردم و تاریخ.''' جمعیت کشور آنتیگوا و باربودا | '''مردم و تاریخ.''' جمعیت کشور آنتیگوا و باربودا ۸۹,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰م). بیشتر مردم این کشور، که از تبار بردگان سیاه افریقایی دوران استعمارند، در جزیرۀ بزرگ آنتیگوا به سر می‌برند. زبان رسمی این کشور [[انگلیسی، زبان|انگلیسی]] است و بیشتر مردم آن مسیحی و پیرو کلیسای انگلیکان‌اند. [[کریستوف کلمب]]<ref>Christopher Columbus</ref> در ۱۴۹۳م این جزیره را کشف کرد. اسپانیایی‌ها در ۱۵۲۰م و فرانسوی‌ها در ۱۶۲۹م از اولین اروپاییانی بودند که در این جزیره ساکن شدند و پس از مدتی کوتاه به سبب کمبود آب شیرین آن‌جا را ترک کردند. انگلیسی‌ها در ۱۶۴۰م با ذخیره‌کردن آب باران در این جزیره ماندگار شدند و [[کاریب|کاریب]]<ref>Carib</ref>ها (بومیان اصلی جزایر) آن نواحی را به مرور از بین بردند و بردگان افریقایی را برای کار در کشتزارهای [[تنباکو]]<ref>tobacco</ref> و [[نیشکر]]<ref>sugar cane</ref> به خدمت گرفتند. در ۱۶۶۶م جزیرۀ باربودا را نیز تصرف کردند و با بهره‌گیری از خدمت بردگان افریقایی به کشتِ گستردۀ نیشکر و تنباکو پرداختند. آنتیگوا و باربودا در ۱۸۷۱م به فدراسیون جزایر لیوارد پیوست و در ۱۹۵۶م از آن جدا شد. از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲م عضو فدراسیون [[هند غربی]]<ref>West Indies</ref> بود و در فوریۀ ۱۹۶۷م به یکی از ایالت‌های وابسته به بریتانیا مبدل شد. این کشور در یکم نوامبر ۱۹۸۱م به استقلال رسید و در همان سال به عضویت [[سازمان ملل متحد]]<ref>United Nations</ref> پذیرفته شد. سران کشور مزبور پس از استقلال با دولت امریکا روابط نزدیک برقرار کردند و بخشی از خاک کشورشان را برای تأسیس پایگاه نظامی به امریکا اجاره دادند. توفند سهمگین ۱۹۹۵م و به دنبال آن توفندهای ۱۹۹۸ و ۲۰۰۶م به این سرزمین و تأسیسات آن به سختی آسیب رسانید.<br /> <!--10242700--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۵
| آنتیگوا و باربودا | |
|---|---|
| نام فارسی | آنْتیگوا و باربودا |
| نام لاتین | Antigua & Barbuda |
| نظام سیاسی | فرمانداری کل با دو مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۸۹,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰م) |
| موقعیت | شرق دریای کارائیب در مجمع‌الجزایر هند غربی |
| پایتخت | سنت جانز |
| زبان | انگلیسی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۴۴۲ کیلومتر مربع |
آنْتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda)
موقعیت. کشوری جزیره‌ای در آنتیل‌های کوچک است و در مجمع‌الجزایر هند غربی و بخشی از جزایر لیوارد[۱] و در شرق دریای کارائیب[۲] جای دارد. مساحت آن ۴۴۲ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر سنت جانز[۳] است.
سیمای طبیعی. این کشور از سه جزیرۀ آنتیگوا با مساحت ۲۸۰ کیلومتر مربع، باربودا، با مساحت ۱۶۱ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک ریداندا[۴] تشکیل یافته است. با وجود این‌که بیشتر جنگل‌های جزیرۀ آنتیگوا زدوده شده و جابسنگ زیبا و شنزارهای پهناور، همراه با خلیج‌ها و خلیجک‌های بسیار، آن را از دیگر جزایر دریای کارائیب متمایز کرده‌اند. آتشفشان کوچک بوگی[۵]، با ارتفاع، ۴۰۲ متر در حاشیۀ جنوب غربی این سرزمین خودنمایی می‌کند. جزیرۀ مرجانی باربودا، در ۴۰کیلومتری شمال جزیرۀ آنتیگوا، جزیره‌ای تقریباً هموار و مسطح است و پوشش جنگلی غنی دارد و مرداب نسبتاً پهناوری در کرانۀ غربی آن دیده می‌شود. ریداندا جزیرۀ سنگی کوچک و خالی از سکنه‌ای است که در دوراب‌های جنوب غربی جزیرۀ آنتیگوا قرار دارد و منطقۀ حفاظت‌شده‌ای برای جانوران و گیاهان بومی به شمار می‌آید. این کشور اقلیم گرمِ مرطوب و پرباران دارد و آب شیرین آن اندک است. فصل گرم آن از خرداد تا آبان است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۰۰۰ میلی‌متر می‌رسد و توفندهای سهمگین فصلی دریای کارائیب آن را تهدید می‌کنند.
