سیمون آیوازیان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
آیوازیان پس از اتمام تحصیلاتش و بازگشت به ایران به تدریس معماری در دانشکدۀ هنرهای زیبا ادامه داده است. سال 1375 در سمت رئیس تحصیلات تکمیلی دانشکدۀ هنرهای زیبا منصوب شد، اما یک‌سال بعد استعفا داد و کار تدریس و پژوهش را پی گرفت. همچنین وی مدتی نیز معاون پژوهشی دانشکدۀ مذکور بوده است. | آیوازیان پس از اتمام تحصیلاتش و بازگشت به ایران به تدریس معماری در دانشکدۀ هنرهای زیبا ادامه داده است. سال 1375 در سمت رئیس تحصیلات تکمیلی دانشکدۀ هنرهای زیبا منصوب شد، اما یک‌سال بعد استعفا داد و کار تدریس و پژوهش را پی گرفت. همچنین وی مدتی نیز معاون پژوهشی دانشکدۀ مذکور بوده است. | ||
آیوازیان پس از اخذ مدرک فوق لیسانس از سال 1351 تا 1355 به عنوان سرپرست کارگاه و طراح پروژه‌ها در دفتر «مشاورین معماری و طرح مجتمع‌های آموزشی و فرهنگی» به فعالیت‌های اجرایی پرداخت. پس از فاصله‌ای نزدیک به 15 سال، طی سال‌های 1369 و 1370 بر طرح‌ریزی و اجرای بخشی از پروژۀ دیزنی‌لند<ref>Disneyland Paris</ref> اروپا، در [[پاریس]] نظارت کرد. سال 1370 به عضویت هیأت مؤسس «مهندسان مشاور ایران هشت بهشت تهران» درآمد، اما سه سال بعد از آن کار نیز استعفا داد و به صورت تمام‌وقت به کارهای آموزشی و پژوهشی و هنری مشغول شد. وی در کنار معماری کار نقاشی نیز انجام داده و در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی چندی تابلوهای آبرنگش را به نمایش عموم گذاشته است؛ از جمله در موزۀ رضا عباسی (1358 و 1359)، گالری سولیوان تهران (1360)، گالری ذن تهران (1361 و 1362)، مرکز فرهنگی خاور نزدیک (پاریس- 1363)، گالری کلاسیک تهران (1371)، گالری سیحون (گروهی- 1363)، [[فرهنگسرای نیاوران]] (گروهی- 1371) و.... آیوازیان فراگیری عکاسی را نیز پیش از ورود به دانشگاه به صورت خودآموز آغاز کرد و بعد به صورت حرفه‌ای بدان پرداخت. وی در سفرهای متعددی که به نقاط مختلف ایران کرده، عکس‌های زیادی از معماری بومی و سنتی ایران برداشته است که تعدادی از آن‌ها در کتاب‌ها و مجلات تخصصی چاپ شده‌اند. وی سال 1353 در آزمون عکاسی وزارت فرهنگ و هنر (با عنوان آثار و ابنیه و مناظر ایران) جایزۀ اول بهترین عکس معماری را از آن خود کرد. سال 1372- 1374 مدرس رشتۀ عکاسی [[دانشگاه الزهرا]] بود. سال 1377 نمایشگاهی اختصاصی از آثار عکاسی‌اش (با عنوان آن سوی خشت و گل) در نگارخانۀ تهران برگزار گردید. | آیوازیان پس از اخذ مدرک فوق لیسانس از سال 1351 تا 1355 به عنوان سرپرست کارگاه و طراح پروژه‌ها در دفتر «مشاورین معماری و طرح مجتمع‌های آموزشی و فرهنگی» به فعالیت‌های اجرایی پرداخت. پس از فاصله‌ای نزدیک به 15 سال، طی سال‌های 1369 و 1370 بر طرح‌ریزی و اجرای بخشی از پروژۀ دیزنی‌لند<ref>Disneyland Paris</ref> اروپا، در [[پاریس، شهر|پاریس]] نظارت کرد. سال 1370 به عضویت هیأت مؤسس «مهندسان مشاور ایران هشت بهشت تهران» درآمد، اما سه سال بعد از آن کار نیز استعفا داد و به صورت تمام‌وقت به کارهای آموزشی و پژوهشی و هنری مشغول شد. وی در کنار معماری کار نقاشی نیز انجام داده و در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی چندی تابلوهای آبرنگش را به نمایش عموم گذاشته است؛ از جمله در موزۀ رضا عباسی (1358 و 1359)، گالری سولیوان تهران (1360)، گالری ذن تهران (1361 و 1362)، مرکز فرهنگی خاور نزدیک (پاریس- 1363)، گالری کلاسیک تهران (1371)، گالری سیحون (گروهی- 1363)، [[فرهنگسرای نیاوران]] (گروهی- 1371) و.... آیوازیان فراگیری عکاسی را نیز پیش از ورود به دانشگاه به صورت خودآموز آغاز کرد و بعد به صورت حرفه‌ای بدان پرداخت. وی در سفرهای متعددی که به نقاط مختلف ایران کرده، عکس‌های زیادی از معماری بومی و سنتی ایران برداشته است که تعدادی از آن‌ها در کتاب‌ها و مجلات تخصصی چاپ شده‌اند. وی سال 1353 در آزمون عکاسی وزارت فرهنگ و هنر (با عنوان آثار و ابنیه و مناظر ایران) جایزۀ اول بهترین عکس معماری را از آن خود کرد. سال 1372- 1374 مدرس رشتۀ عکاسی [[دانشگاه الزهرا]] بود. سال 1377 نمایشگاهی اختصاصی از آثار عکاسی‌اش (با عنوان آن سوی خشت و گل) در نگارخانۀ تهران برگزار گردید. | ||
