بهاری، علی اصغر (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان =علی‌اصغر بهاری | |||
|نام = | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز=تهران ۱۲۸۶ش | |||
|تاریخ مرگ=۱۳۷۶ش | |||
|دوره زندگی= | |||
|ملیت=ایرانی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل= | |||
| شغل و تخصص اصلی =نوازنده | |||
|شغل و تخصص های دیگر=مدرس کمانچه | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|سمت = | |||
|جوایز و افتخارات = | |||
|آثار = | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =موسیقی | |||
|دوره = | |||
|فعالیت‌های مهم =از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو و برنامه‌های تلویزیونی مشغول بود | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}} | |||
[[پرونده:علی اصغر بهادری 2.jpg|بندانگشتی|علی اصغر بهاری]] | |||
علی‌اصغر بهاری (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش) | علی‌اصغر بهاری (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش) | ||
[[File:12422100.jpg|thumb|علی‌اصغر بهاری]] | [[File:12422100.jpg|thumb|علی‌اصغر بهاری]] | ||
نوازنده و مدرس ایرانی کمانچه. از مشهورترین استادان این ساز از دهۀ 1350 به بعد بود. در خانواده‌ای به‌دنیا آمد که همگی در زمینۀ موسیقی حرفه‌ای فعالیت می‌کردند و ساز تخصصی آنان کمانچه بود. تعلیمات ابتدایی را نزد دایی و سپس پدرش فراگرفت و از نوجوانی به ارکسترهای معروف زمان خود راه پیدا کرد. فعالیت رسمی او در ۱۳۰۲ با عضویت در ارکستر ابراهیم منصوری آغاز شد. از آن‌جا که ویولُن به‌تدریج جای کمانچه را گرفته بود، بهاری بیش از ۳۰ سال، به جای کمانچه، ویولُن نواخت و در این سال‌ها برای شناخت موسیقی دستگاهی از درس‌های رضا محجوبی و علی‌اکبر شهنازی بهره می‌گرفت. بهاری در ۱۳۳۳ به‌دعوت روح‌الله خالقی به ارکستر سازهای ملی دعوت شد و نواختن کمانچه را از سر گرفت و مردم با صدای ساز او و حسین | نوازنده و مدرس ایرانی کمانچه. از مشهورترین استادان این ساز از دهۀ 1350 به بعد بود. در خانواده‌ای به‌دنیا آمد که همگی در زمینۀ موسیقی حرفه‌ای فعالیت می‌کردند و ساز تخصصی آنان کمانچه بود. تعلیمات ابتدایی را نزد دایی و سپس پدرش فراگرفت و از نوجوانی به ارکسترهای معروف زمان خود راه پیدا کرد. فعالیت رسمی او در ۱۳۰۲ با عضویت در ارکستر [[منصوری، ابراهیم (۱۲۷۸ـ۱۳۴۸ش)|ابراهیم منصوری]] آغاز شد. از آن‌جا که ویولُن به‌تدریج جای کمانچه را گرفته بود، بهاری بیش از ۳۰ سال، به جای کمانچه، ویولُن نواخت و در این سال‌ها برای شناخت موسیقی دستگاهی از درس‌های [[محجوبی، رضا (تهران ۱۲۷۷ـ همان جا ۱۳۳۳ش)|رضا محجوبی]] و [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر شهنازی]] بهره می‌گرفت. بهاری در ۱۳۳۳ به‌دعوت [[خالقی، روح الله (کرمان ۱۲۸۵ـ سالزبورگ ۱۳۴۳ش)|روح‌الله خالقی]] به ارکستر سازهای ملی دعوت شد و نواختن کمانچه را از سر گرفت و مردم با صدای ساز او و [[یاحقی، حسین (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۴۷ش)|حسین یاحقی]]، تنها کسانی که در آن سال‌ها کمانچه می‌نواختند، دوباره با صدای این ساز مأنوس شدند. زندگی هنری بهاری در زمینۀ موسیقی رسماً از این سال‌ها آغاز شد و اولین ضبط‌ها از نوازندگی او مربوط به همین سال‌ها، از ۴۵ سالگی به بعد، است. پیش از آن که روح‌الله خالقی او را به رادیو دعوت کند، در تهران نوازندۀ مجلسی و شناخته‌شده‌ای بود که گذشته از تبحر در بداهه‌نوازی براساس ردیف، تخصصی فوق‌العاده در شناخت قطعات قدیمی، به‌‌ویژه موسیقی مطربی اصیل، داشت. از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو، ارکسترهای وزارت فرهنگ و هنر و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و برنامه‌های تلویزیونی مشغول بود و هنرآموزان جوان و علاقه‌مند به کمانچه‌نوازی را آموزش می‌داد؛ به‌‌طوری‌که بعد از فوت حسین یاحقی، در ۱۳۴۷، یگانه نوازندۀ خبره و قدیمی این ساز شناخته‌شده بود و برای نوازندگان نسل‌های بعد حکم مرجع