میشل، هارتموت: تفاوت میان نسخه‌ها

Hartmut Michel
هارتموت میشل; Hartmut Michel
زادروز	لودویگسبورگ ۱۹۴۸م;
ملیت	آلمانی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیل در دانشگاه های واربورگ و مونیخ
شغل و تخصص اصلی	متخصص بیوشیمی
سمت	رییس موسسه بیوفیزیک ماکس پلانک
آثار	تبلور پروتیین های غشایی
گروه مقاله	شیمی و بیوشیمی
جوایز و افتخارات	جایزه نوبل شیمی (۱۹۸۸)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۱۸

میشِل، هارْتْموت (۱۹۴۸م - )(Michel, Hartmut)

متخصص آلمانی بیوشیمی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۸۸ را، با روبرت هوبر^[۱] و یوهان دیزن‌هوفر^[۲]، به‌سبب تعیین ساختار مولکولی^[۳] مراکز واکنش فتوسنتزی^[۴] به‌دست آورد. میشل پروتئین غشای مرکز واکنش باکتری Rhodo pseudonas را متبلور کرد و هوبر این پروتئین را با تکنیک بلورشناسی با اشعۀ ایکس^[۵] آنالیز کرد تا ساختار کلی پروتئین را به‌دست آورد. فتوسنتز در مراکز واکنش^[۶] حفره‌های غشایی^[۷] رخ می‌دهد. مشیل دریافت پروتئین‌های پیوندی غشاء در مراکز واکنش کلید اصلی فتوسنتزند. او این پروتئین^[۸] را، که به‌صورت جزئی در آب حل می‌شد، با مولکولی متبلور کرد که یک انتهای آن هیدروفیلیک (آب دوست)^[۹] و انتهای دیگر آن هیدروفوبیک (آب‌گریز)^[۱۰] بود. بخش آب‌گریزِ غشاهای پروتئینی پیوندی تشکیل نمی‌داد، در حالی‌که بخش آب‌دوست برای پیوند با مولکول‌های آب آزاد بود و این پروتئین در آب حل می‌شد. مشیل در لودویگسبورگِ^[۱۱] آلمان غربی زاده شد و در دانشگاه‌های واربورگ^[۱۲] و مونیخ درس خواند. در مؤسسۀ بیوشیمی ماکس پلانک^[۱۳] کار می‌کرد و در ۱۹۸۷، رئیس مؤسسۀ بیوفیزیک ماکس پلانک^[۱۴] شد. یافته‌هایش را در کتاب تبلور پروتئین‌های غشایی^[۱۵] آورده است.

↑ Robert huber
↑ Johan Deisenhofer
↑ molecular structure
↑ photosynthetic reaction
↑ x-ray crystallograohy
↑ reaction centers
↑ membrane vesickes
↑ protein
↑ hydrophyllic
↑ hydrophobic
↑ Ludwigsburg
↑ Warburg
↑ Max Planck Institute of Biochemistry
↑ Max Planck Institute of Biophysics
↑ Crystallization of Membrane Proteins

