حسن زادخیل: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
سازنده‌ی ایرانی آلات موسیقی. از سن 9 سالگی به توصیه‌ی دکتر سورن آراکلیان (موسیقی‌دان، سازنده‌ی ویولن و استاد [[هنرستان عالی موسیقی]]) در کارگاه وزارت فرهنگ و هنر، زیر نظر [[ابراهیم قنبری مهر (۱۳۰۷ش)|ابراهیم قنبرى‌مهر]]، به یادگیرى سازسازى پرداخت. ریاست و نظارت کارگاه در آن دوره به عهده‌ی اساتید برجسته‌ای چون [[برکشلی، مهدی (تهران ۱۲۹۱ـ ۱۳۶۶ش)|دکتر مهدی برکشلى]]، دکتر آراکلیان و [[ابوالحسن صبا]] بوده است. او در این دوره، جز قنبری‌مهر و آراکلیان، از آموزش‌های رمضان شاهرخ (سازنده‌ی تار و سهتار)، [[منصور نریمان]]، حسین صنعتى و نوازندگان و موسیقی‌دانان معروفى چون صبا و [[فرامرز پایور (تهران ۱۳۱۱ش ـ ۱۳۸۸)|فرامرز پایور]] در مورد ساختن سازهای مختلف بهره گرفته است. زادخیل علاوه بر این از [[حسین دهلوی|حسین دهلوى]] در مورد ساختن سنتور کروماتیک و از [[حسین تهرانی|حسین تهرانى]] در ساختن تنبک آموزش‌های زیادی گرفته است. | سازنده‌ی ایرانی آلات موسیقی. از سن 9 سالگی به توصیه‌ی دکتر [[سورن آراکلیان]] (موسیقی‌دان، سازنده‌ی ویولن و استاد [[هنرستان عالی موسیقی]]) در کارگاه وزارت فرهنگ و هنر، زیر نظر [[ابراهیم قنبری مهر (۱۳۰۷ش)|ابراهیم قنبرى‌مهر]]، به یادگیرى سازسازى پرداخت. ریاست و نظارت کارگاه در آن دوره به عهده‌ی اساتید برجسته‌ای چون [[برکشلی، مهدی (تهران ۱۲۹۱ـ ۱۳۶۶ش)|دکتر مهدی برکشلى]]، دکتر آراکلیان و [[ابوالحسن صبا]] بوده است. او در این دوره، جز قنبری‌مهر و آراکلیان، از آموزش‌های رمضان شاهرخ (سازنده‌ی تار و سهتار)، [[منصور نریمان]]، حسین صنعتى و نوازندگان و موسیقی‌دانان معروفى چون صبا و [[فرامرز پایور (تهران ۱۳۱۱ش ـ ۱۳۸۸)|فرامرز پایور]] در مورد ساختن سازهای مختلف بهره گرفته است. زادخیل علاوه بر این از [[حسین دهلوی|حسین دهلوى]] در مورد ساختن سنتور کروماتیک و از [[حسین تهرانی|حسین تهرانى]] در ساختن تنبک آموزش‌های زیادی گرفته است. | ||
زادخیل از سال 1346 ضمن یادگیری نواختن سنتور نزد [[صفوت، داریوش (تهران ۱۳۰۷ ـ۱۳۹۲ش)|دکتر داریوش صفوت]]، طی حکمی کارگاه مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقى سنتی را راه‌اندازی کرد و مسئولیت آن را تا سال 1357 بر عهده داشت. او در همین دوره ضمن عقد قراردادهای متعدد در زمینه‌ی تدریس با بزرگان رشته‌ی سازسازی، از نظریات بیش‌تر اساتید نوازندگی در زمینه‌ی بهبود این صنعت استفاده کرد و علاوه بر این در چند مسافرت پى در پى که طبق قراردادهاى فرهنگى و هنرى به کشورهاى [[آلمان]]، [[اتریش]]، [[ترکیه]] و [[افغانستان]] (از طرف سازمان رادیو و تلویزیون) داشت، در مورد ساختن ساز در این کشورها تحقیقات گسترده‌ای انجام داد. زادخیل در همین دوره، مدت شش ماه هم در دانشکده‌ی کشاورزى کرج در مورد چوب و چوبشناسى به مطالعه و تحقیق پرداخت. | زادخیل از سال 1346 ضمن یادگیری نواختن سنتور نزد [[صفوت، داریوش (تهران ۱۳۰۷ ـ۱۳۹۲ش)|دکتر