تحقیق را پیدا کرد. به‌جز ردیف اختصاصی، صدها ساعت نوارهای ضبط‌شده در برنامه‌های خصوصی و رسمی، با ارکستر و نیز تک‌نوازی بداهه با نوازندگان و خوانندگان مشهور از او به‌جا مانده که عالی‌ترین مرحلۀ هنری در موسیقی ردیف است. از ویژگی‌های نوازندگی اوست: صدادهی صحیح ساز، لحن گرم و پخته، تسلّط او به جملات ردیف، تخصص در ضربی‌ها و «کارعمل»های قدیم، آمیخته با ذوق و خلاقیت. بهاری ذوق ترانه‌سرایی نیز داشت و در ضبط‌های خصوصی‌اش، که بخشی از آن‌ها به‌کوشش مهدی آذرسینا نُت‌نویسی شده است، از این قطعات آهنگین کوچک که کلام و نغمۀ آن اثر ذوق اوست، نمونه‌های بسیاری وجود دارد. شناخته‌شده‌ترین شاگردان او عبارت‌اند از [[گنجه ای، داوود (شهر ری ۱۳۲۱ش)|داوود گنجه‌ای]]، [[کامران داروغه]]، [[هادی منتظری]]، [[شکارچی، علی اکبر (۱۳۳۸ش )|علی‌اکبر شکارچی]] و [[مهدی آذرسینا]]. | ||
<br /> <!--12422100--> | <br /> <!--12422100--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۶
| علی‌اصغر بهاری | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۸۶ش |
| درگذشت | ۱۳۷۶ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده |
| شغل و تخصص های دیگر | مدرس کمانچه |
| فعالیت‌های مهم | از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو و برنامه‌های تلویزیونی مشغول بود |
| گروه مقاله | موسیقی |
علی‌اصغر بهاری (تهران ۱۲۸۶ـ ۱۳۷۶ش)
نوازنده و مدرس ایرانی کمانچه. از مشهورترین استادان این ساز از دهۀ 1350 به بعد بود. در خانواده‌ای به‌دنیا آمد که همگی در زمینۀ موسیقی حرفه‌ای فعالیت می‌کردند و ساز تخصصی آنان کمانچه بود. تعلیمات ابتدایی را نزد دایی و سپس پدرش فراگرفت و از نوجوانی به ارکسترهای معروف زمان خود راه پیدا کرد. فعالیت رسمی او در ۱۳۰۲ با عضویت در ارکستر ابراهیم منصوری آغاز شد. از آن‌جا که ویولُن به‌تدریج جای کمانچه را گرفته بود، بهاری بیش از ۳۰ سال، به جای کمانچه، ویولُن نواخت و در این سال‌ها برای شناخت موسیقی دستگاهی از درس‌های رضا محجوبی و علی‌اکبر شهنازی بهره می‌گرفت. بهاری در ۱۳۳۳ به‌دعوت روح‌الله خالقی به ارکستر سازهای ملی دعوت شد و نواختن کمانچه را از سر گرفت و مردم با صدای ساز او و حسین یاحقی، تنها کسانی که در آن سال‌ها کمانچه می‌نواختند، دوباره با صدای این ساز مأنوس شدند. زندگی هنری بهاری در زمینۀ موسیقی رسماً از این سال‌ها آغاز شد و اولین ضبط‌ها از نوازندگی او مربوط به همین سال‌ها، از ۴۵ سالگی به بعد، است. پیش از آن که روح‌الله خالقی او را به رادیو دعوت کند، در تهران نوازندۀ مجلسی و شناخته‌شده‌ای بود که گذشته از تبحر در بداهه‌نوازی براساس ردیف، تخصصی فوق‌العاده در شناخت قطعات قدیمی، به‌‌ویژه موسیقی مطربی اصیل، داشت. از ۱۳۳۷ تا ۱۳۵۷ به تدریس در هنرستان، مکتب صبا، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی و نوازندگی در رادیو، ارکسترهای وزارت فرهنگ و هنر و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و برنامه‌های تلویزیونی مشغول بود و هنرآموزان جوان و علاقه‌مند به کمانچه‌نوازی را آموزش می‌داد؛ به‌‌طوری‌که بعد از فوت حسین یاحقی، در ۱۳۴۷، یگانه نوازندۀ خبره و قدیمی این ساز شناخته‌شده بود و برای نوازندگان نسل‌های بعد حکم مرجع تحقیق را پیدا کرد. به‌جز ردیف اختصاصی، صدها ساعت نوارهای ضبط‌شده در برنامه‌های خصوصی و رسمی، با ارکستر و نیز تک‌نوازی بداهه با نوازندگان و خوانندگان مشهور از او به‌جا مانده که عالی‌ترین مرحلۀ هنری در موسیقی ردیف است. از ویژگی‌های نوازندگی اوست: صدادهی صحیح ساز، لحن گرم و پخته، تسلّط او به جملات ردیف، تخصص در ضربی‌ها و «کارعمل»های قدیم، آمیخته با ذوق و خلاقیت. بهاری ذوق ترانه‌سرایی نیز داشت و در ضبط‌های خصوصی‌اش، که بخشی از آن‌ها به‌کوشش مهدی آذرسینا نُت‌نویسی شده است، از این قطعات آهنگین کوچک که کلام و نغمۀ آن اثر ذوق اوست، نمونه‌های بسیاری وجود دارد. شناخته‌شده‌ترین شاگردان او عبارت‌اند از داوود گنجه‌ای، کامران داروغه، هادی منتظری، علی‌اکبر شکارچی و مهدی آذرسینا.