احمد بن احول ( ـ۲۱۱ق): تفاوت میان نسخهها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>ابوالعباس، وزیر معروف [[عباسیان]]. پدرش ابی خالد، کاتب وزیر مهدی خلیفۀ عباسی بود. او را اصلاً از مردان [[اردن]] و خاندانش را از موالی [[شام]] دانستهاند. [[یحیی برمکی (۱۲۰ـ۱۹۰ق)|یحیی برمکی]] وی را به ولایت «جند اردن» گماشت و در زمان وزارت [[فضل بن سهل سرخسی (سرخس ۱۵۴ـ ۲۰۲ق)|فضل بن سهل]]، وزیر [[ | }}<p>ابوالعباس، وزیر معروف [[عباسیان]]. پدرش ابی خالد، کاتب وزیر مهدی خلیفۀ عباسی بود. او را اصلاً از مردان [[اردن]] و خاندانش را از موالی [[شام]] دانستهاند. [[یحیی برمکی (۱۲۰ـ۱۹۰ق)|یحیی برمکی]] وی را به ولایت «جند اردن» گماشت و در زمان وزارت [[فضل بن سهل سرخسی (سرخس ۱۵۴ـ ۲۰۲ق)|فضل بن سهل]]، وزیر [[مأمون عباسی]]، به ریاست دیوانهای توقیع و خاتم رسید. احمد پس از قتل فضل (۲۰۳ق) و پس از حسن سهل به وزارت مأمون رسید (۵/۲۰۳). به خواهش او مأمون، طاهر بن حسین را به امارت [[خراسان]] فرستاد و پس از سرکشی طاهر، به اشارۀ احمد به قتل رسید. وی به [[ماوراءالنهر|ماوراءالنهر]] تاخت و شورش [[کرمان، شهر|کرمان]] را درهم شکست و [[حسین بن حسین]]، عامل شورش را دستگیر و به [[بغداد]] فرستاد و نزد مأمون از [[ابراهیم بن مهدی، ابواسحاق (۱۶۲ـ۲۲۴ق)|ابراهیم بن مهدی]] شفاعت کرد. سرانجام در بغداد درگذشت و مأمون بر پیکرش نماز خواند. بسیاری از نویسندگان، او را به زبانآوری، شعردانی و کفایت ستودهاند. او مردی بخشنده بود و در خوشنویسی وی را تا حد ابن مقله دانستهاند.</p> | ||
<br><!--11132100--> | <br><!--11132100--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:تاریخ اسلام – دوره های اموی و عباسی]] | [[رده:تاریخ اسلام – دوره های اموی و عباسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۲۱
احمد بن اَحوَل ( ـ۲۱۱ق)
| احمد بن احول | |
|---|---|
| درگذشت | ۲۱۱ق |
| ملیت | عراقی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| سمت | وزیر |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
| خویشاوندان سرشناس | ابی خالد (پدر) |
ابوالعباس، وزیر معروف عباسیان. پدرش ابی خالد، کاتب وزیر مهدی خلیفۀ عباسی بود. او را اصلاً از مردان اردن و خاندانش را از موالی شام دانستهاند. یحیی برمکی وی را به ولایت «جند اردن» گماشت و در زمان وزارت فضل بن سهل، وزیر مأمون عباسی، به ریاست دیوانهای توقیع و خاتم رسید. احمد پس از قتل فضل (۲۰۳ق) و پس از حسن سهل به وزارت مأمون رسید (۵/۲۰۳). به خواهش او مأمون، طاهر بن حسین را به امارت خراسان فرستاد و پس از سرکشی طاهر، به اشارۀ احمد به قتل رسید. وی به ماوراءالنهر تاخت و شورش کرمان را درهم شکست و حسین بن حسین، عامل شورش را دستگیر و به بغداد فرستاد و نزد مأمون از ابراهیم بن مهدی شفاعت کرد. سرانجام در بغداد درگذشت و مأمون بر پیکرش نماز خواند. بسیاری از نویسندگان، او را به زبانآوری، شعردانی و کفایت ستودهاند. او مردی بخشنده بود و در خوشنویسی وی را تا حد ابن مقله دانستهاند.