[1] Robert huber

[2] Johan Deisenhofer

[3] ular structure

[4] tosynthetic reaction

[5] x-ray crystallograohy

[6] reaction centers

[7] rane vesickes

[8] rotein

[9] ydrophyllic

[10] ydrophobic

[11] Ludwigsburg

[12] Warburg

[13] Max Planck Institute of Biochemistry

[14] Max Planck Institute of Biophysics

[15] Crystallization of Membrane Proteins

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+{{جعبه زندگینامه
-میشِل، هارْتْموت (۱۹۴۸)(Michel, Hartmut)<br/> [[File:38599200.jpg|thumb|ميشِل، هارْتْموت]] {{جعبه زندگینامه
 |عنوان = هارتموت میشل
 |نام =Hartmut Michel
@@ خط ۲۷: / خط ۲۶: @@
 |پست تخصصی =
 |باشگاه =
-}}متخصص آلمانی بیوشیمی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۸۸ را، با روبرت هوبر<ref>Robert huber </ref> و یوهان دیزن‌هوفر<ref>Johan Deisenhofer </ref>، به‌سبب تعیین ساختار مولکولی<ref>molecular structure</ref>&nbsp;مراکز واکنش فتوسنتزی<ref>photosynthetic reaction </ref> به‌دست آورد. میشل پروتئین غشای مرکز واکنش باکتری Rhodo pseudonas را متبلور کرد و هوبر این پروتئین را با تکنیک بلورشناسی با اشعۀ ایکس<ref>x-ray crystallograohy </ref> آنالیز کرد تا ساختار کلی پروتئین را به‌دست آورد. فتوسنتز در مراکز واکنش<ref>reaction centers </ref> حفره‌های غشایی<ref>membrane vesickes </ref> رخ می‌دهد. مشیل دریافت پروتئین‌های پیوندی غشاء در مراکز واکنش کلید اصلی فتوسنتزند. او این پروتئین<ref>protein </ref> را، که به‌صورت جزئی در آب حل می‌شد، با مولکولی متبلور کرد که یک انتهای آن هیدروفیلیک (آب دوست)<ref>hydrophyllic </ref> و انتهای دیگر آن هیدروفوبیک (آب‌گریز)<ref>hydrophobic</ref> بود. بخش آب‌گریزِ غشاهای پروتئینی پیوندی تشکیل نمی‌داد، در حالی‌که بخش آب‌دوست برای پیوند با مولکول‌های آب آزاد بود و این پروتئین در آب حل می‌شد. مشیل در لودویگسبورگِ<ref>Ludwigsburg </ref> آلمان غربی زاده شد و در دانشگاه‌های واربورگ<ref>Warburg </ref> و مونیخ درس خواند. در مؤسسۀ بیوشیمی ماکس پلانک<ref>Max Planck Institute of Biochemistry </ref> کار می‌کرد و در ۱۹۸۷، رئیس مؤسسۀ بیوفیزیک ماکس پلانک<ref>Max Planck Institute of Biophysics</ref>&nbsp;شد. یافته‌هایش را در کتاب ''تبلور پروتئین‌های غشایی''<ref>''Crystallization of Membrane Proteins''</ref> آورده است.
+}}[[File:38599200.jpg|thumb|ميشِل، هارْتْموت]]
+میشِل، هارْتْموت (۱۹۴۸م - )(Michel, Hartmut)<br />
+متخصص آلمانی بیوشیمی. جایزه نوبل شیمی ۱۹۸۸ را، با روبرت هوبر<ref>Robert huber </ref> و یوهان دیزن‌هوفر<ref>Johan Deisenhofer </ref>، به‌سبب تعیین ساختار مولکولی<ref>molecular structure</ref>&nbsp;مراکز واکنش فتوسنتزی<ref>photosynthetic reaction </ref> به‌دست آورد. میشل پروتئین غشای مرکز واکنش باکتری Rhodo pseudonas را متبلور کرد و هوبر این پروتئین را با تکنیک بلورشناسی با اشعۀ ایکس<ref>x-ray crystallograohy </ref> آنالیز کرد تا ساختار کلی پروتئین را به‌دست آورد. فتوسنتز در مراکز واکنش<ref>reaction centers </ref> حفره‌های غشایی<ref>membrane vesickes </ref> رخ می‌دهد. مشیل دریافت پروتئین‌های پیوندی غشاء در مراکز واکنش کلید اصلی فتوسنتزند. او این پروتئین<ref>protein </ref> را، که به‌صورت جزئی در آب حل می‌شد، با مولکولی متبلور کرد که یک انتهای آن هیدروفیلیک (آب دوست)<ref>hydrophyllic </ref> و انتهای دیگر آن هیدروفوبیک (آب‌گریز)<ref>hydrophobic</ref> بود. بخش آب‌گریزِ غشاهای پروتئینی پیوندی تشکیل نمی‌داد، در حالی‌که بخش آب‌دوست برای پیوند با مولکول‌های آب آزاد بود و این پروتئین در آب حل می‌شد. مشیل در لودویگسبورگِ<ref>Ludwigsburg </ref> آلمان غربی زاده شد و در دانشگاه‌های واربورگ<ref>Warburg </ref> و مونیخ درس خواند. در مؤسسۀ بیوشیمی ماکس پلانک<ref>Max Planck Institute of Biochemistry </ref> کار می‌کرد و در ۱۹۸۷، رئیس مؤسسۀ بیوفیزیک ماکس پلانک<ref>Max Planck Institute of Biophysics</ref> شد. یافته‌هایش را در کتاب ''تبلور پروتئین‌های غشایی''<ref>''Crystallization of Membrane Proteins''</ref> آورده است.
 &nbsp;