تجویدی، علی (تهران ۱۲۹۸ـ۱۳۸۴ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|سمت = | |سمت = | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار =اثری در چهارگاه، آموزش موسیقی ایرانی (۳ جلد) | |آثار =مرا عاشقی شیدا، به یاد صبا؛ آتش کارون، آشفته‌حالی، کودکی، | ||
اثری در چهارگاه، آموزش موسیقی ایرانی (۳ جلد) | |||
|خویشاوندان سرشناس =هادی خان تجویدی (پدر) | |خویشاوندان سرشناس =هادی خان تجویدی (پدر) | ||
|گروه مقاله =موسیقی | |گروه مقاله =موسیقی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۸: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده: | [[پرونده:Tajvidi.jpg|بندانگشتی|علی تجویدی]] | ||
<p>نوازندۀ ویولن و سه‌تار، مؤلف، مدرس، و آهنگ‌ساز ایرانی. فرزند هادی‌خان | تجویدی، علی (تهران ۱۲۹۸ـ۱۳۸۴ش)<br> | ||
<p>نوازندۀ ویولن و سه‌تار، مؤلف، مدرس، و آهنگ‌ساز ایرانی. فرزند [[تجویدی، هادی (اصفهان ۱۲۷۲ـ۱۳۱۸ش)|هادی‌خان تجویدی]]، نقاش معروف رضاشاه، بود. موسیقی را با نواختن نی‌لبک به‌صورت خودآموز شروع کرد و مدتی کوتاه نزد ظهیرالدینی، ابراهیم سپهری و [[یاحقی، حسین (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۴۷ش)|حسین یاحقی]]، به آموختن فلوت و ویولن پرداخت. استاد اصلی او [[صبا، ابوالحسن (تهران ۱۲۸۲ـ۱۳۳۶ش)|ابوالحسن صبا]] بود که تجویدی نزد او دورۀ ردیف مجلسی را گذراند و به توصیۀ صبا از محضر حاج آقا [[ایرانی مجرد، محمد (تهران ۱۲۵۱ـ۱۳۵۰ش)|محمد ایرانی مجرد]]، و هنرمندان دیگری که در منزل او گردهم می‌آمدند، استفاده کرد. در ۱۳۲۸ از صبا اجازۀ تکنوازی در رادیو تهران را گرفت و از ۱۳۳۴ همراه او و [[محجوبی، مرتضی (تهران ۱۲۷۹ـ همان جا ۱۳۴۴ش)|مرتضی محجوبی]]، نوازندۀ پیانو، از اعضای ثابت ارکستر و برنامۀ ''گل‌ها'' شد. در همین حال، یک دورۀ کامل ضربی‌ها و تصنیف‌های قدیم را نزد حاج‌آقا محمد ایرانی آموخت و در کنار نوازندگی ویولن، نزد صبا و [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]] با نواختن سه‌تار نیز آشنا شد. از ۱۳۳۰ تا حدود ۱۳۸۰، که بیمار شد، در منزل خود و مناطق مختلف تهران تدریس می‌کرد و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. تجویدی طی سال‌های ۱۳۳۳ـ۱۳۵۸ در رادیو تهران، تک‌نواز ویولن، آهنگ‌ساز، رهبر ارکستر خود، و عضو شوراهای تخصصی موسیقی بود؛ گاه نیز به دعوت مراکز مختلف ازجمله هنرستان موسیقی ملی (دورۀ شبانه)، هنرکدۀ موسیقی ملی، و [[دانشگاه تهران]]، برای دانشجویان تدریس می‌کرد. شهرت تجویدی بیشتر به‌سبب ساختن قطعاتی در قالب آهنگ‌ترانه و شیوۀ آهنگ‌سازی او ملهم از [[مختاری ، رکن الدین (۱۲۶۶ اصفهان ـ۱۳۵۰ش)|رکن‌الدین مختاری]]، نوازندۀ ویولن و آهنگ‌ساز نوگرای بعد از مشروطیت، و به‌ویژه مرتضی محجوبی و حسین یاحقی است؛ و با ملودی‌های ساخته و پرداخته شده، متکی به ردیف استادانش، صبا و یاحقی، شناخته می‌شود. تجویدی، مدتی نیز نزد [[استوار، هوشنگ (تهران ۱۳۰۶-1394ش)|هوشنگ استوار]]، آهنگ‌ساز و استاد عالی هنرستان موسیقی، به فراگیری هارمونی و کنترپوان پرداخت؛ و از معدود آهنگ‌سازانی بود که قطعاتش را خود برای ارکستر بزرگ تنظیم می‌کرد و می‌نوشت. تکنیک ویولن‌نوازی او گلچین شخصی از تکنیک صبا و حالات کمانچه‌نوازی است و در سه‌تارنوازی نیز تحت تأثیر شیوۀ مضراب زدن احمد عبادی، و متمایل به استفاده از ویبراسیون‌های ویولن (ارتعاش دادن به صدا) روی سه‌تار است. از آثار بی‌کلام اوست: ''رقص پروانه''، ''یاد استاد''؛ شامل تکنوازی ویولن و سه‌تار، چندین پیش‌درآمد و رِنگ. برخی از آثار باکلام او نیز عبارت‌اند از ''مرا عاشقی شیدا''، ''به یاد صبا''؛ ''آتش کارون''، ''آشفته‌حالی''، ''کودکی''؛ دیدی که ''رسوا شد دلم''، ''سنگ خارا''؛ ''آزاده'' و ''صبرم عطاکن''؛ و ''چرخ گردون''. از آثار قلمی اوست: ''اثری در چهارگاه''، ''آموزش موسیقی ایرانی'' (۳ جلد) و چند مقاله.</p> | |||