آیوازیان از سن 12سالگی به صورت خودآموز به فراگیری تئوری موسیقی و نواختن [[گیتار]] کلاسیک پرداخت. از سال 1346 تا 1351 در مرکز فرهنگی فعالیت‌های فوق برنامۀ دانشگاه تهران، نوازندگی کلاسیک را تدریس کرد. وی چند کنسرت نیز در تالار دانشکدۀ هنرهای زیبا برگزار کرده است که رسیتال گیتار کلاسیک (1345ش) و دوئت گیتار و ویولن در بزرگداشت [[پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)|پاگنینی]] (1347) از جملۀ آن‌هاست. آیوازیان موسیقی [[فلامنکو]] را از استادی اسپانیایی به نام خوان آلبا<ref>Juan Alba</ref> به مدت سه ماه (تابستان 1347) در تهران آموزش دید. موسیقی کلاسیک را نزد دو موسیقیدان به نام‌های آلریو دیاز<ref>Alirio Diaz</ref> ونزوئلایی و جولیان بایزنتین<ref>Julian Byzentin</ref> به ترتیب در بهار 1355 به مدت 10 روز در تهران و دوهفته در لندن کار کرد. همچنین مدت 6 ماه نیز در تهران از تعلیمات [[دورینگ، ژان (۱۹۴۷)|ژان دورینگ]]<ref>Jezn During</ref> بهره گرفت (1356ش). آیوازیان در سال‌های 1372 و 1373 دو کنسرت آموزش گیتار کلاسیک و [[فلامنکو]] در [[تالار رودکی]] برگزار کرده است. وی در سال‌های پس از انقلاب علاوه بر تدریس معماری، مدتی نیز رشتۀ موسیقی کلاسیک را در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران و [[هنرستان عالی موسیقی|هنرستان عالی موسیقی تهران]] تدریس کرده است و از سال 1373 نیز در دانشگاه آزاد موسیقی را تدریس کرده است. | آیوازیان از سن 12سالگی به صورت خودآموز به فراگیری تئوری موسیقی و نواختن [[گیتار]] کلاسیک پرداخت. از سال 1346 تا 1351 در مرکز فرهنگی فعالیت‌های فوق برنامۀ دانشگاه تهران، نوازندگی کلاسیک را تدریس کرد. وی چند کنسرت نیز در تالار دانشکدۀ هنرهای زیبا برگزار کرده است که رسیتال گیتار کلاسیک (1345ش) و دوئت گیتار و ویولن در بزرگداشت [[پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)|پاگنینی]] (1347) از جملۀ آن‌هاست. آیوازیان موسیقی [[فلامنکو]] را از استادی اسپانیایی به نام خوان آلبا<ref>Juan Alba</ref> به مدت سه ماه (تابستان 1347) در تهران آموزش دید. موسیقی کلاسیک را نزد دو موسیقیدان به نام‌های آلریو دیاز<ref>Alirio Diaz</ref> ونزوئلایی و جولیان بایزنتین<ref>Julian Byzentin</ref> به ترتیب در بهار 1355 به مدت 10 روز در تهران و دوهفته در لندن کار کرد. همچنین مدت 6 ماه نیز در تهران از تعلیمات [[دورینگ، ژان (۱۹۴۷)|ژان دورینگ]]<ref>Jezn During</ref> بهره گرفت (1356ش). آیوازیان در سال‌های 1372 و 1373 دو کنسرت آموزش گیتار کلاسیک و [[فلامنکو]] در [[تالار رودکی]] برگزار کرده است. وی در سال‌های پس از انقلاب علاوه بر تدریس معماری، مدتی نیز رشتۀ موسیقی کلاسیک را در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران و [[هنرستان عالی موسیقی|هنرستان عالی موسیقی تهران]] تدریس کرده است و از سال 1373 نیز در دانشگاه آزاد موسیقی را تدریس کرده است. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۲
| سیمون آیوازیان | |
|---|---|
| زادروز |
بندرانزلی 1323ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | فوق لیسانس معماری- دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران/ دکتری معماری و باستان‌شناسی- دانشگاه سوربون |
