کلیسای انگلستان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
#تغییرمسیر[[انگلستان،_کلیسای]]
کلیسای انگلستان (Church of England)
 
کلیسای رسمی [[انگلستان]]، دارای دو اسقف اعظم [[پروتستان، مذهب|پروتستان]] در حوزه‌های [[یورک]]<ref>York</ref> و [[کنتربری (انگلستان)|کنتربری]]<ref>Canterbury</ref>، 44 [[اسقفیه]]<ref>diocese</ref> (شامل [[جبل الطارق|جبل طارق]]<ref>Gibraltar</ref>)، و حدود 34میلیون پیرو. پادشاه رئیس قانونی تشکیلات کلیساست و سراسقف<ref>archbishop</ref>های کنتربری و یورک بعد از او قرار دارند. پیدایش کلیسای انگلستان دست‌کم به قرن 2م برمی‌گردد که بازرگانان و مسافران، [[مسیحیت]]<ref>Christianity</ref> را به این کشور آوردند. معمولاً آغاز کار تبلیغیِ [[اوگوستین قدیس]]<ref>St. Augustine</ref> در 597م را مبدأ رسمی کلیسای انگلستان، با مرجعیت پاپ به روال [[قرون وسطا]]<ref>Middle Ages</ref>، می‌گیرند. ولی صورت کنونی آن از جنبش اصلاح دینی<ref>Reformation</ref> قرن 16م در این کشور، که تفوق شاه را به کرسی نشاند و مرجعیت اعلای پاپ را مردود شمرد، برجای مانده است. با شروع استعمارگری [[بریتانیا]]، کلیسای انگلستان کلیساهایی در قاره‌ها تأسیس کرد و نفوذ جهانی یافت. بعدها این کلیساها مستقل شدند، اما پیوندهای خود را با کلیسای مادر<ref>mother church</ref>، در قالب [[انگلیکان، جامعه|جامعۀ انگلیکان]]<ref>Anglican Community</ref> حفظ کردند. کلیسای انگلستان با پیروی از سه ردۀ روحانی اسقفان<ref>bishop</ref>، کشیشان<ref>priest</ref> و شمّاسان<ref>deacon</ref>، و نظام عبادت جمعی که در «کتاب دعای کلیسای انگلیس<ref>Book of common prayer</ref>» آمده است شناخته می‌شود. مشخصۀ دیگر آن پای‌بندی عمومی به سنت مسیحی در ضمن تطبیق آن با انواع مردمان و دیدگاه‌هاست. کلیسای انگلستان قائل به سه مرجعِ سنت<ref>tradition</ref>، عقل<ref>reason</ref> و [[کتاب مقدس]]<ref>Bible</ref> است، ولی اولویت را به کتاب می‌‌دهد. این کلیسا با عناصر کاتولیکی<ref>Catholic</ref>، اومانیستی<ref>humanist</ref>، و اصلاحی، که نمایندگی تاریخی آن‌ها را آنگلوکاتولیک‌ها (کلیسای اعلی)<ref>Anglo-Catholics (high church)</ref>، لیبرال‌ها (کلیسای لیبرال)<ref>Liberals (broad church)</ref> و تبشیریان (کلیسای ادنی)<ref>Evangelicals (low church)</ref> برعهده دارند، وجهه می‌یابد. به‌سبب نهادینگی کلیسای انگلستان، اسقف‌ها را شاه منصوب می‌کند و هر تغییری در لیتورژی<ref>liturgy</ref> (آداب عبادی) باید به تصویب پارلمان برسد. اما امروزه که در کنار انگلیکان‌ها، غیرانگلیکان‌ها<ref>non-Anglicans</ref> نیز در پارلمان نماینده دارند، کلیسا در موقعیت دشواری قرار گرفته است. نتیجۀ آن تلاش‌هایی بوده که در قالب‌هایی مانند «[[جنبش آکسفورد]]<ref>Oxford movement</ref>» برای حفظ تمامیت کلیسا با جداکردن آن از حکومت، و نیز تشکیل کلیسای ملی برای همۀ مسیحیان، به‌عمل آمده است. کلیسای انگلستان در حرکت‌های تجمیعی کلیساهای جهان نقش فعالی داشته است. در دهه‌های 1970 و 1980م اختلاف‌ نظر شدیدی در کلیسای انگلستان بر سر این مسئله که آیا به زنان اجازۀ کسب رتبۀ رسمی روحانی داده شود یا خیر بروز کرد، و پس از بحث و بررسی فراوان، شورای حکام کلیسا در نوامبر 1992م با اختلاف رأی اندکی به زنان این اجازه را دادند.
 
