لومباردو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
لومباردو (Lombardo) | |||
خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی لومباردی<ref>Lombardy</ref> در شمال ایتالیا. در قرن‌های ۱۵ و | خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی [[لومباردی]]<ref>Lombardy</ref> در شمال [[ایتالیا]]. در قرن‌های ۱۵ و ۱۶م در [[ونیز]] فعالیت می‌کردند. نام خانوادگی اصلی آن‌ها احتمالاً سولاری<ref>Solari | ||
</ref> بوده است. مارتینو<ref>Martino | </ref> بوده است. مارتینو<ref>Martino | ||
</ref>ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او | </ref>ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او پیترو<ref>Pietro </ref> (ح ۱۴۳۵ ـ۱۵۱۵م) از مهم‌ترین مجسمه‌سازان ونیز در قرن ۱۵م شد. هرچند کار او، همچون عمدۀ هنر ونیز در آن عصر، مبتنی‌بر الگوهای کهن و کاملاً محافظه‌کارانه بود، راه را برای مجسمه‌سازی [[رنسانس]]<ref>Renaissance </ref> ونیزی در قرن ۱۶م هموار ساخت. در مقام معمار، ناظر ساخت کاخ دوجه<ref>Doge’s Palace </ref> (دوک ونیز) پس از ۱۴۹۸م بود و طراحی کاخ وندرامین<ref>Vendramin </ref> در [[کانال بزرگ]]<ref>Grand Canal </ref> (ح ۱۵۰۰ـ ح۱۵۰۹م) نیز منسوب به اوست. پسرانش تولّیو<ref>Tullio </ref> (ح ۱۴۶۰ ـ۱۵۳۲م) و آنتونیو<ref>Antonio </ref> (ح ۱۴۵۸ ـ ح۱۵۱۶م) پس از ۱۵۰۰ کارگاه مجسمه‌سازی خانواده را اداره می‌کردند. از آثار تولیو، سردیس جنگاوری است که تأثیرپذیری او را از سبک واقع‌گرایانۀ مجسمه‌سازی رم باستان نشان می‌دهد. سه پسر آنتونیو به نام‌های اورلیو<ref>Aurelio </ref> (۱۵۰۱ـ۱۵۶۳م)، جیرولامو<ref>Girolamo </ref> (ح ۱۵۰۴ـ ح۱۵۹۰م) و لودوویکو<ref>Lodovico</ref> (ح ۱۵۰۷ـ۱۵۷۵م) نیز مجسمه‌ساز بودند. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۶
لومباردو (Lombardo)
خانواده‌ای مجسمه‌ساز و معمار از اهالی لومباردی[۱] در شمال ایتالیا. در قرن‌های ۱۵ و ۱۶م در ونیز فعالیت می‌کردند. نام خانوادگی اصلی آن‌ها احتمالاً سولاری[۲] بوده است. مارتینو[۳]ی معمار اولین عضو خانواده بود که در ونیز اقامت گزید. پسر او پیترو[۴] (ح ۱۴۳۵ ـ۱۵۱۵م) از مهم‌ترین مجسمه‌سازان ونیز در قرن ۱۵م شد. هرچند کار او، همچون عمدۀ هنر ونیز در آن عصر، مبتنی‌بر الگوهای کهن و کاملاً محافظه‌کارانه بود، راه را برای مجسمه‌سازی رنسانس[۵] ونیزی در قرن ۱۶م هموار ساخت. در مقام معمار، ناظر ساخت کاخ دوجه[۶] (دوک ونیز) پس از ۱۴۹۸م بود و طراحی کاخ وندرامین[۷] در کانال بزرگ[۸] (ح ۱۵۰۰ـ ح۱۵۰۹م) نیز منسوب به اوست. پسرانش تولّیو[۹] (ح ۱۴۶۰ ـ۱۵۳۲م) و آنتونیو[۱۰] (ح ۱۴۵۸ ـ ح۱۵۱۶م) پس از ۱۵۰۰ کارگاه مجسمه‌سازی خانواده را اداره می‌کردند. از آثار تولیو، سردیس جنگاوری است که تأثیرپذیری او را از سبک واقع‌گرایانۀ مجسمه‌سازی رم باستان نشان می‌دهد. سه پسر آنتونیو به نام‌های اورلیو[۱۱] (۱۵۰۱ـ۱۵۶۳م)، جیرولامو[۱۲] (ح ۱۵۰۴ـ ح۱۵۹۰م) و لودوویکو[۱۳] (ح ۱۵۰۷ـ۱۵۷۵م) نیز مجسمه‌ساز بودند.