پاستل: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:13033600-1.jpg|بندانگشتی|لویی پانزدهم اثر روزالبا کاریرا]] | |||
پاسْتِل (pastel) | پاسْتِل (pastel) | ||
در هنر، مادۀ گچی مرکب از گرد رنگ و [[صمغ]]<ref>gum</ref>؛ به اثری که با پاستل کشیده می‌شود نیز پاستل می‌گویند. پاستل نوعی نقاشی با رنگ خشک است، و سطحی خاکه‌ای پدید می‌آورد که به‌راحتی آسیب می‌بیند و حفظ آن دشوار است. [[کاریرا، روزالبا (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷)|روزالبا کاریرا]]<ref>Rosalba Carriera</ref> (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷م)، لاتور<ref> La Tour </ref>، [[شاردن، ژان باپتیست (۱۶۹۹ـ۱۷۷۹)|شاردن]]<ref>Chardin </ref>، [[دگا، ادگار (۱۸۳۴ـ۱۹۱۷)|دگا]]<ref>Degas </ref>، و [[کست، مری (۱۸۴۵ـ۱۹۲۶)|مری کَسِت]]<ref>Mary Cassatt</ref> از هنرمندانی‌اند که نقاشی‌های پاستلی آنان شهرت دارد. استفاده از گچ رنگی سابقه‌ای دیرینه دارد، و بسیاری از نقاشان قدیم اروپا (ازجمله [[هولباین (مهین)، هانس (ح ۱۴۶۴م ـ۱۵۲۴)|هولباین]]<ref> Holbein</ref> در طراحی‌هایش از تک‌چهره) برای افزایش جلوۀ طراحی از آن سود می‌جستند. واتو<ref> Watteau </ref> گچ‌های قرمز، سیاه، و سفید را به زیبایی به‌کار می‌برد. نقاشی ظریف‌تر با پاستل را رزالبا کارّی‌یرا، نقاش ونیزی<ref>Venetian</ref>، در [[فرانسه|فرانسۀ]] قرن ۱۸م رواج داد. لاتور برجسته‌ترین نقاش پاستل‌کار بود، اما شاردن نیز آن را بسیار مؤثر به‌کار می‌برد. [[لیوتار، ژان فرانسوا (۱۹۲۴ـ۱۹۹۸)|لیوتار]]<ref> Liotard </ref> از دیگر پاستل‌کاران ورزیده به‌شمار می‌رود. در دوران معاصر، دگا، [[تولوز لوترک، هانری (۱۸۶۴ـ۱۹۰۱)|تولوز لوترک]]<ref>Toulouse-Lautrec </ref>، [[میله، ژان فرانسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)|میله]]<ref>Millet </ref>، و [[ویسلر، جیمز (۱۸۳۴ـ۱۹۰۳)|ویسلر]]<ref>Whistler</ref> از آن بهره برده‌اند؛ به‌ویژه دگا در برخی از زیباترین نقاشی‌هایش از صحنه‌های باله<ref> ballet </ref>، و در اتودهایش از پیکر برهنه<ref>nude</ref>، آن را به‌دلیل سرعت و آزادی عملی که به نقاش می‌دهد و جلوه‌های باطراوت و تابناکی که به اثر می‌بخشد، باب طبع خود یافته است. | در هنر، مادۀ گچی مرکب از گرد رنگ و [[صمغ]]<ref>gum</ref>؛ به اثری که با پاستل کشیده می‌شود نیز پاستل می‌گویند. پاستل نوعی نقاشی با رنگ خشک است، و سطحی خاکه‌ای پدید می‌آورد که به‌راحتی آسیب می‌بیند و حفظ آن دشوار است. [[کاریرا، روزالبا (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷)|روزالبا کاریرا]]<ref>Rosalba Carriera</ref> (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷م)، لاتور<ref> La Tour </ref>، [[شاردن، ژان باپتیست (۱۶۹۹ـ۱۷۷۹)|شاردن]]<ref>Chardin </ref>، [[دگا، ادگار (۱۸۳۴ـ۱۹۱۷)|دگا]]<ref>Degas </ref>، و [[کست، مری (۱۸۴۵ـ۱۹۲۶)|مری کَسِت]]<ref>Mary Cassatt</ref> از