احیای یونانی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِحیایِ یونانی (Greek Revival)<br /> شیوه‌ای در [[معماری]] که در اواخر قرن ۱۸، و درپی بازشدن دروازه‌های یونان و میراث معماری باستانی آن به روی غرب، پدید آمد؛ تا آن زمان معماری رومی را تنها سبک کلاسیک<ref>classical</ref> در معماری می‌دانستند. معماران برجسته‌ای که به سبک احیای یونانی کار می‌کردند، عبارت بودند از [[سون، جان (۱۷۵۳ـ۱۸۳۷)|جان سون]]<ref>John Soane</ref>، [[نش، جان (۱۷۵۲ـ۱۸۳۵)|جان نَش]]<ref>John Nash</ref>، [[کاکرل، چارلز رابرت|چارلز کاکرل]]<ref>Charles Cockerell</ref>، [[اسمرک، رابرت (۱۷۸۱ـ۱۸۶۷)|رابرت اسمرک]]<ref>Robert Smirke</ref>، و ویلیام هنری پِلی‌فِئر<ref>William Henry Playfair</ref>، در [[انگلستان]]؛ و [[کلنتسه، | اِحیایِ یونانی (Greek Revival)<br /> شیوه‌ای در [[معماری]] که در اواخر قرن ۱۸، و درپی بازشدن دروازه‌های یونان و میراث معماری باستانی آن به روی غرب، پدید آمد؛ تا آن زمان معماری رومی را تنها سبک کلاسیک<ref>classical</ref> در معماری می‌دانستند. معماران برجسته‌ای که به سبک احیای یونانی کار می‌کردند، عبارت بودند از [[سون، جان (۱۷۵۳ـ۱۸۳۷)|جان سون]]<ref>John Soane</ref>، [[نش، جان (۱۷۵۲ـ۱۸۳۵)|جان نَش]]<ref>John Nash</ref>، [[کاکرل، چارلز رابرت|چارلز کاکرل]]<ref>Charles Cockerell</ref>، [[اسمرک، رابرت (۱۷۸۱ـ۱۸۶۷)|رابرت اسمرک]]<ref>Robert Smirke</ref>، و ویلیام هنری پِلی‌فِئر<ref>William Henry Playfair</ref>، در [[انگلستان]]؛ و [[کلنتسه، لئو فون|لئوپولد فون کلنتسه]]<ref>Leopold von Klenze</ref> (۱۷۸۴ـ۱۸۶۴)، و کارل فریدریک شینکل<ref>Karl Friedrich Schinkel</ref>، در [[آلمان]]. انتشار ''آثار باستانی آتن''<ref>''Antiquities of Athens''</ref> (۱۷۶۲ و ۱۷۸۹)، به قلم نیکولس رِوِت<ref>Nicholas Revett</ref> (۱۷۲۵ـ۱۸۰۴) و جیمز استوارت<ref>James Stuart</ref>، و ورود پیکره‌های پارتنون<ref>Parthenon</ref> به لندن به این جنبش سرعت بخشید. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۲۶
اِحیایِ یونانی (Greek Revival)
شیوه‌ای در معماری که در اواخر قرن ۱۸، و درپی بازشدن دروازه‌های یونان و میراث معماری باستانی آن به روی غرب، پدید آمد؛ تا آن زمان معماری رومی را تنها سبک کلاسیک[۱] در معماری می‌دانستند. معماران برجسته‌ای که به سبک احیای یونانی کار می‌کردند، عبارت بودند از جان سون[۲]، جان نَش[۳]، چارلز کاکرل[۴]، رابرت اسمرک[۵]، و ویلیام هنری پِلی‌فِئر[۶]، در انگلستان؛ و لئوپولد فون کلنتسه[۷] (۱۷۸۴ـ۱۸۶۴)، و کارل فریدریک شینکل[۸]، در آلمان. انتشار آثار باستانی آتن[۹] (۱۷۶۲ و ۱۷۸۹)، به قلم نیکولس رِوِت[۱۰] (۱۷۲۵ـ۱۸۰۴) و جیمز استوارت[۱۱]، و ورود پیکره‌های پارتنون[۱۲] به لندن به این جنبش سرعت بخشید.