آستوریاس، میگل آنخل (۱۸۹۹ـ ۱۹۷۴): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۶: خط ۶:
|نام مستعار=
|نام مستعار=
|لقب=
|لقب=
|زادروز=1899
|زادروز=1899م
|تاریخ مرگ=1974
|تاریخ مرگ=1974م
|دوره زندگی=
|دوره زندگی=
|ملیت=گواتمالایی
|ملیت=گواتمالایی
خط ۱۷: خط ۱۷:
|مکتب =
|مکتب =
|سمت =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =برنده‌ی نوبل ادبیات
|جوایز و افتخارات =نوبل ادبیات
|آثار =آقای رئیس جمهور
|آثار =آقای رئیس جمهور
|خویشاوندان سرشناس =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =ادبیات غرب
|گروه مقاله =ادبیات سایر کشورها
|دوره =
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|فعالیت های مهم =

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۵۳

میگل آنخل آستوریاس
Miguel Angel Asturias
زادروز 1899م
درگذشت 1974م
ملیت گواتمالایی
تحصیلات و محل تحصیل حقوق و قوم‌شناسی
شغل و تخصص اصلی نویسنده
شغل و تخصص های دیگر دیپلمات
آثار آقای رئیس جمهور
گروه مقاله ادبیات سایر کشورها
جوایز و افتخارات نوبل ادبیات
میگل آنخل آستوریاس

آسْتوریاس، میگِل آنخِل (۱۸۹۹ـ۱۹۷۴م)(Asturias, Miguel Angel)
نویسنده و دیپلمات گواتمالایی. در معرفی ادبیات امریکای لاتین به خوانندگان غربی نقش مهمی ایفا نمود و همچنین با آثار خود توجه عمومی را به اهمیت فرهنگ‌های بومی آمریکای لاتین جلب کرد. اشعار، افسانه‌های گواتمالایی، و رمان‌هایی چون آقای رئیس‌جمهور[۱] (۱۹۴۶م)، مردان ذرت[۲] (۱۹۴۹م)، و گردباد[۳](۱۹۵۰م) را به چاپ رساند و در آن‌ها از دیکتاتوری‌های امریکای لاتین و «امپریالیسم یانکی‌ها[۴]» انتقاد کرد. تکنیکی که وی در مهم‌ترین اثرش آقای رئیس جمهور از آن استفاده کرد، بعدها از سوی نویسندگان هم‌زبانش در جنبش رئالیسم جادویی بارها به کار گرفته شد. آستوریاس ابتدا حقوق خواند و سپس، پیش از بازگشت به گواتمالا در ۱۹۳۳م، در پاریس به مطالعۀ فرهنگ کهن امریکای مرکزی پرداخت. در ۱۹۴۲م به عضویت کنگرۀ گواتمالا[۵] برگزیده شد و در فاصلۀ ۱۹۴۶ و ۱۹۵۴م، در امریکای مرکزی و جنوبی در سِمَت‌های دیپلماتیک کار کرد و بعد از مدت کوتاهی تبعید شد. از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۰م نیز سفیر کشورش در فرانسه بود. لحن بی‌پروای او در انتقاد از سلطه‌جویان باعث شد بیشتر عمرش را در تبعید بگذراند. در سال‌های پایانی عمر، شرایط برای آستوریاس کمی تغییر کرد و علاوه بر کسب جایزه‌ی صلح لنین، در ۱۹۶۷م برندۀ جایزۀ نوبل[۶] ادبیات شد.
 


  1. El señor presidente/The President
  2. Men of Corn
  3. Strong Wind
  4. Yankee imperialism
  5. Guatemalan Congress
  6. Nobel Prize