ابوآ: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Oboe1.jpg|بندانگشتی|ابوآ]] | |||
اُبوآ (oboe)<br>ساز [[موسیقی]] از خانوادۀ بادی‌های چوبی. نوعی [[شاوم]] تربل ([[سوپرانو]]) اصلاح‌شده با لوله‌ای که قطر آن در قسمت بالا کم می‌شود و زبانۀ دوگانه‌ای بر آن سوار شده است. اُبوآ را خانوادۀ هوتتر<ref>Hotteterre</ref> که سازندگان آلات موسیقی بودند در حدود ۱۷۰۰ ساختند و در گروه موسیقی دربار [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] به کار رفت. اُبوآی دو، با محدوده‌ای معمولاً حدود ۲.۵ اکتاو، آوایی غنی و بسیار پالایش‌یافته و شکوهمند دارد. آهنگ‌سازانی همچون [[ویوالدی، آنتونیو (۱۶۷۸ـ۱۷۴۱)|ویوالدی]]<ref>Vivaldi</ref>، [[آلبینونی، تومازو (۱۶۷۱ـ۱۷۵۱)|آلبینونی]]<ref>Albinoni</ref>، [[اشتراوس، ریشارد (۱۸۶۴ـ۱۹۴۹)|ریشارد اشتراوس]]<ref>Richard Strauss</ref>، [[مارتینو، بهوسلاف یان (۱۸۹۰ـ۱۹۵۹)|مارتینو]]<ref>Martinu</ref> و دیگران برای این ساز کنسرتو ساخته‌اند. [[هولیگر، هاینتس (۱۹۳۹)|هاینتس هولیگر]]<ref>Heinz Holliger</ref> از استادان امروز نوازندگی اُبوآ است. بعد از اُبوآ، کاربردی‌ترین عضو این خانواده کر آنگله است، که یک فاصلۀ پنجم بم‌تر صدا می‌دهد. انواع آلتوی این ساز عبارت‌اند از اُبوآ د آمور (یک‌سوم کوچک بم‌تر) و اُبوآ دا کاچا (یک‌پنجم بم‌تر) که در آثار [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|یوهان سباستیان باخ]]<ref>Johann Sebastian Bach</ref> و سایر آهنگ‌سازان قرن ۱۸ یافت می‌شوند، و در ارکسترهای امروز جای خود را به کر آنگله داده‌اند. ساز کمیاب هکلفون<ref>Heckelphone</ref> نیز نوع باریتون اُبوآ است.<br><!--11050100--> | اُبوآ (oboe)<br>ساز [[موسیقی]] از خانوادۀ بادی‌های چوبی. نوعی [[شاوم]] تربل ([[سوپرانو]]) اصلاح‌شده با لوله‌ای که قطر آن در قسمت بالا کم می‌شود و زبانۀ دوگانه‌ای بر آن سوار شده است. اُبوآ را خانوادۀ هوتتر<ref>Hotteterre</ref> که سازندگان آلات موسیقی بودند در حدود ۱۷۰۰ ساختند و در گروه موسیقی دربار [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] به کار رفت. اُبوآی دو، با محدوده‌ای معمولاً حدود ۲.۵ اکتاو، آوایی غنی و بسیار پالایش‌یافته و شکوهمند دارد. آهنگ‌سازانی همچون [[ویوالدی، آنتونیو (۱۶۷۸ـ۱۷۴۱)|ویوالدی]]<ref>Vivaldi</ref>، [[آلبینونی، تومازو (۱۶۷۱ـ۱۷۵۱)|آلبینونی]]<ref>Albinoni</ref>، [[اشتراوس، ریشارد (۱۸۶۴ـ۱۹۴۹)|ریشارد اشتراوس]]<ref>Richard Strauss</ref>، [[مارتینو، بهوسلاف یان (۱۸۹۰ـ۱۹۵۹)|مارتینو]]<ref>Martinu</ref> و دیگران برای این ساز کنسرتو ساخته‌اند. [[هولیگر، هاینتس (۱۹۳۹)|هاینتس هولیگر]]<ref>Heinz Holliger</ref> از استادان امروز نوازندگی اُبوآ است. بعد از اُبوآ، کاربردی‌ترین عضو این خانواده کر آنگله است، که یک فاصلۀ پنجم بم‌تر صدا می‌دهد. انواع آلتوی این ساز عبارت‌اند از اُبوآ د آمور (یک‌سوم کوچک بم‌تر) و اُبوآ دا کاچا (یک‌پنجم بم‌تر) که در آثار [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|یوهان سباستیان باخ]]<ref>Johann Sebastian Bach</ref> و سایر آهنگ‌سازان قرن ۱۸ یافت می‌شوند، و در ارکسترهای امروز جای خود را به کر آنگله داده‌اند. ساز کمیاب هکلفون<ref>Heckelphone</ref> نیز نوع باریتون اُبوآ است.<br><!--11050100--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۷
اُبوآ (oboe)
ساز موسیقی از خانوادۀ بادی‌های چوبی. نوعی شاوم تربل (سوپرانو) اصلاح‌شده با لوله‌ای که قطر آن در قسمت بالا کم می‌شود و زبانۀ دوگانه‌ای بر آن سوار شده است. اُبوآ را خانوادۀ هوتتر[۱] که سازندگان آلات موسیقی بودند در حدود ۱۷۰۰ ساختند و در گروه موسیقی دربار لوئی چهاردهم به کار رفت. اُبوآی دو، با محدوده‌ای معمولاً حدود ۲.۵ اکتاو، آوایی غنی و بسیار پالایش‌یافته و شکوهمند دارد. آهنگ‌سازانی همچون ویوالدی[۲]، آلبینونی[۳]، ریشارد اشتراوس[۴]، مارتینو[۵] و دیگران برای این ساز کنسرتو ساخته‌اند. هاینتس هولیگر[۶] از استادان امروز نوازندگی اُبوآ است. بعد از اُبوآ، کاربردی‌ترین عضو این خانواده کر آنگله است، که یک فاصلۀ پنجم بم‌تر صدا می‌دهد. انواع آلتوی این ساز عبارت‌اند از اُبوآ د آمور (یک‌سوم کوچک بم‌تر) و اُبوآ دا کاچا (یک‌پنجم بم‌تر) که در آثار یوهان سباستیان باخ[۷] و سایر آهنگ‌سازان قرن ۱۸ یافت می‌شوند، و در ارکسترهای امروز جای خود را به کر آنگله داده‌اند. ساز کمیاب هکلفون[۸] نیز نوع باریتون اُبوآ است.