رایک، استیو (۱۹۳۶م - ): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ رایک ، استیو (1936) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به رایک، استیو (۱۹۳۶م - ) منتقل کرد) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:Reich, Steve1.jpg|بندانگشتی|استیو رایک]] | [[پرونده:Reich, Steve1.jpg|بندانگشتی|استیو رایک]] | ||
رایک، استیو ( | رایک، استیو (۱۹۳۶م - ) Reich, Steve | ||
[[پرونده:Reich, Steve.jpg|بندانگشتی|استیو رایک]] | [[پرونده:Reich, Steve.jpg|بندانگشتی|استیو رایک]] | ||
آهنگساز | آهنگساز امریکایی. موسیقی مینیمالیستی او الگوهای ساده‌ای را به‌کار می‌گیرد که با دقت بر هم منطبق شده و پیرایش شده‌اند تا ملودی‌ها و ریتم‌های مدام متغیر را به جلوه درآورند. از نمونه‌های این موسیقی می‌توان به الگوهای مرحله‌ای برای چهار ارگ الکترونیک (۱۹۷۰)، موسیقی برای سازهای چکشی، خوانندگان، ارگ (۱۹۷۳) و موسیقی برای سازهای کوبشی و کلاویه‌دار (۱۹۸۴) است. رایک از شاگردان [[بریو، لوچانو (۱۹۲۵- ۲۰۰۳م)|لوچانو بریو]] و [[میو، داریوس (۱۸۹۲ـ۱۹۷۴)|داریوس میّو]] بود. در ۱۹۶۶ گروه هم‌نوازی استیو رایک و نوازندگان را پایه‌گذاری کرد و شروع به مطالعه و بررسی موسیقی آفریقایی، بالیایی، و عبری نمود. او چراغ راه آهنگسازان مکتب [[مینیمالیسم|مینیمالیسم]] شد، مفاهیم قراردادی هارمونی و [[کنترپوآن|کنترپوآن]] را رها کرد و به آن نوع جمله‌های تکرارشونده روی آورد که در طول زمان تنها به‌صورت تدریجی تکامل می‌یافتند. آثار او در اروپا و [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] بسیار موفق بوده‌اند. از ساخته‌های دیگر او می‌توان به غار (۱۹۹۳) و زندگی شهری (۱۹۹۴) اشاره کرد. از جمله آثار او: هم‌نوازی نمودارهای زیرایی برای هم‌نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای [[پیانو]] و نوارها (۱۹۶۴)؛ می‌خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)؛ موسیقی پالسی (۱۹۶۹)؛ طبل‌زنی برای هشت طبل کوچک کوک‌دار، سه ماریمبا، سه گلوکِنشپیل، دو خوانندۀ زن و پیکولو (۱۹۷۱)؛ موسیقی کف‌زنی (۱۹۷۲)؛ موسیقی برای تکه‌های چوب (۱۹۷۳)؛ موسیقی برای ۱۸ نوازنده (۱۹۷۵)؛ اُکتت (۱۹۷۹)؛ تهیلیم مزامیر عبری (۱۹۸۱)؛ کنترپوآن ورمونت برای ۱۱ فلوت (۱۹۸۲)؛ قطارهای مختلف برای کوآرتت زهی و نوار (۱۹۸۸)؛ سکستت (۱۹۸۵)، کنترپوآن نیویورکی برای [[کلارینت|کلارینت]] و نوار (۱۹۸۵). ارکستری و صحنه‌ای موسیقی بیابان برای ۲۴ خواننده با آمپلی‌فایر و ارکستر (۱۹۸۴)؛ رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵). | ||
<br /> <!--42188200--> | <br /> <!--42188200--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۳
| استیو رایک Steve Reich | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۶م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگساز |
| آثار | هم‌نوازی نمودارهای زیرایی برای هم‌نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می‌خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)، رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵) |
| گروه مقاله | موسیقی |
رایک، استیو (۱۹۳۶م - ) Reich, Steve
آهنگساز امریکایی. موسیقی مینیمالیستی او الگوهای ساده‌ای را به‌کار می‌گیرد که با دقت بر هم منطبق شده و پیرایش شده‌اند تا ملودی‌ها و ریتم‌های مدام متغیر را به جلوه درآورند. از نمونه‌های این موسیقی می‌توان به الگوهای مرحله‌ای برای چهار ارگ الکترونیک (۱۹۷۰)، موسیقی برای سازهای چکشی، خوانندگان، ارگ (۱۹۷۳) و موسیقی برای سازهای کوبشی و کلاویه‌دار (۱۹۸۴) است. رایک از شاگردان لوچانو بریو و داریوس میّو بود. در ۱۹۶۶ گروه هم‌نوازی استیو رایک و نوازندگان را پایه‌گذاری کرد و شروع به مطالعه و بررسی موسیقی آفریقایی، بالیایی، و عبری نمود. او چراغ راه آهنگسازان مکتب مینیمالیسم شد، مفاهیم قراردادی هارمونی و کنترپوآن را رها کرد و به آن نوع جمله‌های تکرارشونده روی آورد که در طول زمان تنها به‌صورت تدریجی تکامل می‌یافتند. آثار او در اروپا و امریکا بسیار موفق بوده‌اند. از ساخته‌های دیگر او می‌توان به غار (۱۹۹۳) و زندگی شهری (۱۹۹۴) اشاره کرد. از جمله آثار او: هم‌نوازی نمودارهای زیرایی برای هم‌نوازی سازها (۱۹۶۳)؛ موسیقی برای پیانو و نوارها (۱۹۶۴)؛ می‌خواهد باران بیاید برای نوار (۱۹۶۵)؛ اسم من هست با شرکت تماشاگران (۱۹۶۷)؛ موسیقی پالسی (۱۹۶۹)؛ طبل‌زنی برای هشت طبل کوچک کوک‌دار، سه ماریمبا، سه گلوکِنشپیل، دو خوانندۀ زن و پیکولو (۱۹۷۱)؛ موسیقی کف‌زنی (۱۹۷۲)؛ موسیقی برای تکه‌های چوب (۱۹۷۳)؛ موسیقی برای ۱۸ نوازنده (۱۹۷۵)؛ اُکتت (۱۹۷۹)؛ تهیلیم مزامیر عبری (۱۹۸۱)؛ کنترپوآن ورمونت برای ۱۱ فلوت (۱۹۸۲)؛ قطارهای مختلف برای کوآرتت زهی و نوار (۱۹۸۸)؛ سکستت (۱۹۸۵)، کنترپوآن نیویورکی برای کلارینت و نوار (۱۹۸۵). ارکستری و صحنه‌ای موسیقی بیابان برای ۲۴ خواننده با آمپلی‌فایر و ارکستر (۱۹۸۴)؛ رقص ضربت (۱۹۸۵)؛ نمایش موسیقی غار (۹۳-۱۹۸۹)؛ زندگی شهری (۱۹۹۵).