هنرمندانی‌اند که نقاشی‌های پاستلی آنان شهرت دارد. استفاده از گچ رنگی سابقه‌ای دیرینه دارد، و بسیاری از نقاشان قدیم اروپا (ازجمله [[هولباین (مهین)، هانس (ح ۱۴۶۴م ـ۱۵۲۴)|هولباین]]<ref> Holbein</ref> در طراحی‌هایش از تک‌چهره) برای افزایش جلوۀ طراحی از آن سود می‌جستند. واتو<ref> Watteau </ref> گچ‌های قرمز، سیاه، و سفید را به زیبایی به‌کار می‌برد. نقاشی ظریف‌تر با پاستل را رزالبا کارّی‌یرا، نقاش ونیزی<ref>Venetian</ref>، در [[فرانسه|فرانسۀ]] قرن ۱۸م رواج داد. لاتور برجسته‌ترین نقاش پاستل‌کار بود، اما شاردن نیز آن را بسیار مؤثر به‌کار می‌برد. [[لیوتار، ژان فرانسوا (۱۹۲۴ـ۱۹۹۸)|لیوتار]]<ref> Liotard </ref> از دیگر پاستل‌کاران ورزیده به‌شمار می‌رود. در دوران معاصر، دگا، [[تولوز لوترک، هانری (۱۸۶۴ـ۱۹۰۱)|تولوز لوترک]]<ref>Toulouse-Lautrec </ref>، [[میله، ژان فرانسوا (۱۸۱۴ـ۱۸۷۵)|میله]]<ref>Millet </ref>، و [[ویسلر، جیمز (۱۸۳۴ـ۱۹۰۳)|ویسلر]]<ref>Whistler</ref> از آن بهره برده‌اند؛ به‌ویژه دگا در برخی از زیباترین نقاشی‌هایش از صحنه‌های باله<ref> ballet </ref>، و در اتودهایش از پیکر برهنه<ref>nude</ref>، آن را به‌دلیل سرعت و آزادی عملی که به نقاش می‌دهد و جلوه‌های باطراوت و تابناکی که به اثر می‌بخشد، باب طبع خود یافته است. | ||
---- | |||
<br /><!--13033600--> | <br /><!--13033600--> | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:سبک ها، اصطلاحات، ابزار و اماکن]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:سبک ها، اصطلاحات، ابزار و اماکن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۳۹
پاسْتِل (pastel)
در هنر، مادۀ گچی مرکب از گرد رنگ و صمغ[۱]؛ به اثری که با پاستل کشیده می‌شود نیز پاستل می‌گویند. پاستل نوعی نقاشی با رنگ خشک است، و سطحی خاکه‌ای پدید می‌آورد که به‌راحتی آسیب می‌بیند و حفظ آن دشوار است. روزالبا کاریرا[۲] (۱۶۷۵ـ۱۷۵۷م)، لاتور[۳]، شاردن[۴]، دگا[۵]، و مری کَسِت[۶] از هنرمندانی‌اند که نقاشی‌های پاستلی آنان شهرت دارد. استفاده از گچ رنگی سابقه‌ای دیرینه دارد، و بسیاری از نقاشان قدیم اروپا (ازجمله هولباین[۷] در طراحی‌هایش از تک‌چهره) برای افزایش جلوۀ طراحی از آن سود می‌جستند. واتو[۸] گچ‌های قرمز، سیاه، و سفید را به زیبایی به‌کار می‌برد. نقاشی ظریف‌تر با پاستل را رزالبا کارّی‌یرا، نقاش ونیزی[۹]، در فرانسۀ قرن ۱۸م رواج داد. لاتور برجسته‌ترین نقاش پاستل‌کار بود، اما شاردن نیز آن را بسیار مؤثر به‌کار می‌برد. لیوتار[۱۰] از دیگر پاستل‌کاران ورزیده به‌شمار می‌رود. در دوران معاصر، دگا، تولوز لوترک[۱۱]، میله[۱۲]، و ویسلر[۱۳] از آن بهره برده‌اند؛ به‌ویژه دگا در برخی از زیباترین نقاشی‌هایش از صحنه‌های باله[۱۴]، و در اتودهایش از پیکر برهنه[۱۵]، آن را به‌دلیل سرعت و آزادی عملی که به نقاش می‌دهد و جلوه‌های باطراوت و تابناکی که به اثر می‌بخشد، باب طبع خود یافته است.