بنونیست، امیل (حلب ۱۹۰۲ـ پاریس ۱۹۷۶): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | |||
|عنوان =امیل بنونیست | |||
|نام =Émile Benveniste | |||
|نام دیگر= | |||
|نام اصلی= | |||
|نام مستعار= | |||
|لقب= | |||
|زادروز=حلب ۱۹۰۲م | |||
|تاریخ مرگ=پاریس ۱۹۷۶م | |||
|دوره زندگی= | |||
|ملیت=فرانسوی | |||
|محل زندگی= | |||
|تحصیلات و محل تحصیل=دکتری زبانشناسی تطبیقی- دانشگاه پاریس | |||
| شغل و تخصص اصلی =خاورشناس، ایران‌شناس و زبان‌شناس | |||
|شغل و تخصص های دیگر= | |||
|سبک = | |||
|مکتب = | |||
|سمت = | |||
|جوایز و افتخارات =دکترای افتخاری از دانشگاه تهران (1954م) | |||
|آثار =طرح دستور زبان سغدی (۱۹۲۹)؛ دین ایرانی بر پایۀ متن‌های کهن یونانی (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش)؛مغ‌ها در ایران قدیم (۱۹۳۸)؛ متون سغدی (۱۹۴۰)؛ القاب و اسامی خاص در زبان‌های ایرانی باستان (۱۹۶۶)؛ اسم فاعل‌ها و اسم مصدرها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی (۱۹۶۲)؛ مسائل زبانشناسی عمومی (پاریس، ۱۹۶۶) | |||
|خویشاوندان سرشناس = | |||
|گروه مقاله =زبانشناسی و ترجمه | |||
|دوره = | |||
|فعالیت های مهم = | |||
|رشته = | |||
|پست تخصصی = | |||
|باشگاه = | |||
}}بَنوِنیست، اِمیل (حلب ۱۹۰۲ - پاریس ۱۹۷۶) (Benveniste, Emile) | |||
خاورشناس، ایران‌شناس و زبان‌شناس فرانسوی. در دانشگاه پاریس درس خواند. از شاگردان [[آنتوان میه|آنتوان مِیِه]] بود. در ۱۹۲۰ به عضویت انجمن زبان‌شناسان پاریس در‌آمد. در ۱۹۲۷، میه کرسی استادی خود را به او سپرد. در ۱۹۳۱، کتاب استادش را با عنوان ''دستو زبان فارسی باستان'' ویرایش و با افزوده‌هایی چاپ کرد. در ۱۹۳۵، با نوشتن دو رسالۀ ''مبانی تکوین نام‌ها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی'' (چاپ ۱۹۳۵) و ''مصدرهای اوستایی'' (چاپ ۱۹۳۵) دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۳۷، استاد رسمی دستور زبان تطبیقی در [[کولژ دو فرانس]] شد. در ۱۹۶۲، به عضویت فرهنگستان کتیبه‌ها و ادبیات در‌آمد. در ۱۹۶۳، با [[ژیلبر لازار]] و [[لویی ماسینیون|لوئی ماسینیون]]، بنیاد مطالعات ایرانی را در [[دانشگاه سوربون]] دایر کرد و خود ریاست آن را به‌عهده گرفت. | |||
بنونیست در ۱۹۵۴، [[دانشگاه تهران]] به او دکترای افتخاری داد. از درخشان‌ترین چهره‌های علمی زبانشناسی تاریخی و دستور مقایسه‌ای زبان‌های هند‌و‌اروپایی و زبانشناسی عمومی بود. | |||
'''برخی دیگر از آثار''' | |||
* ''طرح دستور زبان سغدی'' (۱۹۲۹) | |||
* ''دین ایرانی بر پایۀ متن‌های کهن یونانی'' (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش) | |||
* ''مغ‌ها در ایران قدیم'' (۱۹۳۸) | |||
* ''متون سغدی'' (۱۹۴۰) | |||
* ''القاب و اسامی خاص در زبان‌های ایرانی باستان'' (۱۹۶۶) | |||