داریوش صفوت]]، طی حکمی کارگاه مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقى سنتی را راه‌اندازی کرد و مسئولیت آن را تا سال 1357 بر عهده داشت. او در همین دوره ضمن عقد قراردادهای متعدد در زمینه‌ی تدریس با بزرگان رشته‌ی سازسازی، از نظریات بیش‌تر اساتید نوازندگی در زمینه‌ی بهبود این صنعت استفاده کرد و علاوه بر این در چند مسافرت پى در پى که طبق قراردادهاى فرهنگى و هنرى به کشورهاى [[آلمان]]، [[اتریش]]، [[ترکیه]] و [[افغانستان]] (از طرف سازمان رادیو و تلویزیون) داشت، در مورد ساختن ساز در این کشورها تحقیقات گسترده‌ای انجام داد. زادخیل در همین دوره، مدت شش ماه هم در دانشکده‌ی کشاورزى کرج در مورد چوب و چوبشناسى به مطالعه و تحقیق پرداخت. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۰
| حسن زادخیل | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 14فروردین 1324ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارگاه فنی وزارت فرهنگ و هنر |
| شغل و تخصص اصلی | سازنده‌ی آلات موسیقی |
| گروه مقاله | موسیقی |
حسن زادخیل (تهران 14فروردین 1324ش- )
سازنده‌ی ایرانی آلات موسیقی. از سن 9 سالگی به توصیه‌ی دکتر سورن آراکلیان (موسیقی‌دان، سازنده‌ی ویولن و استاد هنرستان عالی موسیقی) در کارگاه وزارت فرهنگ و هنر، زیر نظر ابراهیم قنبرى‌مهر، به یادگیرى سازسازى پرداخت. ریاست و نظارت کارگاه در آن دوره به عهده‌ی اساتید برجسته‌ای چون دکتر مهدی برکشلى، دکتر آراکلیان و ابوالحسن صبا بوده است. او در این دوره، جز قنبری‌مهر و آراکلیان، از آموزش‌های رمضان شاهرخ (سازنده‌ی تار و سهتار)، منصور نریمان، حسین صنعتى و نوازندگان و موسیقی‌دانان معروفى چون صبا و فرامرز پایور در مورد ساختن سازهای مختلف بهره گرفته است. زادخیل علاوه بر این از حسین دهلوى در مورد ساختن سنتور کروماتیک و از حسین تهرانى در ساختن تنبک آموزش‌های زیادی گرفته است.
زادخیل از سال 1346 ضمن یادگیری نواختن سنتور نزد دکتر داریوش صفوت، طی حکمی کارگاه مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقى سنتی را راه‌اندازی کرد و مسئولیت آن را تا سال 1357 بر عهده داشت. او در همین دوره ضمن عقد قراردادهای متعدد در زمینه‌ی تدریس با بزرگان رشته‌ی سازسازی، از نظریات بیش‌تر اساتید نوازندگی در زمینه‌ی بهبود این صنعت استفاده کرد و علاوه بر این در چند مسافرت پى در پى که طبق قراردادهاى فرهنگى و هنرى به کشورهاى آلمان، اتریش، ترکیه و افغانستان (از طرف سازمان رادیو و تلویزیون) داشت، در مورد ساختن ساز در این کشورها تحقیقات گسترده‌ای انجام داد. زادخیل در همین دوره، مدت شش ماه هم در دانشکده‌ی کشاورزى کرج در مورد چوب و چوبشناسى به مطالعه و تحقیق پرداخت.
حسن زادخیل بعد از کناره‌گیری از سمتش در مرکز حفظ و اشاعه‌ی موسیقی (سال 1357)، در کارگاه شخصی‌اش به کار ساخت سازهای مختلف پرداخته است. سازهای ساخته شده توسط وی هم‌اکنون در اختیار بسیاری از اساتید نوازندگی ایران است.