اقتصاد. گردشگری منبع عمدۀ درآمد این سامان را تشکیل می‌دهد. پلاژهای زیبا، کازینوهای متعدد، بناهای تاریخی مربوط به قرن ۱۸م و نیز کلیسای جامع بسیار زیبا، به سبک گوتیک، امکانات تفریحی و رفاهی، و بالابودن سطح سواد و فرهنگ مردم زمینه‌ساز جلب گردشگران و بالارفتن درآمدهای ارزی آن است. کشت نیشکر و تولید شکر نیز از دیگر منابع مالی آن به‌شمار می‌آید. افزون بر آن، تولید و فرآوری غذاهای دریایی و پالایش نفت نیز بخش دیگری از فعالیت‌های اقتصادی این کشور محسوب می‌شود.
حکومت و سیاست. این کشور، که زمانی از مستعمرات بریتانیا بود، به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شود و فرماندار کل آن را ملکۀ انگلستان تعیین و منصوب می‌کند. کشور مزبور دارای دو مجلس قانون‌گذاری است؛ مجلس سنای آن هفده عضو دارد که فرماندار کل، آنان را منصوب می‌کند و نمایندگان مجلس عوام را که آن نیز از هفده عضو تشکیل شده است، مردم برای دوره‌های پنج‌ساله انتخاب می‌کنند. فرماندار کل نخست‌وزیر را انتخاب می‌کند و هیئت دولت با هماهنگی و مشورت آن دو تعیین می‌شود.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور آنتیگوا و باربودا ۸۹,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰م). بیشتر مردم این کشور، که از تبار بردگان سیاه افریقایی دوران استعمارند، در جزیرۀ بزرگ آنتیگوا به سر می‌برند. زبان رسمی این کشور انگلیسی است و بیشتر مردم آن مسیحی و پیرو کلیسای انگلیکان‌اند. کریستوف کلمب[۶] در ۱۴۹۳م این جزیره را کشف کرد. اسپانیایی‌ها در ۱۵۲۰م و فرانسوی‌ها در ۱۶۲۹م از اولین اروپاییانی بودند که در این جزیره ساکن شدند و پس از مدتی کوتاه به سبب کمبود آب شیرین آن‌جا را ترک کردند. انگلیسی‌ها در ۱۶۴۰م با ذخیره‌کردن آب باران در این جزیره ماندگار شدند و کاریب[۷]ها (بومیان اصلی جزایر) آن نواحی را به مرور از بین بردند و بردگان افریقایی را برای کار در کشتزارهای تنباکو[۸] و نیشکر[۹] به خدمت گرفتند. در ۱۶۶۶م جزیرۀ باربودا را نیز تصرف کردند و با بهره‌گیری از خدمت بردگان افریقایی به کشتِ گستردۀ نیشکر و تنباکو پرداختند. آنتیگوا و باربودا در ۱۸۷۱م به فدراسیون جزایر لیوارد پیوست و در ۱۹۵۶م از آن جدا شد. از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲م عضو فدراسیون هند غربی[۱۰] بود و در فوریۀ ۱۹۶۷م به یکی از ایالت‌های وابسته به بریتانیا مبدل شد. این کشور در یکم نوامبر ۱۹۸۱م به استقلال رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد[۱۱] پذیرفته شد. سران کشور مزبور پس از استقلال با دولت امریکا روابط نزدیک برقرار کردند و بخشی از خاک کشورشان را برای تأسیس پایگاه نظامی به امریکا اجاره دادند. توفند سهمگین ۱۹۹۵م و به دنبال آن توفندهای ۱۹۹۸ و ۲۰۰۶م به این سرزمین و تأسیسات آن به سختی آسیب رسانید.