شفیعی کدکنی، محمدرضا: تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ شفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به شفیعی کدکنی، محمدرضا منتقل کرد) |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = | |عنوان = محمدرضا شفیعی کدکنی | ||
|نام = | |نام = | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}(تخلّص: م. سرشک) شاعر و محقق ایرانی. در حوزۀ علمیۀ مشهد ادبیات عرب و علوم دینی آموخت و در دانشکدههای ادبیات مشهد و تهران، ادبیات فارسی خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و در دانشگاه تهران، از ۱۳۴۸ | }}شَفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش - )<br> | ||
[[پرونده: 26101500-3.jpg | بندانگشتی|شَفيعي کدکني، محمّدرضا]](تخلّص: م. سرشک) شاعر و محقق ایرانی. در حوزۀ علمیۀ مشهد ادبیات عرب و علوم دینی آموخت و در دانشکدههای ادبیات مشهد و تهران، ادبیات فارسی خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و در دانشگاه تهران، از ۱۳۴۸ شبه تدریس پرداخت. از او پژوهشها و تصحیحهای ادبیِ گسترده و پراهمیتی در زمینۀ ادب فارسی و فرهنگ ایرانی نشر یافته است: ''صور خیال در شعر فارسی'' (۱۳۵۰)، ''موسیقی شعر'' (۱۳۵۸ با ویرایش گسترشیافته: تهران، ۱۳۶۸ش)، ''اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید'' (۱۳۶۶) مجموعه آثار منظوم عطار: ''الهینامه''، ''مصیبتنامه''، ''منطقالطیر''، ''اسرارنامه''، ''مختارنامه''، مجموعۀ چند جلدی «پیران خراسان»: بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی، ابوسعید ابیالخیر، خواجه عبدالله انصاری و شیخ جام؛ و نیز ''تازیانههاي سلوک'' و در ''اقلیم روشنایی'' درباره سنائی و ''مفلس کیمیافروش'' درباره انوری، ازجملۀ آنهاست. شفیعی کدکنی از دورۀ جوانی، با توجه به شیوۀ هندی، شعرگویی را آغاز کرد. اما بسیار زود به صفِ نسل دوم شاعران نیمایی درآمد و با ''در کوچهباغهای نشابور'' (۱۳۵۰) به تثبیت و شهرت رسید. شعرهای او آمیزهای از نوگرایی و سنتاندیشی است و مسائل اجتماعی و فرهنگی در آنها برجستگیِ خاصی مییابد. بخش عمدهای از شعرهای او در دو مجموعۀ تفصیلی ''آینهای برای صداها'' (تهران، ۱۳۷۶ش) و ''هزارۀ دوم آهوی کوهی'' (تهران، ۱۳۷۶) گرد آمده است. او سالهایی چند از زندگیاش را به خاطر فرصتهای مطالعاتی یا تدریس در فرنگ سپری کرده است و بهویژه، از دهۀ ۱۳۶۰ به بعد، در مقام یکی از مهمترین ادیبان روزگارش شناخته شده است. از وی ترجمههایی نیز از برخی متنهای قدیم عربی و شعر معاصر عربی دردست است. | |||
<br><!--26101500--> | <br><!--26101500--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۰۱
| محمدرضا شفیعی کدکنی | |
|---|---|
| زادروز |
کدکن ۱۳۱۸ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| شغل و تخصص های دیگر | پژوهشگر ادبیات |
| آثار | صور خیال در شعر فارسی (1350)؛ موسیقی شعر (1358 با ویرایش گسترشیافته: تهران، 1368)؛ اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید (1366) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
شَفیعی کدکنی، محمدرضا (کدکن ۱۳۱۸ش - )
(تخلّص: م. سرشک) شاعر و محقق ایرانی. در حوزۀ علمیۀ مشهد ادبیات عرب و علوم دینی آموخت و در دانشکدههای ادبیات مشهد و تهران، ادبیات فارسی خواند و دانشنامۀ دکتری گرفت و در دانشگاه تهران، از ۱۳۴۸ شبه تدریس پرداخت. از او پژوهشها و تصحیحهای ادبیِ گسترده و پراهمیتی در زمینۀ ادب فارسی و فرهنگ ایرانی نشر یافته است: صور خیال در شعر فارسی (۱۳۵۰)، موسیقی شعر (۱۳۵۸ با ویرایش گسترشیافته: تهران، ۱۳۶۸ش)، اسرارالتوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید (۱۳۶۶) مجموعه آثار منظوم عطار: الهینامه، مصیبتنامه، منطقالطیر، اسرارنامه، مختارنامه، مجموعۀ چند جلدی «پیران خراسان»: بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی، ابوسعید ابیالخیر، خواجه عبدالله انصاری و شیخ جام؛ و نیز تازیانههاي سلوک و در اقلیم روشنایی درباره سنائی و مفلس کیمیافروش درباره انوری، ازجملۀ آنهاست. شفیعی کدکنی از دورۀ جوانی، با توجه به شیوۀ هندی، شعرگویی را آغاز کرد. اما بسیار زود به صفِ نسل دوم شاعران نیمایی درآمد و با در کوچهباغهای نشابور (۱۳۵۰) به تثبیت و شهرت رسید. شعرهای او آمیزهای از نوگرایی و سنتاندیشی است و مسائل اجتماعی و فرهنگی در آنها برجستگیِ خاصی مییابد. بخش عمدهای از شعرهای او در دو مجموعۀ تفصیلی آینهای برای صداها (تهران، ۱۳۷۶ش) و هزارۀ دوم آهوی کوهی (تهران، ۱۳۷۶) گرد آمده است. او سالهایی چند از زندگیاش را به خاطر فرصتهای مطالعاتی یا تدریس در فرنگ سپری کرده است و بهویژه، از دهۀ ۱۳۶۰ به بعد، در مقام یکی از مهمترین ادیبان روزگارش شناخته شده است. از وی ترجمههایی نیز از برخی متنهای قدیم عربی و شعر معاصر عربی دردست است.