* ''اسم فاعل‌ها و اسم مصدرها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی'' (۱۹۶۲) | |||
* ''مسائل زبانشناسی عمومی'' (پاریس، ۱۹۶۶)<br /><!--12346800--> | |||
[[Category:خاورشناسی]] [[Category:(خاورشناسی)ایران]] [[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان ها و گویش های ایران فرهنگی]] | [[Category:خاورشناسی]] [[Category:(خاورشناسی)ایران]] [[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان ها و گویش های ایران فرهنگی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۹
| امیل بنونیست Émile Benveniste | |
|---|---|
| زادروز |
حلب ۱۹۰۲م |
| درگذشت | پاریس ۱۹۷۶م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکتری زبانشناسی تطبیقی- دانشگاه پاریس |
| شغل و تخصص اصلی | خاورشناس، ایران‌شناس و زبان‌شناس |
| آثار | طرح دستور زبان سغدی (۱۹۲۹)؛ دین ایرانی بر پایۀ متن‌های کهن یونانی (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش)؛مغ‌ها در ایران قدیم (۱۹۳۸)؛ متون سغدی (۱۹۴۰)؛ القاب و اسامی خاص در زبان‌های ایرانی باستان (۱۹۶۶)؛ اسم فاعل‌ها و اسم مصدرها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی (۱۹۶۲)؛ مسائل زبانشناسی عمومی (پاریس، ۱۹۶۶) |
| گروه مقاله | زبانشناسی و ترجمه |
| جوایز و افتخارات | دکترای افتخاری از دانشگاه تهران (1954م) |
بَنوِنیست، اِمیل (حلب ۱۹۰۲ - پاریس ۱۹۷۶) (Benveniste, Emile)
خاورشناس، ایران‌شناس و زبان‌شناس فرانسوی. در دانشگاه پاریس درس خواند. از شاگردان آنتوان مِیِه بود. در ۱۹۲۰ به عضویت انجمن زبان‌شناسان پاریس در‌آمد. در ۱۹۲۷، میه کرسی استادی خود را به او سپرد. در ۱۹۳۱، کتاب استادش را با عنوان دستو زبان فارسی باستان ویرایش و با افزوده‌هایی چاپ کرد. در ۱۹۳۵، با نوشتن دو رسالۀ مبانی تکوین نام‌ها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی (چاپ ۱۹۳۵) و مصدرهای اوستایی (چاپ ۱۹۳۵) دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۹۳۷، استاد رسمی دستور زبان تطبیقی در کولژ دو فرانس شد. در ۱۹۶۲، به عضویت فرهنگستان کتیبه‌ها و ادبیات در‌آمد. در ۱۹۶۳، با ژیلبر لازار و لوئی ماسینیون، بنیاد مطالعات ایرانی را در دانشگاه سوربون دایر کرد و خود ریاست آن را به‌عهده گرفت.
بنونیست در ۱۹۵۴، دانشگاه تهران به او دکترای افتخاری داد. از درخشان‌ترین چهره‌های علمی زبانشناسی تاریخی و دستور مقایسه‌ای زبان‌های هند‌و‌اروپایی و زبانشناسی عمومی بود.
برخی دیگر از آثار
- طرح دستور زبان سغدی (۱۹۲۹)
- دین ایرانی بر پایۀ متن‌های کهن یونانی (۱۹۲۹، ترجمۀ فارسی: تبریز، ۱۳۵۰ش)
- مغ‌ها در ایران قدیم (۱۹۳۸)
- متون سغدی (۱۹۴۰)
- القاب و اسامی خاص در زبان‌های ایرانی باستان (۱۹۶۶)
- اسم فاعل‌ها و اسم مصدرها در زبان‌های هند‌و‌اروپایی (۱۹۶۲)
- مسائل زبانشناسی عمومی (پاریس، ۱۹۶۶)