| شغل و تخصص اصلی | معمار |
| شغل و تخصص های دیگر | نقاش، عکاس و موسیقیدان |
| آثار | نگاهی به مبانی معماری از فرم تا مکان همراه با تحلیل قیاسی مبانی معماری ایرانی (تهران- 1384)؛ خانه‌های اصفهان (با همکاری داراب دیبا، فیلیپ ریوالت و سرگئی سانتلی- پاریس، 2001م) |
| گروه مقاله | معماری |
| جوایز و افتخارات | لوح درجۀ یک هنری (معادل دکتری) از طرف شورای ارزشیابی هنرمندان |
سیمون آیوازیان (بندرانزلی 1323ش- )
نقاش، عکاس، معمار و موسیقیدان ارمنی‌تبار ایرانی و مدرس این رشته‌ها. از دوران کودکی به موسیقی و نقاشی علاقمند شد. عموی مادرش، هارتون ظهرابیان، از نقاشان دربار تزار روسیه بود و سیمون نیز به واسطۀ تشویق‌های مادرش به این هنر گرایش پیدا کرد. موسیقی را نیز از خردسالی با نواختن نوعی ساز غربی به اسم ماندولین[۱] از والدینش آموزش دید. سیمون سال 1333 به همراه خانواده‌اش به تهران عزیمت کرد. وی طی دورۀ تحصیلات متوسطه، دوبار در مسابقات دبیرستان‌های کشور مقام دوم نقاشی آبرنگ را به دست آورد. سال 1351 موفق به اخذ مدرک فوق لیسانس مهندسی معماری از دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران با درجۀ ممتاز شد. مدتی به کارهای اجرایی پرداخت، اما از سال 1355 این کارها را رها کرد و به عنوان هیأت علمی دانشکدۀ هنرهای زیبا به استخدام دانشگاه تهران درآمد. سال 1358 به عنوان مدیر گروه معماری آن دانشکده انتخاب شد و سال 1362 برای ادامۀ تحصیل به فرانسه رفت و پس از دوسال تحصیل در دانشگاه سوربون از آن‌جا فوق لیسانس تخصصی گرفت. وی چندسال بعد نیز از سوربون در رشتۀ معماری و باستان‌شناسی دکتری گرفته است (1369).
آیوازیان پس از اتمام تحصیلاتش و بازگشت به ایران به تدریس معماری در دانشکدۀ هنرهای زیبا ادامه داده است. سال 1375 در سمت رئیس تحصیلات تکمیلی دانشکدۀ هنرهای زیبا منصوب شد، اما یک‌سال بعد استعفا داد و کار تدریس و پژوهش را پی گرفت. همچنین وی مدتی نیز معاون پژوهشی دانشکدۀ مذکور بوده است.
آیوازیان پس از اخذ مدرک فوق لیسانس از سال 1351 تا 1355 به عنوان سرپرست کارگاه و طراح پروژه‌ها در دفتر «مشاورین معماری و طرح مجتمع‌های آموزشی و فرهنگی» به فعالیت‌های اجرایی پرداخت. پس از فاصله‌ای نزدیک به 15 سال، طی سال‌های 1369 و 1370 بر طرح‌ریزی و اجرای بخشی از پروژۀ دیزنی‌لند[۲] اروپا، در پاریس نظارت کرد. سال 1370 به عضویت هیأت مؤسس «مهندسان مشاور ایران هشت بهشت تهران» درآمد، اما سه سال بعد از آن کار نیز استعفا داد و به صورت تمام‌وقت به کارهای آموزشی و پژوهشی و هنری مشغول شد. وی در کنار معماری کار نقاشی نیز انجام داده و در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی چندی تابلوهای آبرنگش را به نمایش عموم گذاشته است؛ از جمله در موزۀ رضا عباسی (1358 و 1359)، گالری سولیوان تهران (1360)، گالری ذن تهران (1361 و 1362)، مرکز فرهنگی خاور نزدیک (پاریس- 1363)، گالری کلاسیک تهران (1371)، گالری سیحون (گروهی- 1363)، فرهنگسرای نیاوران (گروهی- 1371) و.... آیوازیان فراگیری عکاسی را نیز پیش از ورود به دانشگاه به صورت خودآموز آغاز کرد و بعد به صورت حرفه‌ای بدان پرداخت. وی در سفرهای متعددی که به نقاط مختلف ایران کرده، عکس‌های زیادی از معماری بومی و سنتی ایران برداشته است که تعدادی از آن‌ها در کتاب‌ها و مجلات تخصصی چاپ شده‌اند. وی سال 1353 در آزمون عکاسی وزارت فرهنگ و هنر (با عنوان آثار و ابنیه و مناظر ایران) جایزۀ اول بهترین عکس معماری را از آن خود کرد. سال 1372- 1374 مدرس رشتۀ عکاسی دانشگاه الزهرا بود. سال 1377 نمایشگاهی اختصاصی از آثار عکاسی‌اش (با عنوان آن سوی خشت و گل) در نگارخانۀ تهران برگزار گردید.
