منطقه حفاظت شده خیبوس و انجیل سی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:2042186711.jpg|بندانگشتی|منظرهای از منطقۀ حفاظتشدۀ خیبوس و انجیلسی]] | |||
[[پرونده:2042186711- 2.jpg|بندانگشتی|نمای یکی از درختان کهنسال منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی]] | |||
منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی (protected area of Khibus and Anjilsi) | منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی (protected area of Khibus and Anjilsi) | ||
زیستگاه طبیعی با گونههای گوناگون جانوری و گیاهی در میان جنگلهای هیرکانی، در شمال شرقی شهرستان سوادکوه | زیستگاه طبیعی با گونههای گوناگون جانوری و گیاهی در میان جنگلهای هیرکانی، در شمال شرقی [[سوادکوه شمالی، شهرستان|شهرستان سوادکوه شمالی]]، به مساحت 3,471هکتار. عمدۀ این منطقۀ جنگلی در بخش نارنجستان سوادکوه شمالی و نواحی کوچکی از آن در بخش [[زیراب، شهر|زیراب]] شهرستان سوادکوه و بخش کلیجانرستاق [[ساری، شهرستان|شهرستان ساری]] قرار دارد. دسترسی به آن از طریق جادۀ سوادکوه - قائمشهر امکانپذیر است. منطقهای کوهستانی با پوشش جنگلی انبوه و نیمهانبوه است. در بخشهای شمالی متشکل از تپهماهورها با شیب ملایم و در نواحی جنوبی به دامنههای پرشیبِ پوشیده از درختان جنگلی میرسد. به خاطر شیب زیاد بخشهای جنوبی، رفتوآمد در آن سخت و یا ناممکن است؛ به همین خاطر نیمۀ جنوبی این منطقه دستنخوردهتر و بکرتر مانده است. این جنگلها در اواخر سال 1378ش در فهرست مناطق تحت حفاظت سازمان محیط زیست ایران قرار گرفته است. این منطقه در دامنهٔ ارتفاعی ۲۵۰ تا ۹۳۰متر، دما و بارندگی متوسط سالیانۀ ۱۶ درجهٔ سانتیگراد و ۸۰۰ میلیمتر، و دارای اقلیم معتدل مرطوب است. رود آتیجون با جریان عمومی شرقی - غربی در میانۀ این منطقه جریان دارد و در غرب به رودخانۀ تالار میریزد. دسترسی آسان به منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی در غرب و از محل روستاهای [[برنجستانک]] و [[اندارگلی]] صورت میگیرد. | ||
'''پوشش گیاهی''' | '''پوشش گیاهی''' | ||
پوشش گیاهی منطقه را | پوشش گیاهی منطقه را [[شمشاد]]، نمدار، شیردار، اُوجا، راش، سفید پلت، مَمرز، اوری، زبانگنجشک، خرمندی، [[توسکای ییلاقی]]، [[انجیلی]]، بلندمازو و دیگر گونههای درختچهای، علفی و بوتهای مانند کولهخاص، سیاهتلو و [[تمشک]] تشکیل میدهد. | ||
'''گونههای جانوری''' | '''گونههای جانوری''' | ||
از جانوران آن به انواع پستانداران بزرگ جثه، مانند مِرال، خرس قهوهای، شوکا، تَشی، بز وحشی و شغال و از انواع کوچکتر به گربۀ وحشی، سمور سنگی، سنجابک درختی و خفاش میتوان اشاره کرد. این منطقه زیستگاه خوبی برای پلنگ ایرانی است. پرندگان منطقه نیز از تنوع گونهای فراوان برخوردارند و از آن شمار انواع شکاری، | از جانوران آن به انواع پستانداران بزرگ جثه، مانند مِرال، خرس قهوهای، شوکا، تَشی، [[بز وحشی]] و شغال و از انواع کوچکتر به گربۀ وحشی، سمور سنگی، سنجابک درختی و خفاش میتوان اشاره کرد. این منطقه زیستگاه خوبی برای پلنگ ایرانی است. پرندگان منطقه نیز از تنوع گونهای فراوان برخوردارند و از آن شمار انواع شکاری، [[توکا]]، [[دارکوب]] و [[جغد]] است. | ||
---- | |||
[[رده:جغرافیای ایران]] | |||
[[رده:مازندران]] | |||
[[رده:زیست شناسی]] | |||
[[رده:بوم شناسی و محیط زیست]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۲۲
منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی (protected area of Khibus and Anjilsi)
زیستگاه طبیعی با گونههای گوناگون جانوری و گیاهی در میان جنگلهای هیرکانی، در شمال شرقی شهرستان سوادکوه شمالی، به مساحت 3,471هکتار. عمدۀ این منطقۀ جنگلی در بخش نارنجستان سوادکوه شمالی و نواحی کوچکی از آن در بخش زیراب شهرستان سوادکوه و بخش کلیجانرستاق شهرستان ساری قرار دارد. دسترسی به آن از طریق جادۀ سوادکوه - قائمشهر امکانپذیر است. منطقهای کوهستانی با پوشش جنگلی انبوه و نیمهانبوه است. در بخشهای شمالی متشکل از تپهماهورها با شیب ملایم و در نواحی جنوبی به دامنههای پرشیبِ پوشیده از درختان جنگلی میرسد. به خاطر شیب زیاد بخشهای جنوبی، رفتوآمد در آن سخت و یا ناممکن است؛ به همین خاطر نیمۀ جنوبی این منطقه دستنخوردهتر و بکرتر مانده است. این جنگلها در اواخر سال 1378ش در فهرست مناطق تحت حفاظت سازمان محیط زیست ایران قرار گرفته است. این منطقه در دامنهٔ ارتفاعی ۲۵۰ تا ۹۳۰متر، دما و بارندگی متوسط سالیانۀ ۱۶ درجهٔ سانتیگراد و ۸۰۰ میلیمتر، و دارای اقلیم معتدل مرطوب است. رود آتیجون با جریان عمومی شرقی - غربی در میانۀ این منطقه جریان دارد و در غرب به رودخانۀ تالار میریزد. دسترسی آسان به منطقهٔ حفاظتشدهٔ خیبوس و انجیلسی در غرب و از محل روستاهای برنجستانک و اندارگلی صورت میگیرد.
پوشش گیاهی
پوشش گیاهی منطقه را شمشاد، نمدار، شیردار، اُوجا، راش، سفید پلت، مَمرز، اوری، زبانگنجشک، خرمندی، توسکای ییلاقی، انجیلی، بلندمازو و دیگر گونههای درختچهای، علفی و بوتهای مانند کولهخاص، سیاهتلو و تمشک تشکیل میدهد.
گونههای جانوری
از جانوران آن به انواع پستانداران بزرگ جثه، مانند مِرال، خرس قهوهای، شوکا، تَشی، بز وحشی و شغال و از انواع کوچکتر به گربۀ وحشی، سمور سنگی، سنجابک درختی و خفاش میتوان اشاره کرد. این منطقه زیستگاه خوبی برای پلنگ ایرانی است. پرندگان منطقه نیز از تنوع گونهای فراوان برخوردارند و از آن شمار انواع شکاری، توکا، دارکوب و جغد است.