رمنت: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو: جعبه اطلاعات شهر ایران|نام فارسی=|نام لاتین=Ramnet|نام قدیمی=افرا انون|نام دیگر=رامنت|استان=مازندران|شهرستان=بابل|بخش=مرکزی|موقعیت=فاصله 4کیلومتری شرق شمالی شهر بابل|جمعیت=2,265نفر (1395ش)|نوع اقلیم=|ارتفاع از سطح دریا=10متر پایینتر|تولیدات و صنایع مهم=برنج، مرکبات، انجیر و صیفیجات|برخی بناهای مهم=تپه پایین دینکِتی، تپه دینسَر پایینرمنت|شهر ها و آبادی های مهم=|دهستان=فیضیه}} | |||
رمنت (Ramnet) | رمنت (Ramnet) | ||
(یا: رامنت؛ نام قدیم: افرا انون) روستایی در دهستان فیضیه، بخش مرکزیِ شهرستان | (یا: رامنت؛ نام قدیم: افرا انون) روستایی در دهستان فیضیه، بخش مرکزیِ [[بابل، شهرستان|شهرستان بابل]]، استان [[مازندران]]. در فاصلۀ 4کیلومتری شرق شمالی [[بابل، شهر|شهر بابل]]، 30کیلومتری غرب [[ساری، شهر|شهر ساری]]، 16کیلومتری جنوب [[خزر، دریای|دریای خزر]]، 150کیلومتری شمال شرقی تهران، و در ارتفاع 10متری پایینتر از سطح دریا قرار دارد. در دشتهای شرقی بابل و در مسیر جادۀ بابل - [[کیاکلا]] واقع شده است. رمنت به گواه چند اثر تاریخی و اسناد مکتوب و شفاهی روستایی قدیمی است. نام قدیم رمنت، افرا اِنّون بوده که افرا نام درخت و اِنّون تلفظ محلی آببندان است. اراضی آن در شمال به روستاهای لنگور بالا و بالابیشهسر، در غرب شمالی و جنوبی به ترتیب به روستاهای [[آغوزبن (بابل)|آغوزبن]] و محمودآباد، در غرب به محلات شمال شرقی شهر بابل، در جنوب به سلطانمحمدطاهر و منصورکنده، و در شرق به سلیمانکلا و موزیگله محدود شده است. رمنت 800هکتار زمین کشاورزی، چهار آببندان (با مجموع 320هکتار مساحت)، دفتر پيشخوان خدمات دولت، کتابخانۀ عمومی، خانۀ بهداشت، مجتمع ورزشی، چند خواروبارفروشی و نانوایی، 6 مسجد و تکیه، سقانفار و زیارتگاههایی به نامهای بیبی ساره خانم، سیدخدیجه، گالهسر تکیه، پیرتکیه و درویش عابدین دارد. آببندانهای روستا علاوه بر آبیاری زمینهای کشاورزی، برای پرورش ماهی نیز بهرهبرداری میشوند. رمنت از چند محلۀ پیوسته به هم تشکیل شده است. | ||
در سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت رمنت 2,265نفر بوده است. شغل مردم این روستا [[کشاورزی]]، باغداری و ماهیگیری، و محصولات آنها [[برنج]]، [[مرکبات]]، [[انجیر]] و صیفیجات است. مردم رمنت به زبان [[طبری]] (گویش بابلی) سخن میگویند. | |||
'''آثار تاریخی ثبت شده''' | |||
* تپۀ پایین دینکِتی مربوط به هزارۀ یکم پیش از میلاد تا دورۀ اسلامی (تاریخ ثبت ملی: 13۵۶ش) | |||
*تپۀ دینسَر پایینرمنت مربوط به دورۀ پیش از تاریخ تا دورۀ اسلامی (1382ش) | |||
*سقانفار که در 129۵ق ساخته شده (138۶ش) | |||
*حسینیه/ تکیۀ رمنت مربوط به دورۀ قاجار (138۶ش) | |||
---- | |||
[[رده:جغرافیای ایران]] | |||
[[رده:مازندران]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۵۶
| رمنت | |
|---|---|
| استان | مازندران |
| شهرستان | بابل |
| بخش | مرکزی |
| دهستان | فیضیه |
| نام دیگر | رامنت |
| جمعیت | 2,265نفر (1395ش) |
| موقعیت | فاصله 4کیلومتری شرق شمالی شهر بابل |
| ارتفاع از سطح دریا | 10متر پایینتر |
| تولیدات و صنایع مهم | برنج، مرکبات، انجیر و صیفیجات |
| برخی بناهای مهم | تپه پایین دینکِتی، تپه دینسَر پایینرمنت |
| نام لاتین | Ramnet |
رمنت (Ramnet)
(یا: رامنت؛ نام قدیم: افرا انون) روستایی در دهستان فیضیه، بخش مرکزیِ شهرستان بابل، استان مازندران. در فاصلۀ 4کیلومتری شرق شمالی شهر بابل، 30کیلومتری غرب شهر ساری، 16کیلومتری جنوب دریای خزر، 150کیلومتری شمال شرقی تهران، و در ارتفاع 10متری پایینتر از سطح دریا قرار دارد. در دشتهای شرقی بابل و در مسیر جادۀ بابل - کیاکلا واقع شده است. رمنت به گواه چند اثر تاریخی و اسناد مکتوب و شفاهی روستایی قدیمی است. نام قدیم رمنت، افرا اِنّون بوده که افرا نام درخت و اِنّون تلفظ محلی آببندان است. اراضی آن در شمال به روستاهای لنگور بالا و بالابیشهسر، در غرب شمالی و جنوبی به ترتیب به روستاهای آغوزبن و محمودآباد، در غرب به محلات شمال شرقی شهر بابل، در جنوب به سلطانمحمدطاهر و منصورکنده، و در شرق به سلیمانکلا و موزیگله محدود شده است. رمنت 800هکتار زمین کشاورزی، چهار آببندان (با مجموع 320هکتار مساحت)، دفتر پيشخوان خدمات دولت، کتابخانۀ عمومی، خانۀ بهداشت، مجتمع ورزشی، چند خواروبارفروشی و نانوایی، 6 مسجد و تکیه، سقانفار و زیارتگاههایی به نامهای بیبی ساره خانم، سیدخدیجه، گالهسر تکیه، پیرتکیه و درویش عابدین دارد. آببندانهای روستا علاوه بر آبیاری زمینهای کشاورزی، برای پرورش ماهی نیز بهرهبرداری میشوند. رمنت از چند محلۀ پیوسته به هم تشکیل شده است.
در سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت رمنت 2,265نفر بوده است. شغل مردم این روستا کشاورزی، باغداری و ماهیگیری، و محصولات آنها برنج، مرکبات، انجیر و صیفیجات است. مردم رمنت به زبان طبری (گویش بابلی) سخن میگویند.
آثار تاریخی ثبت شده
- تپۀ پایین دینکِتی مربوط به هزارۀ یکم پیش از میلاد تا دورۀ اسلامی (تاریخ ثبت ملی: 13۵۶ش)
- تپۀ دینسَر پایینرمنت مربوط به دورۀ پیش از تاریخ تا دورۀ اسلامی (1382ش)
- سقانفار که در 129۵ق ساخته شده (138۶ش)
- حسینیه/ تکیۀ رمنت مربوط به دورۀ قاجار (138۶ش)