اندرسون، ماریان: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ماریان اندرسون|نام=Marian Anderson|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز= | {{جعبه زندگینامه|عنوان=ماریان اندرسون|نام=Marian Anderson|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=پنسیلوانیا1902م|تاریخ مرگ=1993م|دوره زندگی=|ملیت=امریکایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خواننده|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | ||
اندرسون، ماریان (1902ـ1993) Anderson, Marian | اندرسون، ماریان (1902ـ1993) Anderson, Marian | ||
[[پرونده:ماریان اندرسون.jpg|بندانگشتی|ماریان اندرسون]] | |||
کنترآلتوی | کنترآلتوی امریکایی که صدای غنی او گسترۀ وسیعی داشت. در 1930 در اروپا گشت هنری داشت، اما در 1939 به خاطر سیاه‌پوست بودنش جلوی اجرای برنامۀ او را در کانستیتوشن هال [[واشینگتن (امریکا)|واشینگتن]] گرفتند. در 1955 به عنوان نخستین خوانندۀ سیاه‌پوستی که بر صحنۀ اپرای متروپولیتن ظاهر شده بود، در آن‌جا آواز خواند. در 1958 به عنوان یکی از نمایندگان موقت به عضویت سازمان ملل درآمد. او که بیشتر یک تک‌خوان و اجراکنندۀ رسیتال بود تا خوانندۀ اپرا با صدای زیبا و تحریردار و شخصیت خونگرم خود توانست شنوندگانی از سراسر جهان بیابد. او یکی از مهم‌ترین چهره‌های غیرسیاسی در جنبش حقوق شهروندی و مبارزه علیه نژادپرستی در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] بود. اندرسن در [[پنسیلوانیا]] به دنیا آمد و بزرگ شد. در شش‌سالگی به کر کلیسای باپتیستی محل‌شان پیوست و هنگامی که به نوجوانی رسید [[اوراتوریو]] می‌خواند و در اجرای آثار [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|باخ]] تخصص داشت. به خاطر رنگ پوستش اجازۀ ورود به مدرسۀ موسیقی [[فیلادلفیا]] را به او ندادند. بااین‌حال دوستان و هوادارانش پول کافی برای تحصیل او در [[نیویورک|نیویورک]] را جمع کردند. او در شهر نیویورک و اطراف آن رسیتال‌هایی برگزار کرد و با خواندن همراه ارکستر فیلارمونیک نیویورک برندۀ یک مسابقه شد. این امر می‌توانست پشتوانه‌ی جایگاه حرفه‌ای موفقی برای او باشد، اما تعصب نژادی مانعی جدی برای او محسوب می‌شد، هرچند گشت اروپایی او در تمامی‌کشورها، ازجمله [[شوروی|شوروی]]، با استقبالی پرشور مواجه شد. هنگامی‌که در اواسط دهۀ 1930 به نیویورک بازگشت، شهرتش تضمین‌شده بود. در پی منع شدنش از خواندن در کانستیتوشن هال توسط گروه دختران انقلاب امریکا، که صاحب آن ساختمان بودند، بانوی اول ایالات متحد یعنی [[روزولت، النور (۱۸۸۴ـ۱۹۶۲)|الینور روزولت]] ترتیبی داد تا در لینکلن مموریال واشینگتن، در برابر 75000 تماشاگر، بخواند. این یک واقعۀ تاریخی در کشمکش برابری حقوق در امریکا به حساب می‌آمد. اندرسن پس از [[جنگ جهانی دوم|جنگ جهانی دوم]] به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه داد و طی دهه‌ی 1950 گشت‌های هنری متعددی داشت، ازجمله گشت هنری آسیا. در 1955 با خواندن نقش اولریکای پیشگو در اپرای بالماسکه اثر [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]] در اپرای متروپولیتن نیویورک بار دیگر تاریخ‌ساز شد. کنسرت خداحافظی او در 1965 در کارنگی هال نیویورک برگزار شد. | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:کلاسیک جهان]] | [[رده:کلاسیک جهان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۸
| ماریان اندرسون Marian Anderson | |
|---|---|
| زادروز |
پنسیلوانیا1902م |
| درگذشت | 1993م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | خواننده |
| گروه مقاله | موسیقی |
اندرسون، ماریان (1902ـ1993) Anderson, Marian
کنترآلتوی امریکایی که صدای غنی او گسترۀ وسیعی داشت. در 1930 در اروپا گشت هنری داشت، اما در 1939 به خاطر سیاه‌پوست بودنش جلوی اجرای برنامۀ او را در کانستیتوشن هال واشینگتن گرفتند. در 1955 به عنوان نخستین خوانندۀ سیاه‌پوستی که بر صحنۀ اپرای متروپولیتن ظاهر شده بود، در آن‌جا آواز خواند. در 1958 به عنوان یکی از نمایندگان موقت به عضویت سازمان ملل درآمد. او که بیشتر یک تک‌خوان و اجراکنندۀ رسیتال بود تا خوانندۀ اپرا با صدای زیبا و تحریردار و شخصیت خونگرم خود توانست شنوندگانی از سراسر جهان بیابد. او یکی از مهم‌ترین چهره‌های غیرسیاسی در جنبش حقوق شهروندی و مبارزه علیه نژادپرستی در امریکا بود. اندرسن در پنسیلوانیا به دنیا آمد و بزرگ شد. در شش‌سالگی به کر کلیسای باپتیستی محل‌شان پیوست و هنگامی که به نوجوانی رسید اوراتوریو می‌خواند و در اجرای آثار باخ تخصص داشت. به خاطر رنگ پوستش اجازۀ ورود به مدرسۀ موسیقی فیلادلفیا را به او ندادند. بااین‌حال دوستان و هوادارانش پول کافی برای تحصیل او در نیویورک را جمع کردند. او در شهر نیویورک و اطراف آن رسیتال‌هایی برگزار کرد و با خواندن همراه ارکستر فیلارمونیک نیویورک برندۀ یک مسابقه شد. این امر می‌توانست پشتوانه‌ی جایگاه حرفه‌ای موفقی برای او باشد، اما تعصب نژادی مانعی جدی برای او محسوب می‌شد، هرچند گشت اروپایی او در تمامی‌کشورها، ازجمله شوروی، با استقبالی پرشور مواجه شد. هنگامی‌که در اواسط دهۀ 1930 به نیویورک بازگشت، شهرتش تضمین‌شده بود. در پی منع شدنش از خواندن در کانستیتوشن هال توسط گروه دختران انقلاب امریکا، که صاحب آن ساختمان بودند، بانوی اول ایالات متحد یعنی الینور روزولت ترتیبی داد تا در لینکلن مموریال واشینگتن، در برابر 75000 تماشاگر، بخواند. این یک واقعۀ تاریخی در کشمکش برابری حقوق در امریکا به حساب می‌آمد. اندرسن پس از جنگ جهانی دوم به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه داد و طی دهه‌ی 1950 گشت‌های هنری متعددی داشت، ازجمله گشت هنری آسیا. در 1955 با خواندن نقش اولریکای پیشگو در اپرای بالماسکه اثر وردی در اپرای متروپولیتن نیویورک بار دیگر تاریخ‌ساز شد. کنسرت خداحافظی او در 1965 در کارنگی هال نیویورک برگزار شد.