تالش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:14039200.jpg|بندانگشتی|360x360پیکسل|روستای توریستی اولسبلنگاه؛ از ییلاقات نزدیک شهر ماسال در ناحیۀ موسوم به تالش]] | |||
Talish (region) | |||
قوم و ناحیه‌ای در غرب و شمال غرب [[گیلان، استان|گیلان]] و همچنین در جنوب شرقی [[آذربایجان، جمهوری|جمهوری آذربایجان]]. این ناحیه در گیلان به خمسۀ طوالش، مرکب از تالشدولاب (طالش دولاب، [[رضوان شهر، شهرستان|شهرستان رضوان‌شهر]])، [[ماسال، شهرستان|ماسال]]، [[شاندرمن، شهر|شاندرمن]]، [[اسالم]]، | قوم و ناحیه‌ای در غرب و شمال غرب [[گیلان، استان|گیلان]] و همچنین در جنوب شرقی [[آذربایجان، جمهوری|جمهوری آذربایجان]]. این ناحیه در گیلان به خمسۀ طوالش، مرکب از تالشدولاب (طالش دولاب، [[رضوان شهر، شهرستان|شهرستان رضوان‌شهر]])، [[ماسال، شهرستان|ماسال]]، [[شاندرمن، شهر|شاندرمن]]، [[اسالم]]، کرگان رود ([[تالش، شهرستان|شهرستان تالش]]) موسوم است و از [[آستارا، شهر|آستارا]] تا رضوان‌شهر و غرب [[انزلی|بندرانزلی]] امتداد دارد. تالش آذربایجان، که مرکز آن شهر معروف [[لنکران]] است، تا [[جنگ های ایران و روس|جنگ‌های اول ایران و روسیه]] و انعقاد [[قرارداد گلستان]] (۱۲۱۸ - ۱۲۲۸ق) در قلمرو دولت ایران قرار داشت و مرکز حکومت موروثی خاندانی از سادات تالش بود. | ||
تالش‌ها مسلمان‌اند و برخی از آن‌ها شیعۀ امامیه و برخی دیگر پیرو مذهب شافعی‌اند. مشهورترین طوایف تالشی عبارتند: از دلاغرده (ترک‌زبان شاهسون، ساکن روستاهای مرزی اُجارود)، آقاجانی، مشایخ، خاشابری، شیرازی، بوداق و غیره. پیشینۀ قوم تالشی بسیار مبهم است و سکونت آنان در سرزمین‌های [[کادوسیان]] باعث شده که بعضی پژوهشگران آنان را بازماندگان کادوسیان بدانند. نخستین مورخان و جغرافیانویسان مسلمان از این قوم با نام | تالش‌ها مسلمان‌اند و برخی از آن‌ها شیعۀ امامیه و برخی دیگر پیرو مذهب شافعی‌اند. مشهورترین طوایف تالشی عبارتند: از دلاغرده (ترک‌زبان شاهسون، ساکن روستاهای مرزی اُجارود)، آقاجانی، مشایخ، خاشابری، شیرازی، بوداق و غیره. پیشینۀ قوم تالشی بسیار مبهم است و سکونت آنان در سرزمین‌های [[کادوسیان]] باعث شده که بعضی پژوهشگران آنان را بازماندگان کادوسیان بدانند. نخستین مورخان و جغرافیانویسان مسلمان از این قوم با نام طیلسان یاد کرده‌اند که، به نوشتۀ [[یاقوت حموی، شهاب الدین (آناتولی۵۷۵ـ حلب ۶۲۶ق)|یاقوت حموی]]، معرب کلمۀ تالشان است. بسیاری از تالشان مرید [[شیخ صفی الدین اردبیلی|شیخ صفی]] و خاندان او بودند و پیش از تشکیل [[صفویه|دولت صفویه]] به مذهب شیعۀ امامیه پیوستند. بعضی از صوفیان تالشی، نظیر دده‌بیگ و خادم‌بیگ، با حمایت از [[اسماعیل صفوی اول|شاه اسماعیل]] و نجات او، نقش مهمی در تشکیل سلطنت صفوی ایفا کردند. | ||
زبان تالشی به گروه زبان‌های ایرانی شمال غربی تعلق دارد و از شمال لنکران تا کپورچال انزلی رایج است. در این زبان، نشانه‌های بسیاری از زبان‌های اوستایی و پارسی باستانی و میانه دیده می‌شود. | زبان تالشی به گروه زبان‌های ایرانی شمال غربی تعلق دارد و از شمال لنکران تا کپورچال انزلی رایج است. در این زبان، نشانه‌های بسیاری از زبان‌های اوستایی و پارسی باستانی و میانه دیده می‌شود. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۲
Talish (region)
قوم و ناحیه‌ای در غرب و شمال غرب گیلان و همچنین در جنوب شرقی جمهوری آذربایجان. این ناحیه در گیلان به خمسۀ طوالش، مرکب از تالشدولاب (طالش دولاب، شهرستان رضوان‌شهر)، ماسال، شاندرمن، اسالم، کرگان رود (شهرستان تالش) موسوم است و از آستارا تا رضوان‌شهر و غرب بندرانزلی امتداد دارد. تالش آذربایجان، که مرکز آن شهر معروف لنکران است، تا جنگ‌های اول ایران و روسیه و انعقاد قرارداد گلستان (۱۲۱۸ - ۱۲۲۸ق) در قلمرو دولت ایران قرار داشت و مرکز حکومت موروثی خاندانی از سادات تالش بود.
تالش‌ها مسلمان‌اند و برخی از آن‌ها شیعۀ امامیه و برخی دیگر پیرو مذهب شافعی‌اند. مشهورترین طوایف تالشی عبارتند: از دلاغرده (ترک‌زبان شاهسون، ساکن روستاهای مرزی اُجارود)، آقاجانی، مشایخ، خاشابری، شیرازی، بوداق و غیره. پیشینۀ قوم تالشی بسیار مبهم است و سکونت آنان در سرزمین‌های کادوسیان باعث شده که بعضی پژوهشگران آنان را بازماندگان کادوسیان بدانند. نخستین مورخان و جغرافیانویسان مسلمان از این قوم با نام طیلسان یاد کرده‌اند که، به نوشتۀ یاقوت حموی، معرب کلمۀ تالشان است. بسیاری از تالشان مرید شیخ صفی و خاندان او بودند و پیش از تشکیل دولت صفویه به مذهب شیعۀ امامیه پیوستند. بعضی از صوفیان تالشی، نظیر دده‌بیگ و خادم‌بیگ، با حمایت از شاه اسماعیل و نجات او، نقش مهمی در تشکیل سلطنت صفوی ایفا کردند.
زبان تالشی به گروه زبان‌های ایرانی شمال غربی تعلق دارد و از شمال لنکران تا کپورچال انزلی رایج است. در این زبان، نشانه‌های بسیاری از زبان‌های اوستایی و پارسی باستانی و میانه دیده می‌شود.