<br><!--14084500--> | <br><!--14084500--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۵۰
| علی تجویدی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۹۸ش |
| درگذشت | ۱۳۸۴ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده ویولن و سه تار |
| شغل و تخصص های دیگر | مولف موسیقی، مدرس موسیقی، آهنگ ساز |
| سبک | موسیقی سنتی |
| آثار |
مرا عاشقی شیدا، به یاد صبا؛ آتش کارون، آشفته‌حالی، کودکی، اثری در چهارگاه، آموزش موسیقی ایرانی (۳ جلد) |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | هادی خان تجویدی (پدر) |
تجویدی، علی (تهران ۱۲۹۸ـ۱۳۸۴ش)
نوازندۀ ویولن و سه‌تار، مؤلف، مدرس، و آهنگ‌ساز ایرانی. فرزند هادی‌خان تجویدی، نقاش معروف رضاشاه، بود. موسیقی را با نواختن نی‌لبک به‌صورت خودآموز شروع کرد و مدتی کوتاه نزد ظهیرالدینی، ابراهیم سپهری و حسین یاحقی، به آموختن فلوت و ویولن پرداخت. استاد اصلی او ابوالحسن صبا بود که تجویدی نزد او دورۀ ردیف مجلسی را گذراند و به توصیۀ صبا از محضر حاج آقا محمد ایرانی مجرد، و هنرمندان دیگری که در منزل او گردهم می‌آمدند، استفاده کرد. در ۱۳۲۸ از صبا اجازۀ تکنوازی در رادیو تهران را گرفت و از ۱۳۳۴ همراه او و مرتضی محجوبی، نوازندۀ پیانو، از اعضای ثابت ارکستر و برنامۀ گل‌ها شد. در همین حال، یک دورۀ کامل ضربی‌ها و تصنیف‌های قدیم را نزد حاج‌آقا محمد ایرانی آموخت و در کنار نوازندگی ویولن، نزد صبا و احمد عبادی با نواختن سه‌تار نیز آشنا شد. از ۱۳۳۰ تا حدود ۱۳۸۰، که بیمار شد، در منزل خود و مناطق مختلف تهران تدریس می‌کرد و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. تجویدی طی سال‌های ۱۳۳۳ـ۱۳۵۸ در رادیو تهران، تک‌نواز ویولن، آهنگ‌ساز، رهبر ارکستر خود، و عضو شوراهای تخصصی موسیقی بود؛ گاه نیز به دعوت مراکز مختلف ازجمله هنرستان موسیقی ملی (دورۀ شبانه)، هنرکدۀ موسیقی ملی، و دانشگاه تهران، برای دانشجویان تدریس می‌کرد. شهرت تجویدی بیشتر به‌سبب ساختن قطعاتی در قالب آهنگ‌ترانه و شیوۀ آهنگ‌سازی او ملهم از رکن‌الدین مختاری، نوازندۀ ویولن و آهنگ‌ساز نوگرای بعد از مشروطیت، و به‌ویژه مرتضی محجوبی و حسین یاحقی است؛ و با ملودی‌های ساخته و پرداخته شده، متکی به ردیف استادانش، صبا و یاحقی، شناخته می‌شود. تجویدی، مدتی نیز نزد هوشنگ استوار، آهنگ‌ساز و استاد عالی هنرستان موسیقی، به فراگیری هارمونی و کنترپوان پرداخت؛ و از معدود آهنگ‌سازانی بود که قطعاتش را خود برای ارکستر بزرگ تنظیم می‌کرد و می‌نوشت. تکنیک ویولن‌نوازی او گلچین شخصی از تکنیک صبا و حالات کمانچه‌نوازی است و در سه‌تارنوازی نیز تحت تأثیر شیوۀ مضراب زدن احمد عبادی، و متمایل به استفاده از ویبراسیون‌های ویولن (ارتعاش دادن به صدا) روی سه‌تار است. از آثار بی‌کلام اوست: رقص پروانه، یاد استاد؛ شامل تکنوازی ویولن و سه‌تار، چندین پیش‌درآمد و رِنگ. برخی از آثار باکلام او نیز عبارت‌اند از مرا عاشقی شیدا، به یاد صبا؛ آتش کارون، آشفته‌حالی، کودکی؛ دیدی که رسوا شد دلم، سنگ خارا؛ آزاده و صبرم عطاکن؛ و چرخ گردون. از آثار قلمی اوست: اثری در چهارگاه، آموزش موسیقی ایرانی (۳ جلد) و چند مقاله.