ویولن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Violin.jpg|بندانگشتی|ویولن]] | |||
ویولُن (violin)<br/> | ویولُن (violin)<br/> | ||
</ref>) ساز خانوادۀ ویولن است. سیم‌های آن با فاصلۀ پنجم کوک می‌شوند (سل۳، رِ۴، لا۵، و می۵). ویولن در قرن ۱۶ به‌تدریج از انواع مختلف فیدل<ref> fiddle </ref> تکامل یافت، و بالاخره در ایتالیا گروهی از سازندگان همچون نیکولو آماتی<ref>Nicolo Amati</ref>، آنتونیو استرادیواری<ref>Antonio Stradivari </ref>، و گوآرنری دِل جِزو<ref>Guarneri del Gesù </ref> که در حدود ۱۶۷۰ـ۱۷۱۰ در کرِمونا<ref>Cremona</ref> | |||
ساز چهارسیمۀ آرشه‌ای، که کوچک‌ترین و زیرترین (تربل<ref>treble | |||
</ref>) ساز خانوادۀ ویولن است. سیم‌های آن با فاصلۀ پنجم کوک می‌شوند (سل۳، رِ۴، لا۵، و می۵). ویولن در قرن ۱۶ به‌تدریج از انواع مختلف فیدل<ref> fiddle </ref> تکامل یافت، و بالاخره در ایتالیا گروهی از سازندگان همچون نیکولو آماتی<ref>Nicolo Amati</ref>، [[استرادیواری، آنتونیو (ح ۱۶۴۴ـ۱۷۳۷)|آنتونیو استرادیواری]]<ref>Antonio Stradivari </ref>، و گوآرنری دِل جِزو<ref>Guarneri del Gesù </ref> که در حدود ۱۶۷۰ـ۱۷۱۰ در کرِمونا<ref>Cremona</ref> فعالیت داشتند، شکل کامل آن را پدید آوردند. این ساز که بدون پرده‌بندی و با بدنه‌ای دارای کلاف‌ها و خمیدگی‌های پیچیده برای پخش امواج صوتی در تمامی جهات طراحی شده است، آوایی شبیه صدای انسان تولید می‌کند و گسترۀ آوایی فوق‌العاده‌ای دارد که زیبا‌شناسی انسان‌گرایانۀ نوینی در بیان تکنوازی پدید آورده است و در کنار ویولا و [[ویولنسل|ویولنسل]]، بنیاد ارکستر امروزین را استوار کرد. ویولن امروزی از آن زمان تاکنون ازنظر شکل و ظاهر تغییری نکرده است، اما در اواخر قرن ۱۸ ابعاد طراحی آن دچارِ دگرگونی‌هایی شد تا صدایی بیشتر و طنین گسترده‌تری در تالارهای کنسرت داشته باشد و قابلیت نوازندگی آن را افزایش دهد. این دگرگونی‌ها عبارت‌اند از بلندتر‌شدن طول دستۀ انگشت‌گذاری، و زاویه‌دار‌شدن دسته، و بزرگ‌تر‌شدن اندازۀ پل و پل باس. رپرتوآر<ref>repertoire</ref> تکنوازی ویولن از رپرتوآر اکثر سازهای دیگر وسیع‌تر است. از‌جمله آهنگ‌سازان در این زمینه عبارت‌اند از [[ویوالدی، آنتونیو (۱۶۷۸ـ۱۷۴۱)|ویوالدی]]<ref> Vivaldi </ref>، [[تارتینی، جوزپه (۱۶۹۲ـ۱۷۷۰)|تارتینی]]<ref>Tartini</ref>، [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|یوهان سباستیان باخ]]<ref> Johann Sebastian Bach</ref>، [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]]، [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]]، [[برامس، یوهانس (۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)|برامس]]<ref> Brahms</ref>، [[مندلسون (بارتولدی)، فلیکس (۱۸۰۹ـ۱۸۴۷)|مندلسون]]<ref> Mendelssohn </ref>، [[پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)|پاگانینی]]<ref>Paganini </ref>، [[الگار، ادوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)|ادوارد اِلگار]]<ref>Edward Elgar</ref>، بِرگ<ref> Berg</ref>، [[بارتوک، بلا (۱۸۸۱ـ۱۹۴۵)|بارتوک]]<ref> Bartók </ref>، و کارِتر<ref>Carter</ref>. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۱
ویولُن (violin)
ساز چهارسیمۀ آرشه‌ای، که کوچک‌ترین و زیرترین (تربل[۱]) ساز خانوادۀ ویولن است. سیم‌های آن با فاصلۀ پنجم کوک می‌شوند (سل۳، رِ۴، لا۵، و می۵). ویولن در قرن ۱۶ به‌تدریج از انواع مختلف فیدل[۲] تکامل یافت، و بالاخره در ایتالیا گروهی از سازندگان همچون نیکولو آماتی[۳]، آنتونیو استرادیواری[۴]، و گوآرنری دِل جِزو[۵] که در حدود ۱۶۷۰ـ۱۷۱۰ در کرِمونا[۶] فعالیت داشتند، شکل کامل آن را پدید آوردند. این ساز که بدون پرده‌بندی و با بدنه‌ای دارای کلاف‌ها و خمیدگی‌های پیچیده برای پخش امواج صوتی در تمامی جهات طراحی شده است، آوایی شبیه صدای انسان تولید می‌کند و گسترۀ آوایی فوق‌العاده‌ای دارد که زیبا‌شناسی انسان‌گرایانۀ نوینی در بیان تکنوازی پدید آورده است و در کنار ویولا و ویولنسل، بنیاد ارکستر امروزین را استوار کرد. ویولن امروزی از آن زمان تاکنون ازنظر شکل و ظاهر تغییری نکرده است، اما در اواخر قرن ۱۸ ابعاد طراحی آن دچارِ دگرگونی‌هایی شد تا صدایی بیشتر و طنین گسترده‌تری در تالارهای کنسرت داشته باشد و قابلیت نوازندگی آن را افزایش دهد. این دگرگونی‌ها عبارت‌اند از بلندتر‌شدن طول دستۀ انگشت‌گذاری، و زاویه‌دار‌شدن دسته، و بزرگ‌تر‌شدن اندازۀ پل و پل باس. رپرتوآر[۷] تکنوازی ویولن از رپرتوآر اکثر سازهای دیگر وسیع‌تر است. از‌جمله آهنگ‌سازان در این زمینه عبارت‌اند از ویوالدی[۸]، تارتینی[۹]، یوهان سباستیان باخ[۱۰]، موتسارت، بتهوون، برامس[۱۱]، مندلسون[۱۲]، پاگانینی[۱۳]، ادوارد اِلگار[۱۴]، بِرگ[۱۵]، بارتوک[۱۶]، و کارِتر[۱۷].