آیوازیان از سن 12سالگی به صورت خودآموز به فراگیری تئوری موسیقی و نواختن گیتار کلاسیک پرداخت. از سال 1346 تا 1351 در مرکز فرهنگی فعالیت‌های فوق برنامۀ دانشگاه تهران، نوازندگی کلاسیک را تدریس کرد. وی چند کنسرت نیز در تالار دانشکدۀ هنرهای زیبا برگزار کرده است که رسیتال گیتار کلاسیک (1345ش) و دوئت گیتار و ویولن در بزرگداشت پاگنینی (1347) از جملۀ آن‌هاست. آیوازیان موسیقی فلامنکو را از استادی اسپانیایی به نام خوان آلبا[۳] به مدت سه ماه (تابستان 1347) در تهران آموزش دید. موسیقی کلاسیک را نزد دو موسیقیدان به نام‌های آلریو دیاز[۴] ونزوئلایی و جولیان بایزنتین[۵] به ترتیب در بهار 1355 به مدت 10 روز در تهران و دوهفته در لندن کار کرد. همچنین مدت 6 ماه نیز در تهران از تعلیمات ژان دورینگ[۶] بهره گرفت (1356ش). آیوازیان در سال‌های 1372 و 1373 دو کنسرت آموزش گیتار کلاسیک و فلامنکو در تالار رودکی برگزار کرده است. وی در سال‌های پس از انقلاب علاوه بر تدریس معماری، مدتی نیز رشتۀ موسیقی کلاسیک را در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران و هنرستان عالی موسیقی تهران تدریس کرده است و از سال 1373 نیز در دانشگاه آزاد موسیقی را تدریس کرده است.
آیوازیان در بیست و یکمین دورۀ جشنوارۀ بین‌المللی موسیقی فجر (1384) مورد تقدیر قرار گرفته است و در تاریخ ۲ خرداد ۱۴۰۰، لوح درجۀ یک هنری (معادل دکتری) از طرف شورای ارزشیابی هنرمندان، نویسندگان و شاعران به او اعطا شد.
از آیوازیان جز ارائه یا چاپ مقالات متعدد در زمینۀ معماری سنتی ایران در مجلۀ دانشکدۀ هنرهای زیبا، مجلۀ معماری و شهرسازی، مجلۀ معماری و فرهنگ و کنگره‌های متعدد داخلی و خارجی، کتاب‌هایی نیز چاپ شده است. از جمله: نگاهی به مبانی معماری از فرم تا مکان همراه با تحلیل قیاسی مبانی معماری ایرانی (تهران- 1384)؛ خانه‌های اصفهان (با همکاری داراب دیبا، فیلیپ ریوالت و سرگئی سانتلی- پاریس، 2001م). علاوه بر این در سه کتاب که به کوشش محمدیوسف کیانی طی دهۀ 1370 منتشر شده است، تعدادی از عکس‌های آیوازیان از بناهای ایران نیز مورد استفاده قرار گرفته‌اند: معماری و شهرسازی ایران به روایت تصویر (1370)؛ شهرهای ایران (1370) و تزئینات وابسته به معماری ایران: دورۀ اسلامی (1376).
منابع
- ارمنیان گیلان، علی فروحی و فرامرز طالبی، رشت: 1377
- ماهنامۀ عکس، شمارۀ 89: مهر 1373؛ گفت‌وگویی با سیمون آیوازیان معمار عکاس نقاش و نوازنده، احمد وخشوری
- زندگینامۀ سیمون آیوازیان
- دکتر سیمون آیوازیان، پدر گیتار کلاسیک ایران