 
----
[[رده:ادیان و فرقه های غیراسلام]]
[[رده:مسیحیت – آثار و اماکن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۶

کلیسای انگلستان (Church of England)

کلیسای رسمی انگلستان، دارای دو اسقف اعظم پروتستان در حوزه‌های یورک[۱] و کنتربری[۲]، 44 اسقفیه[۳] (شامل جبل طارق[۴])، و حدود 34میلیون پیرو. پادشاه رئیس قانونی تشکیلات کلیساست و سراسقف[۵]های کنتربری و یورک بعد از او قرار دارند. پیدایش کلیسای انگلستان دست‌کم به قرن 2م برمی‌گردد که بازرگانان و مسافران، مسیحیت[۶] را به این کشور آوردند. معمولاً آغاز کار تبلیغیِ اوگوستین قدیس[۷] در 597م را مبدأ رسمی کلیسای انگلستان، با مرجعیت پاپ به روال قرون وسطا[۸]، می‌گیرند. ولی صورت کنونی آن از جنبش اصلاح دینی[۹] قرن 16م در این کشور، که تفوق شاه را به کرسی نشاند و مرجعیت اعلای پاپ را مردود شمرد، برجای مانده است. با شروع استعمارگری بریتانیا، کلیسای انگلستان کلیساهایی در قاره‌ها تأسیس کرد و نفوذ جهانی یافت. بعدها این کلیساها مستقل شدند، اما پیوندهای خود را با کلیسای مادر[۱۰]، در قالب جامعۀ انگلیکان[۱۱] حفظ کردند. کلیسای انگلستان با پیروی از سه ردۀ روحانی اسقفان[۱۲]، کشیشان[۱۳] و شمّاسان[۱۴]، و نظام عبادت جمعی که در «کتاب دعای کلیسای انگلیس[۱۵]» آمده است شناخته می‌شود. مشخصۀ دیگر آن پای‌بندی عمومی به سنت مسیحی در ضمن تطبیق آن با انواع مردمان و دیدگاه‌هاست. کلیسای انگلستان قائل به سه مرجعِ سنت[۱۶]، عقل[۱۷] و کتاب مقدس[۱۸] است، ولی اولویت را به کتاب می‌‌دهد. این کلیسا با عناصر کاتولیکی[۱۹]، اومانیستی[۲۰]، و اصلاحی، که نمایندگی تاریخی آن‌ها را آنگلوکاتولیک‌ها (کلیسای اعلی)[۲۱]، لیبرال‌ها (کلیسای لیبرال)[۲۲] و تبشیریان (کلیسای ادنی)[۲۳] برعهده دارند، وجهه می‌یابد. به‌سبب نهادینگی کلیسای انگلستان، اسقف‌ها را شاه منصوب می‌کند و هر تغییری در لیتورژی[۲۴] (آداب عبادی) باید به تصویب پارلمان برسد. اما امروزه که در کنار انگلیکان‌ها، غیرانگلیکان‌ها[۲۵] نیز در پارلمان نماینده دارند، کلیسا در موقعیت دشواری قرار گرفته است. نتیجۀ آن تلاش‌هایی بوده که در قالب‌هایی مانند «جنبش آکسفورد[۲۶]» برای حفظ تمامیت کلیسا با جداکردن آن از حکومت، و نیز تشکیل کلیسای ملی برای همۀ مسیحیان، به‌عمل آمده است. کلیسای انگلستان در حرکت‌های تجمیعی کلیساهای جهان نقش فعالی داشته است. در دهه‌های 1970 و 1980م اختلاف‌ نظر شدیدی در کلیسای انگلستان بر سر این مسئله که آیا به زنان اجازۀ کسب رتبۀ رسمی روحانی داده شود یا خیر بروز کرد، و پس از بحث و بررسی فراوان، شورای حکام کلیسا در نوامبر 1992م با اختلاف رأی اندکی به زنان این اجازه را دادند.



  1. York
  2. Canterbury
  3. diocese
  4. Gibraltar
  5. archbishop
  6. Christianity
  7. St. Augustine
  8. Middle Ages
  9. Reformation
  10. mother church
  11. Anglican Community
  12. bishop
  13. priest
  14. deacon
  15. Book of common prayer
  16. tradition
  17. reason
  18. Bible
  19. Catholic
  20. humanist
  21. Anglo-Catholics (high church)
  22. Liberals (broad church)
  23. Evangelicals (low church)
  24. liturgy
  25. non-Anglicans
  26. Oxford movement